Ανέσυρα τούτο το παλιό κειμενάκι μου, και πριν πάει για ανακύκλωση, λέω ας του ρίξω μια ματιά. Κι επειδή μου χτύπησε πάλι κόκκινο στο πιεσόμετρο, λέω, ποτέ δεν είναι ανεπίκαιρο·
Και την πληρώνεις εσύ τώρα, καλέ μου αναγνώστη. Στο δίνω ατόφιο.
«Νιώθω να μου τελειώνει το οξυγόνο.
Μα έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε.
Και, εμείς. Όχι μόνο οι κουκουλοφόροι οι περιθωριακοί κι οι λαθρομετανάστες!
Ας πούμε λοιπόν κάτι πιο λαφρύ, πιο ευχάριστο.
Βρέθηκα που λέτε εδώ στη γειτονιά μας Πέμπτη 18 Δεκέμβρη, κι άκουσα φασαρία. Φοβισμένη από τα πρόσφατα γεγονότα η γυναίκα μου, λέει.
- Πάμε να φύγουμε.
Αλλά καθώς στρίβαμε, είδαμε, πως ειρηνική ήταν η πορεία, κι επί κεφαλής ένα αστυνομικό αυτοκίνητο με αναμμένους προβολείς τους άνοιγε δρόμο.
- Ας συμπαρασταθούμε στα καημένα τα παιδιά που διαμαρτύρονται, είπαμε.
Κι ήταν πράγματι παράξενο να βλέπεις το περιπολικό να τους διευκολύνει, και πίσω οι νεαροί με τις τσάντες, τα κινητά και μερικά αστεία πανό, να φωνάζουν “Μπάτσοι - γουρούνια - δο-λο-φό-νοι”. Στην πραγματικότητα 5 - 6 άτομα φωνάζανε. Οι άλλοι γελάγανε και κάνανε πλάκα.
Στα πεζοδρόμια, όσοι αντίκριζαν με περιέργεια το παράξενο μπουλούκι, γελούσανε κι αυτοί, ενώ εμείς δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε όταν βλέπαμε τους αστυνομικούς στο περιπολικό σιωπηλούς στο καθήκον τους να δουλεύουν, και τους πιτσιρικάδες ένα μέτρο πιο πίσω να τους βρίζουν “γουρούνια” και “δολοφόνους”.
Κι αναρωτιέμαι ρε παιδιά.
Όλοι δηλαδή οι αστυνομικοί είναι δολοφόνοι; Και γουρούνια;
Όλοι οι καλογέροι κλέφτες;
Οι δικαστικοί πληρωμένοι; κι οι μαθητές αναρχικοί;
Όλα τα παιδιά είναι αλητάκια και κλεφτρόνια;
Όλοι οι πατεράδες βιάζουν τα παιδιά τους;
Όλοι οι τραπεζιτικοί ξαφρίζουν τους λογαριασμούς μας; κι οι γιατροί είναι άχρηστοι και τα παίρνουν;
Όλοι οι καθηγητές διεφθαρμένοι;……
Ρεε κανένας καλός!
Δηλαδή μοναχά εσύ κι εγώ, οι απ’ έξω, που αρεσκόμαστε, επί του ασφαλούς, να κρίνουμε και μόνο να κατακρίνουμε, σαν την καμήλα που δεν βλέπει τη δική της καμπούρα, και δε χάνουμε ευκαιρία να κάνουμε κι εμείς τη ζαβολιά μας, είμαστε οι σωστοί;
Θα μου πεις, “κοντά στο ξύλο το ξερό καίγεται και το χλωρό”.
Εμ γιαυτό σπάζω πάλι το κεφάλι μου να καταλάβω και τούτο.
Γιατί μαθές, τα όσα καλά κάνουνε, τόσοι και τόσοι, που σώζουν αθρώπους, που βοηθάνε τη κοινωνία, δεν ακούγονται ή ξεχνιούνται;
Γιατί δεν λέμε
- Όλοι οι παπάδες είναι καλοί ωσάν της «Κιβωτού» το χτίστη και οι γιατροί ωσάν τους γιατρούς του κόσμου που σώζουνε τόσους αρρώστους;
Γιατί αλήθεια προσπερνούμε τις τόσες αγαθοεργίες και κολλάμε στα ποταπά μιάσματα που σαπίζουν την κοινωνία, και τα διαφημίζουμε;
Πρέπει να τιμωρείται το κακό, αλλά και το καλό να εξαίρεται.
Ο Πίνδαρος έλεγε.
“Η αρετή που επαινείται μεγαλώνει σαν το δέντρο”.
Κι ο Γιώργος Βιζυηνός ύμνησε:
“Όποιος αποκτά δω πέρα
πλούτη δόξα και τιμή,
αποθνήσκει μιαν ημέρα
και τα χάνει στη στιγμή.

Όποιος όμως κοπιάσει
κι αποκτά την αρετή,
και το χώμα αν τον σκεπάσει,
πάλι κτήμα του είν’ αυτή.”»


Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.