Η Ισλανδία, θύμα της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης τού 2008, είναι η χώρα με το χρεωκοπημένο τραπεζικό σύστημα που αναγκάστηκε να το κρατικοποιήσει και που έθεσε τους δικούς της όρους στους δανειστές της για την αποπληρωμή του χρέους της. Ανατρέχοντας στο παρελθόν θα την βρούμε σαν αρχαία Θούλη, που την επισκέφτηκε ο Πυθέας, αυτός ο πρωτοπόρος Έλληνας εξερευνητής και έμπορος, που έγραψε για αυτήν στο «Περί Ωκεανού και Γης» τον 4ο προ Χριστού αιώνα. Η Ισλανδία έχει το αρχαιότερο και πιο ηρωικό κοινοβούλιο του κόσμου, από το 930 μ.Χ., το λεγόμενο Αλθίνγκι.
Οι βασικοί δανειστές της Ισλανδίας είναι οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί. Μετά την κρίση απαίτησαν από τον ισλανδικό λαό τα δανεικά και αγύριστα που είχαν καταθέσει στους Ισλανδούς τραπεζίτες. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι Ισλανδοί τραπεζίτες ίδρυσαν μίνι τράπεζες στο Ρέυκιαβικ στήνοντας το λεγόμενο «icesave» (οικονομία στον πάγο), ένα ευφάνταστο τραπεζικό προϊόν, προσελκύοντας κυρίως Βρετανούς και Ολλανδούς πελάτες και δίνοντας για τις καταθέσεις τους υψηλά επιτόκια. Τα λεφτά των καταθετών τα τοποθέτησαν στην αμερικάνική αγορά ακινήτων. Έσκασε η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ και η πρώτη παράπλευρη απώλεια μετά το κανόνι της Lehman Brothers, ήταν το τραπεζικό σύστημα της Ισλανδίας. Οι Ισλανδοί τραπεζίτες δεν ανέλαβαν καμμία ευθύνη για τα χρέη των τραπεζών τους, αφού ήταν σίγουροι ότι οι φιλικές σε αυτούς κυβερνήσεις που θα αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση της χώρας, θα φόρτωναν αυτό το χρέος στους φορολογουμένους. Συνεδρίασε λοιπόν το κοινοβούλιό της, το Αλθίνγκι που αναφέραμε παραπάνω, και κατέληξε σε δύο όρους που τους έθεσε στους δανειστές και δε θα έμπαιναν ποτέ υπό διαπραγμάτευση. Απλά τους το ανακοίνωσε.

Ο πρώτος όρος ήταν να αναθεωρηθούν οι μέχρι τώρα συμφωνίες και να εναρμονιστούν, αφού ληφθούν υπόψη οι δύσκολες σημερινές συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο δεύτερος όρος ήταν να αποκλειστεί κάθε νομική αξίωση επί των περιουσιακών στοιχείων της Ισλανδίας που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της ως κυρίαρχου κράτους. Οι αντιδράσεις από τους δανειστές της ήταν εντονότατες, η δε ευρωπαϊκή ηγεσία, με τη χαρακτηριστική της γραφειοκρατία, στην αρχή άργησε να το καταλάβει - μάλλον δεν μπορούσε να το πιστέψει -, μετά αντέδρασε οργισμένα.
Η υπόθεση τώρα βρίσκεται στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και θα εκδικαστεί στο μέλλον. Στην περίπτωση της Ισλανδίας βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη, που τελικά έγινε στάση ζωής. Άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού εξαρτώντας τις πληρωμές της από την ικανότητα της οικονομίας της και συγκεκριμένα από τη μεταβολή τού ΑΕΠ της και από τη συμμετοχή του πληθυσμού της στην αγορά εργασίας. Αντί να υποταχθεί στην επιβολή μέτρων λιτότητας σαν αυτά που γνωρίζουμε και από τη δική μας χώρα και κάνουν ακόμα και τριτοκοσμικές χώρες να αποφεύγουν το Δ.Ν.Τ., άλλαξε τους όρους προς το δικό της όφελος, εξασφαλίζοντας τη μελλοντική της επιβίωση. Το ισλανδικό παράδειγμα ενσωματώθηκε στο Διεθνές Δίκαιο, αφού για πρώτη φορά τέθηκε η αρχή της ικανότητας πληρωμής ενός κράτους ως νομική βάση για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτά για την Ισλανδία, γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα η πολιτική τού yesman που υιοθέτησε η παρούσα κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές μας, έφτασε τη χώρα στα τάρταρα της ανυποληψίας και της μηδενικής εθνικής αξιοπρέπειας. Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα.

Υ.Γ.1 Ο σκληρός διαπραγματευτής Βενιζέλος. Θυμηθείτε τον ως υπουργό Άμυνας με τα γερμανικά υποβρύχια που μιζόγερναν. Δεν τους τα γύρισε πίσω όπως θα έπρεπε, αλλά τους «υποχρέωσε» να παραγγείλουμε άλλα τρία άμεσα και τους «απείλησε» ότι θα παραγγείλουμε ακόμα τρία στο μέλλον. Βλέπετε η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, έξοδα έχει.
Υ.Γ. 2 Χάρη στο Μανδραβέλη μαθαίνουμε ποιοι είμαστε εμείς οι αγανακτισμένοι. Ένας από αυτούς «τυχαίνει» να είμαι και εγώ, τακτικός της Πλατείας Συντάγματος. Ευτυχώς, γιατί πώς αλλιώς θα μαθαίναμε ποιος είναι ο Μανδραβέλης.
 
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
blog: www.vaspik.blogspot.com