Η Εύα Γιαννίκου είναι μία νέα γυναίκα που αγαπά το θέατρο αν και ξεκίνησε να ασχολείται με αυτό εντελώς τυχαία το 1994. Της άρεσε πάντα να βλέπει παραστάσεις, αλλά ποτέ μέχρι τότε δεν είχε περάσει από το μυαλό της ότι θα μπορούσε να συμμετέχει σε αυτές.
Απ’ όταν έγινε η αρχή όμως, το θέατρο έγινε η μεγάλη της αγάπη, το χόμπυ της, που δε θα έκανε για κανένα λόγο επάγγελμα. Πρόσφατα, παραχώρησε τη θέση της ηθοποιού για να κάνει τα πρώτα της σκηνοθετικά βήματα. Στο «Ε» μίλησε για την παράσταση «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» που σκηνοθέτησε η ίδια και θα απολαύσει το κοινό της Μυτιλήνης τον Αύγουστο, καθώς και για την πορεία της στο ερασιτεχνικό θέατρο της Μυτιλήνης.


Κυρία Γιαννίκου, τον Αύγουστου το Θεατρικό Εργαστήρι του δήμου Μυτιλήνης θα παρουσιάσει την παράσταση «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» σε δική σας σκηνοθεσία. Πείτε μας για το έργο.
«Η παράσταση είναι προγραμματισμένη για τις 10 και 11 Αυγούστου και θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Λεσβιακού Καλοκαιριού που διοργανώνει ο δήμος Μυτιλήνης, στον αύλειο χώρο του Μουσείου Τεριάντ. Πρόκειται για ένα έργο δύο ατόμων, στο οποίο συμμετέχουν η Γεωργία Παππά και ο Θέμης Χατζηλάμπρου. Σαν έργο έχει μια βασική δυσκολία, γιατί επί μιάμιση ώρα στη σκηνή θα βρίσκονται οι ίδιοι δύο άνθρωποι και θα πρέπει να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ωστόσο, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο, όταν πρωτοδιάβασα πριν τρία χρόνια περίπου, βρήκα πολύ γοητευτικό και έξυπνο.»

Ο τίτλος του έργου προκαλεί εντύπωση. Τι ακριβώς πραγματεύεται;
«Το έργο πραγματεύεται τις μακροχρόνιες σχέσεις των ζευγαριών. Ο Ζιλ και η Λίζα, οι ήρωες του έργου, είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι επί 15 χρόνια. Το έργο ξεκινά με την επιστροφή του Ζιλ από το νοσοκομείο, μετά από ένα ατύχημα που είχε. Συνέπεια αυτού του ατυχήματος ήταν η απώλεια της μνήμης του. Η γυναίκα του, λοιπόν, τον φέρνει σπίτι και προσπαθεί να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα του συζυγικού τους βίου. Εκεί λοιπόν, ξεκινάει ένα παιχνίδι, όπου κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του αναρωτιέται κανείς αν αυτά που λέγονται είναι αλήθειες ή ψέματα. Κατά πόσο δηλαδή η Λίζα προσπαθεί να επαναφέρει τον Ζιλ στην πραγματικότητα όπως ήταν ή στην πραγματικότητα όπως εκείνη θα ήθελε να είναι. Πρέπει να πω στο σημείο αυτό ότι το έργο έχει πολλές ανατροπές και το στοιχείο της έκπληξης είναι πολύ έντονο, ενώ πολλές είναι και οι αλήθειες που ακούγονται. Ο τίτλος “Μικρά συζυγικά εγκλήματα” εξηγείται ως εξής: είναι μικρά με την έννοια ότι οι περισσότεροι θα τα θεωρούσαμε ασήμαντα, είναι εγκλήματα γιατί πληγώνουν πάρα πολύ και μπορούν να σκοτώσουν… συναισθήματα. Τελικά όμως, το κύριο μήνυμα του έργου είναι πως το κλειδί μέσα σε όλες τις σχέσεις είναι το να καταφέρεις να έχεις ουσιαστική επαφή και επικοινωνία, να μιλάς και να μη φοβάσαι να πεις αυτό που θες.
Είναι ένα έργο αρκετά ευχάριστο στη ροή του, με την έννοια ότι δεν είναι ένα βαρύ έργο, καθώς πρόκειται για μια πραγματική συζήτηση ενός ζευγαριού έτσι όπως θα το βλέπαμε να το κάνει σε πραγματικό χρόνο στο καθιστικό του σπιτιού του.»

Αρχή και δύσκολα…
Πρόκειται για την πρώτη σας, ουσιαστικά, σκηνοθετική προσπάθεια. Επιλέξατε ένα δύσκολο έργο στα πρώτα σας βήματα. Γιατί αυτό;
«Για μένα ήταν πολύ βασικό να επιλέξω ένα κείμενο που είχε κάτι να μου πει, που μου άρεσε και αγαπούσα ιδιαίτερα. Ένας άλλος πολύ βασικός παράγοντας ήταν τα άτομα που επιλέξαμε να συνεργαστούμε γι’ αυτό το έργο. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι οι δύο άνθρωποι που θα υποδυθούν τους ρόλους έχουν μια σχετική εμπειρία στο θέατρο. Το ότι τους γνωρίζω κι έχουμε κι οι τρεις μας μια κοινή αγάπη, που είναι το θέατρο, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να νιώσω ασφαλής μέσα στην ανασφάλειά μου για το πώς θα βγει η παράσταση. Επομένως, ασχοληθήκαμε ουσιαστικά με αυτό, αφού και οι τρεις μας θέλαμε να δούμε το έργο να “ανεβαίνει”. Ευελπιστούμε, βεβαίως, το αποτέλεσμα να είναι αξιοπρεπές.»

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι πριν μερικούς μήνες «ανέβηκε» από το Θεατρικό Εργαστήρι η μουσική παράσταση «Μια μέρα με τον Λούντβιχ» που ήταν επίσης δικής σας σκηνοθεσίας.
«Πρώτη φορά που χρίστηκα βοηθός σκηνοθέτη ήταν στην παράσταση “Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός”. Ήταν η πρώτη φορά· ο επικεφαλής της ομάδας μας, ο Στρατής Βλαστάρης, για να με βάλει “με το μαλακό” στη σκηνοθεσία, με όρισε βοηθό σκηνοθέτη. Την αποκλειστική ευθύνη μιας δουλειάς ως σκηνοθέτης την είχα πράγματι στη μουσικοθεατρική παράσταση “Μια μέρα με τον Λούντβιχ”. Η παράσταση αυτή ήταν μία υπόσχεση που είχαμε δώσει στη Λία την Κεφαλά ήδη από “Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός”, όπου μας είχε κάνει τη μουσική του έργου. Τότε λοιπόν της είχαμε υποσχεθεί να τη βοηθήσουμε να ανεβάσει μια παράσταση σχετική με το δικό της αντικείμενο. Ήταν μια προσπάθεια που έτυχε μεγάλης αποδοχής κι ενδεχομένως να την παρουσιάσουμε ξανά.»

Επιλογή…
Με το θέατρο έχετε ασχοληθεί και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης τώρα πια. Θα μπορούσατε να επιλέξετε ανάμεσα στα δύο;
«Στη σκηνοθεσία παίρνω το βάπτισμα ακόμα…»

Σίγουρα. Ωστόσο, μέσα από τη μέχρι τώρα εμπειρία σας, τι έχετε καταλάβει, τι σας γοητεύει περισσότερο από τα δύο;
«Είχα μία τρομερά μεγάλη δυσκολία στο να καταφέρω να βγάλω τον εαυτό μου από τις διεργασίες του ρόλου ως ηθοποιός και να μπορέσω να δω πιο αποστασιοποιημένα την εξέλιξη και το στήσιμο μιας παράστασης. Ως ηθοποιός ήξερα τι να κάνω, έφτιαχνα ένα πλάνο στο μυαλό μου. Ως σκηνοθέτης δυσκολεύτηκα αρχικά. Το να έχεις μπροστά σου δύο ανθρώπους που περιμένουν οδηγίες και να καταφέρεις να περάσεις στον άλλο αυτό που εσύ βλέπεις και θες τελικά ως αποτέλεσμα να παρουσιάσεις, ήταν για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία. Το ότι με εμπιστεύτηκαν τα παιδιά ήταν αυτό που με ξεκλείδωσε και με έκανε να το δω σαν ένα συνολικό δημιούργημα, του οποίου την κύρια ευθύνη είχα εγώ κι έτσι πια έβγαλα τον εαυτό μου από τη θέση του ηθοποιού και λειτούργησα ως ερασιτέχνης σκηνοθέτης. Σχετικά με το ερώτημα που μου έθεσες, τι θα προτιμούσα από τα δύο, δε νομίζω ότι μπορώ να το απαντήσω ακόμα. Λατρεύω τη διεργασία τού να υποκρίνεσαι, του να ζωντανεύεις ρόλους. Το βρίσκω απίστευτα μαγικό. Το αν θα ασχοληθώ ξανά με τη σκηνοθεσία, ίσως είναι ένα ερώτημα, που θα μπορώ να απαντήσω μόλις τελειώσει η παράσταση και κάνω έναν απολογισμό αυτής. Κι αυτό όχι γιατί δεν αγαπώ τη σκηνοθεσία, αλλά γιατί πρέπει να δω και κατά πόσο μπορώ να το κάνω. Δεν είναι τίποτα αυτοσκοπός για μένα. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι δε θα επέλεγα ποτέ να είμαι μόνο σκηνοθέτης. Δε θα ήθελα να αποσυρθώ από την ηθοποιία.»

Ιστορία αρχής
Αλήθεια, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το θέατρο;
«Ήταν το 1994 όταν ήμουν γραμματέας στο “Μπουρίνι” και εντελώς τυχαία προέκυψε να συμμετέχω σε μια δουλειά της ομάδας. Το θέατρο ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ, το θαύμαζα και το παρατηρούσα, αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα παίξω θέατρο. Πίστευα πως ήταν κάτι που για να το κάνεις ήθελε τσαγανό. Όχι μόνο το να παίξεις, αλλά το να μελετήσεις και να κατανοήσεις ένα ρόλο. Έτσι έγινε η αρχή λοιπόν. Στη συνέχεια, πιο βαθιά μέσα με έβαλε ο Βαγγέλης ο Χατζημανώλης, με τον οποίο συνεργαστήκαμε σε δύο επιθεωρήσεις. Από εκεί και πέρα τα πράγματα βρήκαν το δρόμο τους. Στο “Θεατρικό Εργαστήρι” βρίσκομαι από όταν ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος της πορείας του. Έτυχε να βρεθώ μέσα σε αυτή την παρέα, λοιπόν, και αγάπησα πάρα πολύ το θέατρο, χωρίς να είναι αυτοσκοπός το να παίζω. Πρέπει να πω ότι το θέατρο μου έκανε πολύ καλό ως άνθρωπο. Για μένα η μαγεία του θεάτρου ήταν ότι ανακάλυψα συναισθήματα που δεν ήξερα ότι μπορώ να αισθανθώ.»

Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το θέατρο;
«Όχι. Ποτέ. Θεωρώ ότι για μένα το ότι ασχολήθηκα με το θέατρο - ακριβώς για το λόγο ότι δεν ήταν το όνειρό μου από παιδί να γίνω ηθοποιός - λειτούργησε σαν ασφαλιστική δικλείδα και μία καταφυγή. Το θέατρο ήταν και είναι το χόμπυ μου, δε με κούρασε ποτέ. Δε θα μπορούσα ποτέ λοιπόν να το δω ως επάγγελμα. Για μένα το κέρδος δεν είναι οικονομικό, ούτε θα μπορούσε. Αν έκανα το χόμπυ μου επάγγελμα θα έχανε τον αυθορμητισμό του. Βεβαίως, δεν υποτιμώ τους ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο, το σπουδάζουν και στη συνέχεια ζουν από αυτό. Απλά, δεν ξέρω κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της επιλογής, μια και ζουν από αυτό. Ξέρεις, το θέατρο δε διαφέρει πολύ από το να συλλέγει κανείς γραμματόσημα ή να ψαρεύει. Δεν μπορώ λοιπόν το χόμπυ μου σε καμμία περίπτωση να το κάνω επάγγελμα, γιατί θα μπει σε μία ρουτίνα που δε θέλω.»

Κλείνοντας, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι ακόμα;
«Θα ήθελα να πω ότι θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που βρέθηκα σε αυτήν τη συγκεκριμένη ομάδα και γνώρισα τόσους ανθρώπους, από τους παλαιότερους μέχρι και τους πιο καινούργιους που βρίσκονται σε αυτή. Και νιώθω τυχερή γιατί εκτός τού ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, με στήριξαν, με βοήθησαν και με προχώρησαν. Αυτό δεν μπορώ να μην το αναγνωρίσω, οπότε θέλω να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλους τους, από τον επικεφαλής της ομάδας μέχρι και τα πιο καινούργια μέλη, που δεν ανέτρεψαν ποτέ την αγάπη μου για το θέατρο.
Τέλος, οφείλουμε να πούμε κι ένα “ευχαριστώ” στον ίδιο το δήμο Μυτιλήνης, που πολλές φορές έχει στηρίξει τις προσπάθειες του “Θεατρικού Εργαστηρίου”.»