Πλεούμενα σε θάλασσα εγκατάλειψης, σε πέλαγα μοναξιάς και απανθρωπιάς, είναι οι γέροι στους θαλάμους των νοσοκομείων. Βάρκες ανώνυμες τα κρεβάτια τους, με μοναδικό καπετάνιο τον ανήμπορο άνθρωπο, με τα πανιά τους να προσμένουν μια πνοή ελπίδας, για να συνεχίσουν ένα ταξίδι αβέβαιο στην υπαρξιακή τους σκοτεινιά.
Το σκηνικό ολότελα ψυχρό, απάνθρωπο, σκυθρωπό, με τη βαρυγκώμια των γύρω να προσπαθεί ανώφελα να κρυφτεί πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο της ευγένειας.
Το πιο αληθινό Reality παίζεται καθημερινά στο γυαλί της πραγματικότητας, στο ενυδρείο της ψευτιάς. Έξω από το γυαλί, γιατροί, νοσοκόμοι, συγγενείς και επισκέπτες, παρατηρούν το «άφωνο» ψάρι με τις φουσκάλες από το οξυγόνο της φιάλης, να γουργουρίζει τάχα παρηγοριά για τα πνευμόνια της ψυχής, που ασφυκτιούν από την έλλειψη αγάπης.
Για τους ανθρώπους τους απόμαχους μιλώ, αυτούς που ο καθένας μας ξέρει σαν γονείς, συγγενείς, γνωστούς και φίλους.
Για τους ατυχείς αυτής της χώρας των «λησταδόρων», που τρύγησαν τη ζωή τους, υποθήκευσαν τα νιάτα τους και τους ξεγέλασαν με υποσχέσεις.
Θάλαμοι στα όρια της αναξιοπρέπειας, έξι κρεβάτια χωρίς τουαλέτα. Μια κραυγαλέα διαφορά ανάμεσα στον ξενοδοχειακό εξοπλισμό, το service των ιδιωτικών νοσοκομείων και την άκρως ελλειμματική κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων. Ένα απολειφάδι της ψυχιατρικής αξιοπρέπειας, οι θάλαμοι του Ψυχιατρικού.
Ο διαχωρισμός της παροχής υπηρεσιών υγείας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, στους θύλακες δηλαδή του πλούτου και τις τρώγλες της φτώχειας στην τρίτη ηλικία, γιγαντώνει το συναίσθημα της άδικης μεταχείρισης.
Ποια ισοπολιτεία και ποια ισονομία; Ποια πληρωμένη μεγαθυμία και ποια απαξίωση των ταπεινών; Ποιο συνταγματικό δικαίωμα;
Μορφές που χαρακώνονται από την αγωνία του αύριο, τη δική τους και των παιδιών τους. Τα λιγοστά ευρώ μιας σύνταξης κοροϊδίας, κάνουν ζητιάνους ανθρώπους, που ήταν πλάσματα γεμάτα περηφάνια.
Τα περήφανα γηρατειά του Παπανδρέου μέσα από 20 χρόνια φαρισαϊκής κοινωνίας, ξευτελίζονται ανεπανόρθωτα στους θαλάμους των γηροκομείων, των νοσοκομείων, των ιδρυμάτων. Συναισθήματα που περνούν στη μιμητή των ταλαιπωρημένων προσώπων των ηλικιωμένων, ακολουθούν τις ριπές στο νου, που είναι γεμάτος απαισιόδοξες σκέψεις, συχνά οργής, άλλοτε παραίτησης, συνήθως θλίψης.
Τα παιδιά των γερόντων, οι γύρω τους βασανισμένοι και οικονομικοκοινωνικά ισχνοί, επιστρατεύουν όση θέληση, αντοχή και αγάπη έχουν, για να χαρίσουν στους γονείς τους, λίγη φροντίδα.
Κι ύστερα η δίνη της αυτοσυντήρησης, ρουφά και την τελευταία ικμάδα της αγάπης τους και το αδυσώπητο ερώτημα «πού θα πάει μετά την έξοδο του, ο γέρος», πλανιέται. Είτε εκφράζεται είτε όχι, η αγωνία του αύριο αυτού του «επαχθούς» ατόμου, μπορεί να οδηγεί στην ευχή του θανάτου του.
Η αυτοκτονία πρώτη στους ηλικιωμένους. Γιατί όχι; Κουρέλια παρασυρμένα από τον άνεμο της ασπλαχνίας με συναίσθηση ευθύνης για το βάρος που δίνουν, οδηγούνται στο θάνατο, στον τελευταίο σπασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως τον θεωρούν.
Και τον κόσμο αυτό τον ανέλπιδο που φτιάξαμε, τον πνίγει η ζούγκλα συνεχώς και οι κραυγές της αγριότητας της ψυχής, δεν μπορούν να καλυφθούν από κηρύγματα ρητορικής μαεστρίας των παπαγάλων της πολιτικής.