Οδηγός Μουσείου Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου
Επικοινωνιακή Επεξεργασία των κειμένων του ερευνητικού προγράμματος και του πληροφοριακού υλικού του Μουσείου: Αλεξάνδρα Μπούνια
Φωτογραφίες: Θανάσης Κοττάς, Βασίλης Καραβασίλογλου, Γιάννης Καρανικόλας, Στρατής Τσουλέλλης
Έκδοση: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς
Αθήνα, σελ. 78

Είναι γνωστό ότι το παλιό κοινοτικό ελαιοτριβείο της Αγίας Παρασκευής, που ξεκίνησε να λειτουργεί στις αρχές του 20ού αιώνα και έκλεισε το 1967, μετατράπηκε στα χέρια του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς σε μουσειακό χώρο, Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου, και προστέθηκε από το 2006 στο Δίκτυο των Μουσείων του Ιδρύματος. «Το κοινοτικό ελαιοτριβείο, απόρροια πρωτοπόρου πνεύματος κοινωνικής συναντίληψης, έπρεπε να αποκτήσει μουσειακή χρήση για να αναδειχθεί, όχι μόνον η ιστορία της τεχνολογίας της βιομηχανικής ελαιουργίας στο νησί, αλλά και η δομή και η αποτελεσματικότητα των τοπικών κοινωνιών, που τεκμηριώνεται ανάγλυφα από τα αρχεία του συγκεκριμένου ελαιοτριβείου», σημειώνει στον πρόλογο του Οδηγού του Μουσείου η πρόεδρος ΠΙΟΠ, Σοφία Στάικου.
Σύμφωνα με την Ασπασία Λούβη, γενική διευθύντρια ΠΙΟΠ, ήδη τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του Μουσείου οι επισκέπτες ανήλθαν σε 16.000. Προκειμένου οι επισκέπτες αυτοί να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να διευκολυνθούν στην εμβάθυνση της τεχνολογίας και της διαδικασίας παραγωγής, τυπώθηκε ένας ιδιαίτερα καλαίσθητος και κατατοπιστικός οδηγός με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σχεδιαγράμματα, αλλά και τα απαραίτητα κείμενα. Ουσιαστικά ο οδηγός του Μουσείου «είναι ένα ταξίδι στη βιομηχανική παράδοση της Λέσβου, ένα ταξίδι στην ιστορία της εκμηχάνισης της ελληνικής παραγωγής, αλλά και σ’ ένα από τα πρωιμότερα δείγματα γόνιμης εφαρμογής των αρχών του κοινοτισμού.
Μετά την εισαγωγή ακολουθεί ένα ειδικό κεφάλαιο με τίτλο «Η Αγία Παρασκευή Λέσβου και η Βιομηχανική Ελαιουργία». Στη συνέχεια ακολουθεί η περιήγηση στους χώρους του Μουσείου με πρώτο το κεντρικό κτήριο: «Από την ελιά στο λάδι» (Λέσβος και ελαιοκαλλιέργεια, Παραγωγή ελαιολάδου, Παραγωγή ενέργειας, Μύλος άλεσης σιτηρών κ.ά.).
Αμέσως μετά περνάμε στις μπατές, τις αποθήκες ελαιοκάρπου, στις τρεις από τις οποίες παρουσιάζονται δραστηριότητες που σχετίζονται με την ελαιοκαλλιέργεια και την ελαιοσυλλογή στη Λέσβο, καθώς και με την κατεργασία της ελιάς. Στις άλλες μπατές παρακολουθούμε την εκμηχάνιση της λεσβιακής ελαιοπαραγωγής, το κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο μέσα από διαδραστικές εφαρμογές, καθώς και την ιστορία του κοινοτικού ελαιοτριβείου με τη βοήθεια κειμένων, αρχειακού υλικού, φωτογραφιών, αλλά και με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Ο οδηγός κλείνει με έναν πίνακα σημαντικών χρονολογιών για την ελαιοπαραγωγή στη Λέσβο, καθώς και με το χρονολόγιο του ελαιοτριβείου.
Π.Σ.