Η φιλοσοφική ενατένιση του κόσμου αποτελεί την κορωνίδα της ανθρώπινης σκέψης. Το αναγωγικό σύστημα διανόησης, όπου από το όλον πηγαίνουμε στο επί μέρους (η ανάλυση), και το επαγωγικό, όπου από το επί μέρους πηγαίνουμε στο όλον (η σύνθεση), είναι οι μηχανισμοί της ανθρώπινης νόησης. Και οι δύο τρόποι είναι απαραίτητοι τόσο για την επιστημονική, κοινωνιολογική κατάρτιση των ηγετών όσο και για τη μετατροπή των συμπερασμάτων τους σε πρακτικές ενέργειες για το λαό τους. Πού όμως βρίσκονται στην εποχή μας οι δύο αυτές ιδιότητες της σκέψης των ηγετών; Ποια είναι η φιλοσοφική θεώρησή τους για τον κόσμο μας; Και απ’ την άλλη, ποια είναι η επιμέρους πληροφόρηση που παίρνουν για τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας ώστε να οδηγηθούν σε σωστή νομοθετική σύνθεση; «Αν θες το άπειρο να ευρείς μάθε σε κάθε μερικό να το γυρεύεις», έλεγε ο Γκαίτε. Και το μερικό, η αντίληψή του, προϋποθέτει καθημερινή επαφή με τις φυσικές μονάδες της κοινωνίας, δηλαδή τους πολίτες. Ο βασιλιάς, και που ντύνεται ζητιάνος για να κατέβει στο λαό του, είναι ο εν δυνάμει μεταρρυθμιστής. Οι ηγέτες μας δυστυχώς ούτε ζητιάνοι ντύνονται, ούτε επαφή έχουν με τον πολίτη. Μιλιούνια παρατρεχάμενοι και μανδαρίνοι οδηγούν τους ηγέτες σε κατασκευασμένες επαφές, σε επιλεγμένα ραντεβού σε μεθοδευμένες πολιτικές συγκεντρώσεις.
Φωνές διαμαρτυρίας που υψώνονται από πλήθος της πλατείας, αυθεντικές κραυγές αγωνίας τυγχάνουν της καταστολής και απομόνωσης, προτού δυσαρεστήσουν τους λαμπερούς παραπλανημένους της εξέδρας. Ένας νοήμων ηγέτης θα έδιωχνε μακριά τους κόλακες και θα καλούσε σε ακρόαση και τους παραβάτες που του «πετούν αυγά και ντομάτες», γιατί και εκείνοι έχουν σίγουρα με κακό τρόπο κάτι ουσιαστικό να του πούνε. Η σκέψη των ηγετών μας χειραγωγείται καθημερινά από συμβούλους με παχυλούς μισθούς, διαστρεβλωτές της αλήθειας. Και η φιλοσοφία τους για την κοινωνία παίρνει το δρόμο της παραπλάνησης και της στρεβλής εικόνας του πραγματικού κοινωνικού χώρου. Ζουν μια εικονική πραγματικότητα μέσα στο ψεύτικο σκηνικό που δημιουργούν εκείνοι που τους περιτριγυρίζουν, εξυπηρετώντας δικά τους σχέδια και δικές τους φιλοδοξίες. Πόσο αληθινές είναι οι σκέψεις για τον έρωτα από ανέραστους; Τι μπορεί να πει για την πείνα αυτός που δεν πείνασε; Πώς μπορεί να παρέμβει στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια αυτός που δεν ψώνισε ποτέ, που δεν έτρεξε από σούπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ για να βρει το φθηνότερο;
Οι ιδέες που έχουν οι ηγέτες για την κοινωνία θολώνουν περνώντας μέσα από ομίχλες ανάλογες με κείνες που οι καπνοί φτιάχνουν στα σόου. Όλα γίνονται ψεύτικα, παραμυθένια και κάθε περιοδεία στις πολιτείες μετατρέπεται σε στημένη παράσταση. Τα φίλτρα που οδηγούν τις εντυπώσεις στον πυρήνα της νόησης είναι μόνο η καθησύχαση, η κολακεία. Η οργή των πολιτών, τα βιώματα απελπισίας, η μελαγχολία του διανοουμένου, η φωνή του βασανισμένου από ένα απαράδεκτο σύστημα παιδείας, η απόγνωση του αρρώστου στους θαλάμους των οκτώ κρεβατιών χωρίς τουαλέτα δεν αγγίζουν την ψυχή τους, γιατί τα βλέπουν παραμορφωμένα στο νεκρό κόσμο των αριθμών και του οικονομικών δεικτών, άχρωμα, απρόσωπα, αποστασιοποιημένα, χωρίς συναισθηματική δόνηση. Η σκέψη τους δεν οξύνεται από την ανάγκη γιατί οι ίδιοι δεν την έχουν. Το θερμοκήπιο της αριστοκρατικής ζωής που ζουν οι ηγέτες μας ταϊσμένοι με τα λιπάσματα των αυλικών και των κολάκων που τους τριγυρίζουν, οδηγεί στη μετάλλαξη ενός λαϊκού ηγέτη. Και έτσι οι αποφάσεις τους γίνονται κινήσεις παιχνιδιού στη ρουλέτα ενός καζίνου ψευτιάς, έλλειψης κοινωνικής γνώσης και «πατρικής φροντίδας» για εκείνους που ζουν στο περιθώριο του φανατισμένου ψεύτικου κόσμου τους. Εκείνοι απ’ τους ηγέτες που κράτησαν τη λαϊκή τους ρίζα, τον παλμό του χωριού τους, τον ιδεαλισμό της εφηβείας τους, τη δροσιά και την αθωότητα της σκέψης του καφενέ, του γηπέδου, της αλάνας, της φτωχογειτονιάς, στερούμενοι των μέσων της επικοινωνιακής προβολής και απομονωμένοι από ένα σύστημα «προκάτ ηγετών», μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο του λαϊκού ηγέτη.