Ως μη οικονομολόγος, δεν ξέρω πώς θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα δημοσιονομικά μας οι νέοι οικονομικοί υπουργοί Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Λούκα Κατσέλη, καλά θα κάνουν όμως να παρακολουθούν και κάποιες εκπομπές ψυχαγωγικές, ραδιοφωνικές εκπομπές, που ίσως τους βοηθήσουν με τις ρηξικέλευθες προτάσεις τους.
Έτσι, για παράδειγμα, ακούγοντας προεκλογικά την πρωινή ζώνη του δεύτερου προγράμματος της ΕΡΑ με την πολύ καλή, είναι αλήθεια, ελληνική μουσική, έμαθα και πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί το οικονομικό πρόβλημα μιας χώρας. Ας πούμε της Ελλάδας.
Έλεγε λοιπόν ανάμεσα σε δυο τραγούδια, η τσαχπίνα φωνή της ωραίας, ελπίζω, κυρίας.
«Τι κάνει ένας άνθρωπος, όταν έχει μεγάλες οικονομικές ανάγκες; Δανείζεται. Κι αν δεν μπορεί να δανειστεί, δουλεύει περισσότερο. Βρίσκει μια δεύτερη, καμμιά φορά και μια τρίτη δουλειά.» (Εφόσον υπάρχουν και οι αντίστοιχοι εργοδότες, σκέφτηκα.)
«Τι κάνει ένα κράτος όταν δεν έχει αρκετά έσοδα;», συνέχιζε η χαριτόβρυτος φωνή. «Δανείζεται κι αυτό, κι αν ο δανεισμός δεν του επαρκεί, παράγει περισσότερο. Πώς παράγει περισσότερο; Κάνοντας επενδύσεις.» (Προφανώς οι επενδύσεις γίνονται με τον αέρα κι όχι με κεφάλαια που δεν υπάρχουν, ξανασκέφτηκα.) «Και κυρίως επενδύοντας στην πράσινη ανάπτυξη», συνέχιζε ακάθεκτη η οικονομολογούσα κυρία. «Να, π.χ. στην Πορτογαλία», μας εξηγούσε η μουσική παραγωγός, «δημιουργήθηκαν τώρα τελευταία δύο πράσινα εργοστάσια, στα οποία βρήκαν δουλειά 4.000, αλήθεια σας λέω, 4.000 άνθρωποι.»
Και στο σημείο αυτό ολοκληρώθηκε το μάθημα πράσινης οικονομίας και από τα ερτζιανά, ξεχύθηκε η μελωδία ενός ακόμα ωραίου ελληνικού τραγουδιού.
Παρ’ όλο που η εκπομπή έδινε και ξαναέδινε τους αριθμούς των τηλεφώνων και των SMS, αλλά και την ηλεκτρονική διεύθυνση για επικοινωνία, δεν έκανα τον κόπο να ζητήσω να μάθω:
Τι σημαίνει, κατά την άποψή της, πράσινη ανάπτυξη, πώς σχεδιάζεται, πώς οικοδομείται και πόσο χρόνο επώασης χρειάζεται για να αποδώσει αποτελέσματα;
Πότε άρχισε ο σχεδιασμός και πότε η δημιουργία των πράσινων εργοστασίων στην Πορτογαλία και τι κεφάλαια επενδύθηκαν για να ολοκληρωθεί η κατασκευή τους;
Πιστεύει, αλήθεια, ότι το όνειρο των Ελλήνων είναι να εργασθούν σε πράσινα ή οποιουδήποτε χρώματος εργοστάσια δημιουργηθούν στο μέλλον ή να αναθέσουν τις ασχολίες αυτές στους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας;
Ασφαλώς θα είναι μεγάλο βήμα για τον πολιτισμό μας, αλλά και την αναβάθμιση των όρων διαβίωσής μας η πράσινη ανάπτυξη. Πριν απ’ όλα όμως πρέπει να μάθουμε τι είναι αυτή, τι προϋποθέσεις θέτει, πόση δουλειά απαιτεί, ποιες δυσκολίες θα αντιμετωπίσει από εμάς τους ίδιους, που στα λόγια είμαστε εύκολοι και πρόθυμοι, αλλά στα έργα δύσκολοι και μίζεροι.
Στην πράσινη ανάπτυξη εντάσσονται και οι διάφορες μορφές ανακύκλωσης, αλλά πόσοι δήμοι στην χώρα έχουν π.χ. τοποθετήσει κάδους ανακύκλωσης χαρτιού ή άλλων καθημερινής χρήσης υλικών;
Πράσινη είναι η ίδρυση εργοστασίων μεταποίησης των απορριμμάτων, αλλά ποια πόλη και ποιο χωριό θα τα δεχθούν στα όριά τους;
Πράσινη είναι η παραγωγή ηλεκτρισμού από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά πόσοι βλαχοδήμαρχοι δεν θα αρνηθούν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στις «επικράτειές» τους γιατί δήθεν καταστρέφουν το τοπίο και τους χαλούν την, ανύπαρκτη συνήθως, τουριστική τους ανάπτυξη;
Δυστυχώς, θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά, οι κάτοικοι αυτού του περίεργου τόπου που λέγεται Ελλάς, δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί απλά πράγματα, που οι εταίροι μας της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης έχουν αντιληφθεί από δεκαετίες και τα εφαρμόζουν. Ότι οι επιτυχημένες δράσεις προϋποθέτουν σχέδιο, πρόγραμμα, όραμα και δουλειά. Και βέβαια ανθρώπους τρελούς, που θα μπουν μπροστάρηδες. Τίποτα δεν γίνεται μόνο του και τίποτα δεν χαρίζεται. Εμείς, στην πλειοψηφία μας, απεχθανόμαστε αυτές τις προϋποθέσεις. Επιθυμούμε να ζούμε ελεύθερα, χαλαρά και χωρίς καταναγκασμούς.
Να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, να μη νοιαζόμαστε για το αύριο και να στηριζόμαστε στην βολική ρήση «έχει ο Θεός».
Έτσι όμως, ούτε πράσινη, ούτε όποιας άλλης μορφής ανάπτυξη, μπορεί να επιτευχθεί.