Ιοκάστη Παπαδάμου: Όχι νερά σε παρακαλώ. Η Κάτια είναι μέσα, μαγειρεύει ένα πουλί με κάστανα… Χρειάζεται ηρεμία. Μετά, λέει, θα κάνει παιδί.
Γιούρι: Ωραία είστε.
(Απόσπασμα από το έργο)

Η Ιοκάστη μέσα από ποιες συνθήκες έφτασε σε εσάς;
«Έψαχνα μια γυναίκα να ξεσκάσω, μ’ είχανε σακατέψει όλες οι άλλες. Εκείνη πάντως ήρθε σοβαρή, δε θα το πιστέψεις. Καπνίζοντας συνέχεια κάτι γελοία αρωματικά τσιγάρα αναστατωμένη και μάλλον βαρύθυμη (αλλά ντυμένη και βαμμένη στην τρίχα). Συνέβαιναν τόσα που δεν μπορούσε να καταλάβει. Βαριόταν κιόλας τη ζωή της, ευχόταν κάτι να γίνει να “κουνηθεί”. Πρωταγωνιστώντας πάντα - είναι γεννημένη πρωταγωνίστρια η Ιοκάστη - κι ας μην ήξερε σε τι ακριβώς. Με το “έτσι θέλω” βρέθηκε κεντρική στο ομαδικό πορτραίτο μιας υστερίας που είναι το έργο. Και σ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής λύσσαγε να το πάρει όλο πάνω της, να εξαπλωθεί, όπως έλεγε. Υπάκουσα. Δεν αρνείσαι ποτέ σε μια κυρία, όσο παράλογο κι αν είναι το αίτημα. Μεταξύ μας, τη συγκεκριμένη κυρία τη φοβόμουν και λίγο. Δε θα διακινδύνευα ποτέ να με πιάσει στο στόμα της. Οπότε την άφησα ν’ ανοίξει το δικό της και να πει ό,τι θέλει. Ακόμα λέει. Αχόρταγη.»
Άκης Δήμου
(Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα)

Ο Άκης Δήμου γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο το 1995 με το μονόλογο «… και Ιουλιέττα» και ακολούθησαν τα: «Να μ’ ακούς όταν σωπαίνω», «Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε», «Το αίμα που μαράθηκε», «Αν ακούει το φεγγάρι», «Αν αργήσω κοιμήσου» κ.ά.. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και πορτογαλικά και έχουν παρουσιαστεί στο αγγλικό και ισπανικό κοινό.
Τελευταίο του θεατρικό, η σπαρταριστή κωμωδία «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», που ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή από την Πειραματική Σκηνή Τέχνης σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, στη Θεσσαλονίκη το 2008, και την ίδια χρονιά στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν», στην Αθήνα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Ο Άκης Δήμου δίνει ως διευκρινιστικό υπότιτλο: «A pop family story» και με λίγα λόγια είναι ένα έργο για ένα σύζυγο που ζωντανεύει, μια ζωντανή που όλοι τη νομίζουν πεθαμένη, έναν από μηχανής αλλοδαπό «μπάτλερ», έναν εραστή με πολιτικές φιλοδοξίες, μια ανικανοποίητη μαγείρισσα με ισχυρό μητρικό ένστικτο κι έναν αμαρτωλό πιανίστα που κάνει καριέρα… στο εξωτερικό.
Ο συγγραφέας μάς δίνει μια πολυπρισματική κωμωδία που έχει στο επίκεντρό της την αγία αστική νεοελληνική οικογένεια, την οποία ως κυκλώνας κυριολεκτικά σαρώνει αφήνοντας πίσω του συντρίμμια και άφθονο γέλιο. Με μια αλλόκοτη φυσικότητα και έναν καταιγιστικό ρυθμό, αποδομεί όλους τους δήθεν ανθεκτικούς αρμούς της νεοελληνικής κοινωνίας και οικογένειας, στηλιτεύει τον ελιτισμό, την αμορφωσιά, τον αμοραλισμό, τον τυχοδιωκτισμό, το συμβιβασμό, την ηθική κατάπτωση, το life style της σύγχρονής μας ζωής, βάζοντας στο κάδρο και νέα θέματα όπως η μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση, που με τον έναν ή άλλο τρόπο έχουν αλλάξει τις βεβαιότητες, τις συνήθειες, τα «πιστεύω» μας, είτε το παραδεχόμαστε και το ομολογούμε είτε όχι.

Η κωμωδία του Άκη Δήμου απευθύνεται στο μυαλό του θεατή, έχει χιούμορ έξυπνο και λεπτοδουλεμένο, βασίζεται στην ατάκα, στον υποκριτικό μορφασμό, στη θεατρική φάρσα.
Η θεατρική ομάδα τού ΦΟΜ που μας παρουσίασε το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» τις προηγούμενες ημέρες στο Δημοτικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αντρέα Σεφτελή και με την Αγγελική Πολυτάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μάς έδωσε μια παράσταση καλορρυθμισμένη και ευφρόσυνη. Αποφεύγοντας τις τηλεοπτικές ευκολίες και τις επιθεωρησιακές φθήνιες, στηρίχθηκε πάνω στο σουρεαλισμό και το παράλογο του έργου, χωρίς όμως να μετατρέψει τη σάτιρα σε πλάκα. Κίνησε το έργο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη χαθεί τίποτα από τη σπιρτάδα, την εύστροφη κλιμάκωση της δράσης, την ευφυΐα του κειμένου, κινητοποιώντας και τη συμμετοχή του θεατή ως απαραίτητη προϋπόθεση για τον προβληματισμό και την πρόσληψη.
Για να συμβούν όλα αυτά, βέβαια, χρειαζόταν να κεντήσουν υποκριτικά η Αγγελική Πολυτάκη μια σουρεαλιστική προσωπικότητα χαμένη στον κόσμο της και ο Βαγγέλης Φραγκουλάκης στο ρόλο του Γιούρι (Ταλίν - Εσθονία). Η Πολυτάκη ήταν απολαυστική, μια σκηνή μόνη της, στον πολύ δύσκολο ρόλο της Ιοκάστης. Πολύ πειστική επίσης η Αφροδίτη Καντσά στο ρόλο της κόρης-Κάτιας Παπαδάμου. Αρκετά καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί: Αντώνης Μυλωνάκης (νεκρός σύζυγος), Μάριος Σπανός (Κοσμάς Λεοντίδης), Δημήτρης Δαστερίδης (γιος-Στέφανος Παπαδάμος). Στους μικρούς ρόλους, η Ματίνα Κυριάκου (Νάντια), ο Δημήτρης Καμπάς και η Μαριλένα Σεφτελή.
Η μουσική που έπαιξε ζωντανά στο πιάνο ο Νίκος Τσαμαΐδης έδεσε πολύ ωραία ως γέφυρα ανάμεσα στις σκηνές, αλλά και με τη γενικότερη ατμόσφαιρα της παράστασης, στην οποία αποφασιστικά συνέβαλαν τα κοστούμια του Αντρέα Σεφτελή και τα σκηνικά των Ελισάβετ Κελίδου - Κλαίρης Φραγκουλάκη.