Το «Ε» σήμερα φιλοξενεί ένα αφιέρωμα στον Μπάμπη Στυλιανίδη, έναν από τους ανθρώπους του τόπου μας που μέσω του επαγγέλματός του ως ταχυδρόμου γνωρίζουν πάρα πολλοί συμπολίτες μας. Ο επί χρόνια εργαζόμενος στα ΕΛΤΑ που έτρεχε στους «αγώνες» βάδην που διοργάνωνε ο φορέας κάθε χρόνο σε άλλη πόλη, είναι σήμερα γνωστός και για την προσφορά του στον τομέα της ερασιτεχνικής φωτογραφίας, ως αντιπρόεδρος της Φωτογραφικής Εταιρείας Μυτιλήνης. Θυμάται μαζί μας τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Μυτιλήνη και την Αθήνα, τη σταδιοδρομία του, την επιστροφή του στη Μυτιλήνη και μοιράζεται τη μεγάλη του αγάπη για τα ταξίδια και για το γειτονικό Αϊβαλί, με το οποίο τον συνδέουν δεσμοί αίματος.

Ο Μπάμπης Στυλιανίδης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και μεγάλωσε στην Επάνω Σκάλα, μοναχοπαίδι στην οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν Μανταμαδιώτης και από τους πρώτους ταξιτζήδες του νησιού και η μητέρα του Αϊβαλιώτισσα. «Το αϊβαλιώτικο αίμα κυλάει μέσα μας· κάθε πρωί που ξυπνάω δε γίνεται να μην κοιτάξω απέναντι», λέει ο ίδιος, όπως ακριβώς έλεγε και ο παππούς του ο Σπύρος, που αγνάντευε κάθε μέρα τ’ απέναντι παράλια και ρίζωσε τη συνήθειά του και στον ίδιο.
Για οικογενειακούς λόγους έμενε κατά διαστήματα στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να βγάλει το δημοτικό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γυμνάσιο και λύκειο, όμως, τελείωσε στη Μυτιλήνη και στη συνέχεια έδωσε εξετάσεις για να σπουδάσει δάσκαλος στην Αθήνα. Οι λόγοι, δύο: αφενός το ότι αυτό ήταν και το επάγγελμα του παππού του και αφετέρου για τους… δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Δεν ήταν, όμως, και πολύ «του διαβάσματος» και για δύο μονάδες δεν κατάφερε να περάσει στη σχολή. Μετά το Στρατό και αφού έκανε για ένα διάστημα δουλειές του ποδαριού, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Δημόσιο για τα ΕΛΤΑ.
Είχε προηγηθεί ένα μεγάλο ταξίδι, διάρκειας ενός μήνα, ανά την Ευρώπη. Με άλλους δύο φίλους και μέσα στο μικρό «σκαραβαίο» του ενός από αυτούς, ξεκίνησαν να πάνε στην Ολλανδία όπου είχαν φίλους, μέσω Γιουγκοσλαβίας. Πέρασαν από Αυστρία, Γερμανία, συνέχισαν για Παρίσι, Κάννες και Μονακό, διανυκτερεύοντας στο αυτοκίνητο και ζώντας μια πραγματική περιπέτεια. Γύρισαν έχοντας στις αποσκευές τους πολλές νέες εμπειρίες και εικόνες και γοητευμένοι από τον τρόπο ζωής των Ολλανδών. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα ο Μπάμπης Στυλιανίδης διατηρεί στενές φιλικές σχέσεις με αρκετούς από αυτούς, ανταλλάσσοντας σπίτια μεταξύ τους.


Με τον πατέρα του, Απόστολο, το Μάιο του ’59 στην προκυμαία της Μυτιλήνης (αριστερά). Μαθητής του 2ου Γυμνασίου Μυτιλήνης (δεξιά)

Στα ΕΛΤΑ της Αθήνας
Στην Αθήνα δούλεψε ως ταχυδρόμος για πέντε - έξι χρόνια, στο κεντρικό ταχυδρομείο. Μοναστηράκι, οδός Αθηνάς, Πλάκα, είναι όλες περιοχές που μέχρι σήμερα τις ξέρει σαν την παλάμη του χεριού του. Γρήγορα τον κούρασε όμως η πρωτεύουσα κι έτσι, στις αρχές της δεκαετίας τού ’80, άρπαξε την ευκαιρία μιας κενής θέσης που είχε ανοίξει στη Μυτιλήνη κι επέστρεψε. Παρ’ όλο που στην αρχή η διαφορά τού φάνηκε μεγάλη, στη συνέχεια συνήθισε τους πιο αργούς ρυθμούς και του άρεσε που μπορούσε να βλέπει τους φίλους του ανά πάσα στιγμή, κάτι που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει στην Αθήνα. «Κέρδιζα πλέον τρεις ώρες από τη ζωή μου κάθε μέρα», λέει σήμερα. Γύριζε στη Χρυσομαλλούσα, το Βουναράκι, το Λαζαρέτο και τα τελευταία χρόνια στο Συνοικισμό και την Επάνω Σκάλα.
Από όλα αυτά τα χρόνια της δουλειάς του, μέχρι και δύο χρόνια πριν που βγήκε στη σύνταξη, έχει να αφηγηθεί διάφορα περιστατικά που τον σημάδεψαν. Το πρώτο από αυτά ήταν ότι του έτυχε, εν ώρα εργασίας, να βρει μαζί με γείτονες ένα γέροντα νεκρό στο σπίτι του. «Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως τα παιδιά του δεν ήρθαν ούτε στην κηδεία του, γιατί είχαν κληρονομικές διαφορές. Τον έθαψαν οι γείτονες», θυμάται. Σκληρό ήταν επίσης το ότι αναγκαζόταν να μοιράζει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα τα στρατιωτικά έγγραφα που καλούσαν τον κόσμο σε επιστράτευση. Από τις ευχάριστες αναμνήσεις, τα γράμματα που παρέδιδε σε μια φοιτήτρια από το φίλο της στην Πάτρα. Κάθε μέρα, επί ένα χρόνο, ένα νέο γράμμα σε φάκελο που ξεχώριζε από όλους τους άλλους.


Διακοπές στη Μύκονο το 1977 (αριστερά). Εν ώρα εργασίας, σε γειτονιά της Μυτιλήνης (δεξιά)

«Όλα αυτά έχουν χαθεί τώρα», λέει ο Μπάμπης Στυλιανίδης. «Τότε τα σπίτια ήταν ανοιχτά. Άνοιγα, άφηνα το γράμμα κι έφευγα. Με ήξεραν όλοι ως “ο Μπάμπης ο ταχυδρόμος”. Υπήρχε πιο άμεση επαφή, δεν υπήρχαν τα e-mail, ο κόσμος περίμενε τα γράμματα. Οι αγροτικοί ταχυδρόμοι εκτελούσαν και χρέη… μπακάλη. Εγώ είχα ηλικιωμένους που τους πήγαινα φάρμακα ή έβλεπα την πίεσή τους. Ανθρώπινες σχέσεις. Τώρα δεν προλαβαίνεις τίποτα. Τρέχουμε όλοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να προλάβουμε. Τώρα δεν υπάρχει ούτε η άμεση επαφή ούτε ο χρόνος. Και υπάρχει και η κλειστή πόρτα. Αυτήν τη στιγμή στο επάγγελμα υπάρχει μόνο η εμπορική αλληλογραφία, οι λογαριασμοί και τα γραμμάτια. Γι’ αυτό οι ταχυδρόμοι δεν είμαστε πια τόσο αγαπητοί. Τ’ αφήνεις και την… κοπανάς. Γι’ αυτό και τα ταχυδρομεία ανέπτυξαν πια άλλες δράσεις, πουλάνε κομπολόγια και κρασιά, έχουν μπει σε άλλη λογική. Αλλάζει η εποχή, αλλάζουνε όλα. Κοιτούν κι αυτοί τα έσοδά τους…»


Με συναδέλφους του των ΕΛΤΑ (σε πρώτο πλάνο ο Φώτης Χιωτέλλης, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα) (αριστερά). Συμμετέχοντας σε αγώνες βάδην, μπροστά από το Άγαλμα της Ελευθερίας (1992) (δεξιά)

Κοινωνική, συνδικαλιστική και πολιτική δράση
Μέσω του επαγγέλματός του, ανέπτυξε έντονη κοινωνική, συνδικαλιστική και πολιτική δράση. Ήταν η εποχή που άρχιζαν να δημιουργούνται τα πρώτα σωματεία. Ο ίδιος μαζί με τους συναδέλφους του Βαγγέλη Χατζημανώλη, Δημήτρη Μανούρα, Γιάννη Γεννιτσαριώτη, Φώτη Χιωτέλλη, Τάκη Πατλάκα κ.ά. ίδρυσαν το Σωματείο Εργαζομένων ΕΛΤΑ «Ο Ζήνωνας», ένα ιδιαίτερα δυναμικό και πολύ κυνηγημένο σωματείο, που κατάφεραν όμως να κρατήσουν σθεναρά και το οποίο συνεχίζει τη δράση του ακόμη και σήμερα. Ο θάνατος του Χιωτέλλη, ωστόσο, πριν λίγα χρόνια σε τροχαίο δυστύχημα, αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή του, τον έχει σημαδέψει.
Για 10 χρόνια περίπου, ο Μπάμπης Στυλιανίδης συμμετείχε στο πρόγραμμα «Βαδιστές σε κάθε πόλη» που είχαν ξεκινήσει τα ΕΛΤΑ. Ήταν σα μια «γιορτή» του Ταχυδρομείου, όπου οι πιο γρήγοροι ταχυδρόμοι από κάθε πόλη συμμετείχαν σε αγώνα βάδην, που γινόταν σε διαφορετικές πόλεις κάθε φορά. Δεν είχε σημασία ποιος θα κέρδιζε, παρ’ όλο που δίνονταν αναμνηστικοί έπαινοι, αλλά η συμμετοχή και μόνο μετρούσε για τον ίδιο. Έτσι επισκέφτηκε αρκετές πόλεις ως εκπρόσωπος του Νομού Λέσβου. «Ήταν πολύ ωραίο να βλέπεις 100 ταχυδρόμους με στολή και τσάντα να βαδίζουν. Δυστυχώς, λόγω και των οικονομικών δυσχερειών, ο θεσμός έχει πλέον σταματήσει.»
Υπήρξε από τα πρώτα οργανωμένα μέλη της Τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ το 1974, όταν λίγοι ανέβαιναν τα σκαλιά της οδού Χίου, στο πρώτο γραφείο που είχε ιδρυθεί. Στη συνέχεια παρέμεινε φίλα προσκείμενος, αλλά ανεξάρτητος.


Κλασσική μοτοσυκλέτα. Από τις μεγάλες του αγάπες (αριστερά). Μαζί με συναδέλφους του, σε αγώνες βάδην στην Καβάλα (1982) (δεξιά)

Στάθηκε ένας από τους πρωτεργάτες τού ΦΟΜ «Ο Θεόφιλος», ενός από τους πρώτους πολιτιστικούς συλλόγους που ιδρύθηκαν στη Μυτιλήνη, βοηθώντας στο στήσιμό του. Τότε ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα και η Φωτογραφική Εταιρεία Μυτιλήνης, της οποίας είναι αντιπρόεδρος τα τελευταία έξι χρόνια. Η αγάπη του για τη φωτογραφία και ειδικά για το φωτορεπορτάζ τον οδήγησε στο να ψάχνει «την κατάλληλη στιγμή για “κλικ”» όπου βρεθεί, κάτι που οφείλεται και στο ότι, λόγω της δουλειάς του, ήταν πάντα «άνθρωπος του δρόμου». Μια από αυτές τις «στιγμές» ήταν και η «Αγκαλιά», η φωτογραφία που τράβηξε στην Πράγα και η οποία βραβεύτηκε φέτος στο διαγωνισμό «AuthentiCity», που διοργάνωσε η εταιρεία εκτυπωτών «Epson».
Ήδη από τα πρώτα χρόνια που επέστρεψε στη Μυτιλήνη, ξεκίνησε να έχει και μια στήλη στην εφημερίδα «Λεσβιακός Κήρυξ». Ήταν άλλωστε άνθρωπος που, γυρίζοντας στο δρόμο, έβλεπε συνέχεια τα «κακώς κείμενα» της πόλης και στη συνέχεια έγραφε γι’ αυτά. Η συνεργασία του με τον τοπικό Τύπο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, κυρίως πλέον με φωτορεπορτάζ.
Στις αρχές τού ’80 γνωρίζει τη γυναίκα του, Αγγελίνα Αργυράκη, με καταγωγή από Κρήτη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, σε διακοπές που η ίδια έκανε στο νησί. Μετά από ενάμιση χρόνο αποφασίζει να αφήσει την καλή θέση που είχε ως γραμματέας στη ναυτιλιακή εταιρεία του Πολέμη και να έρθει στη Μυτιλήνη. «Κάποιος από τους δυο μας έπρεπε να μετακομίσει, η Αγγελίνα έδειξε δυναμικότητα, τα παράτησε όλα και ήρθε εδώ. Είναι κάτι που εκτιμώ πολύ. Η σύζυγός μου ήταν από τα καλά της ζωής μου, μιλάμε πλέον με τα μάτια», λέει ο Μπάμπης Στυλιανίδης.
Οι δυο τους ασχολήθηκαν για μια δεκαετία περίπου και με τον τουρισμό, έχοντας ενοικιαζόμενα δωμάτια σε μια εποχή που ο τουρισμός στο νησί ήταν ακόμη στα σπάργανα. Μαζί με άλλους του χώρου ιδρύουν το Σύλλογο Ενοικιαζόμενων Δωματίων και γνωρίζουν πάρα πολύ κόσμο που βρίσκεται στο νησί για τουρισμό.


Με τη σύζυγό του, Αγγελίνα Αργυράκη, στη βράβευση της φωτογραφίας του «Η Αγκαλιά» (αριστερά). Με τον Παύλο Βογιατζή και το Στρατή Τσουλέλλη, σε εκδήλωση της ΦΕΜ στην Πέργαμο (δεξιά)

Το ταξίδι συνεχίζεται…
Τα ταξίδια συνεχίζουν να είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή του Μπάμπη Στυλιανίδη μέχρι και σήμερα, που έχει πλέον πολύ ελεύθερο χρόνο. Πιο αγαπημένος προορισμός, πάντα το Αϊβαλί, ειδικά μετά το 2004 που άλλαξε ο δήμαρχος και οι σχέσεις έχουν γίνει πλέον πιο ζεστές. Ο Μυτιληνιός φωτογράφος έτυχε να βρεθεί ως φωτορεπόρτερ και στην προεκλογική του καμπάνια, αλλά και στην πρώτη συνεδρίαση μετά τις εκλογές τον επισκέφτηκε στο γραφείο του και συζήτησαν για το πώς θα μπορούσαν να έρθουν πιο κοντά οι δύο πόλεις, κάτι στο οποίο πρωτοστάτησε η Κίνηση «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο». Από τότε, ο Μπάμπης Στυλιανίδης συναντιέται κάθε χρόνο με το δήμαρχο της απέναντι τουρκικής πόλης, την οποία υπεραγαπά λόγω και της καταγωγής του. «Είναι όλοι φιλικοί και ανοιχτοί και είμαι πολύ χαρούμενος που έχουν πλέον αλλάξει τα πράγματα και με τα πράσινα διαβατήρια μπορεί πλέον κι έρχεται πιο εύκολα ο κόσμος. Για μας, τους ακρίτες του Αιγαίου, το μέλλον και ο τουρισμός συνδέονται με την Τουρκία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει να καλλιεργηθεί πολύ και η τουρκική γλώσσα, ώστε να μπορούμε να έχουμε καλύτερη επαφή. Έρχονται οι Τούρκοι και δεν ξέρουμε να τους πούμε δυο κουβέντες, ενώ αυτοί έχουν κάνει μαθήματα ελληνικών, μας έχουν πια συνηθίσει.»


Με το δήμαρχο του Αϊβαλί, Χασάν Μπουλέντ, στο γραφείο του το 2004

Η μεγάλη αγάπη που τρέφει για την κλασσική μοτοσυκλέτα (είναι παλιό μέλος της Ένωσης Κλασσικής Μοτοσυκλέτας Ελλάδας), τον κάνει να ασχολείται κάθε τρία - τέσσερα χρόνια, μαζί και με άλλους που τρέφουν την ίδια αγάπη, με τη διοργάνωση μιας σχετικής έκθεσης στην Πλατεία Σαπφούς. Πέρα από τα χόμπυ του, που περιλαμβάνουν φυσικά και τη φωτογραφία, ο Μπάμπης Στυλιανίδης δηλώνει πως έχει μια πολύ καλή παρέα, από άντρες και γυναίκες, που είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους. «Είμαστε άνθρωποι του καφέ, του ούζου, του πειράγματος, της πλάκας, προσπαθούμε μέσα σε όλα αυτά που γίνονται να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο πιο πολύ μπορούμε.»
Παρ’ όλα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα και συνεχίζει να κάνει, δε νιώθει ικανοποιημένος. «Θα μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα», λέει. «Αυτό τον καιρό έχω άλλωστε περισσότερο χρόνο. Θέλω όμως να τον απολαύσω πιο ήσυχα και χωρίς άγχος, δε θέλω να κάνω παραπανίσια πράγματα. Μου είχαν γίνει προτάσεις να ασχοληθώ και με τα δημοτικά, αλλά δεν το θέλησα, γιατί θεωρώ πως είναι καλύτερα, αν το κάνεις, να νιώθεις ότι μπορείς να προσφέρεις. Όχι λόγω γνωριμιών, να πας για να βγεις.» Κουβαλώντας τις εμπειρίες από τα ταξίδια του, δεν μπορεί να μην ελπίζει να δει κάποια πράγματα θετικά που συνάντησε έξω να γίνονται και εδώ στη Μυτιλήνη. «Πρόσφατα βρέθηκα για άλλη μια φορά στην Ολλανδία. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο μεγάλος, πηγαίος εθελοντισμός που υπήρχε από τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους, σε καθημερινά πράγματα. Αν υπήρχε περισσότερο και εδώ αυτή η στάση, θα ήμασταν πολύ καλύτερα…»