Ύστερα από μία εβδομάδα συμπύκνωσης της πολιτικής κρίσης κι έπειτα από τις ωμές προτροπές των δανειστών κι ουσιαστικά του κεφαλαίου, εγένετο κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης καθώς Παπανδρέου - Σαμαράς κατέληξαν σε συμφωνία, που ισοδυναμεί με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα βοναπαρτίστικου τύπου. Η τυπική παραβίαση της συνταγματικής τάξης (νέα κυβέρνηση χωρίς την παραίτηση της προηγούμενης και χωρίς διερευνητικές εντολές του Παπούλια στα λοιπά κόμματα), αλλά και το γεγονός πως οι διαδικασίες δεν εξελίσσονται θεσμικά, απλά επιβεβαιώνει την ουσιαστική μεταλλαγή της αστικής δημοκρατίας την εποχή της κρίσης, σε μια σύγχρονη μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης! Τα πράγματα οδηγούνται εκεί ακριβώς που τα σχεδίασε ο σκληρός πυρήνας της αστικής τάξης και της διεθνούς του κεφαλαίου και πρωθυπουργός είναι ο τραπεζίτης Παπαδήμος - εκλεκτός των περίφημων «αγορών» -, που έχει ως αποστολή να επιβάλει τα συμφωνηθέντα που θα συνιστούν ένα νέο κύμα κοινωνικής εξόντωσης των εργαζομένων...
Είναι ευνόητο ότι ένα μέρος της κοινωνίας, μέσα στην κατάσταση απελπισίας που βιώνει, θέλει απεγνωσμένα να ανακαλύψει την... ελπίδα μέσα από την οποιαδήποτε μεταβολή συμβαίνει, πολύ περισσότερο όταν αυτή αφορά στη θέση του πρωθυπουργού! Κι όταν μάλιστα αυτή η ελπίδα τρέφεται με άφθονο... λίπασμα από μέσα μαζικής εξημέρωσης, επαγγελματίες στην εξαπάτηση και τη χειραγώγηση του κόσμου, ακριβώς τα ίδια που ζητούσαν από το λαό να πιστέψει στον Παπανδρέου, στο Μνημόνιο, στη Συμφωνία του Ιουλίου, στη Συμφωνία του Οκτωβρίου...

Ας δούμε κάποιες πρώτες σκέψεις για τη μεταβολή αυτή και για την ανάγκη ανατροπής της πορείας προς την πλήρη καταστροφή της χώρας και της οικονομίας μας. Η ίδια η ληξιαρχική πράξη της γέννησης της νέας κυβέρνησης, δηλαδή η έγκριση της Συμφωνίας της Συνόδου Κορυφής του Οκτώβρη και της Δανειακής Σύμβασης που θα τη συνοδέψει, καθορίζουν ασφυκτικά τα όρια κίνησής της. Που σημαίνει: Μόνιμη εγκατάσταση της τρόικα στην Ελλάδα. Κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας. Συνέχιση, και επιδείνωση με τους όρους του νέου δανείου, των φορολογικών και μισθολογικών πολιτικών που οδηγούν τον κόσμο στην πείνα. Μεγαλύτερο πάγωμα και αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας.
Ο νέος πρωθυπουργός δεν προέρχεται από το... σάπιο πολιτικό σύστημα, είναι «καθαρός» από τη διαφθορά του και την αναξιοπιστία του, «τεχνοκράτης», αποδεκτός ως συνομιλητής στην Ευρώπη. Προέρχεται από το χώρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αντιπρόεδρός της μέχρι πριν λίγο καιρό, που τροφοδότησε και συγκάλυψε τον παρασιτισμό, την ασυδοσία, την πολιτική καζίνο των ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες αποτελούν την αιτία και την εστία της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι ακόμα ο νέος πρωθυπουργός είναι από τους «σκληρούς» ευρωτραπεζίτες, αντιτασσόμενος δημοσίως σε οποιαδήποτε περικοπή του ελληνικού χρέους για να μην κινδυνεύσει το ευρώ και η ευρωζώνη, με τη χαρακτηριστική και χλευαστική για το λαό έκφραση «όχι δωρεάν γεύματα στους οφειλέτες»!

Η ίδια η συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης μέχρι να κυρωθεί η δανειακή σύμβαση αποτελεί πράξη υποτέλειας στη Μέρκελ και το Σαρκοζί. Η κυβέρνηση αυτή κρίνεται και από την πολιτική της στήριξη. Είναι μια συμμαχία της δεξιάς (Ν.Δ.), της ακροδεξιάς (ΛΑΟΣ) και της νεοδεξιάς (ΠΑΣΟΚ). Με ένα ιδιαίτερο και επικίνδυνο χαρακτηριστικό μάλιστα. Τη συμμετοχή ή στήριξη - για πρώτη φορά μετά την πτώση της χούντας - σε κυβερνητικό σχήμα από ανοιχτά ξενοφοβικές, εθνικιστικές, φιλοδικτατορικές δυνάμεις. Η απουσία κάθε δημοκρατικού ανακλαστικού από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. σε σχέση με την υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού, εντείνει τις ανησυχίες για τους κινδύνους εκτροπής. Ποιος να περίμενε ότι στο τέλος του βίου του το ΠΑΣΟΚ θα άνοιγε την εξώπορτα στην ακροδεξιά...
Η ανάδειξη, μέσα από τις γνωστές θλιβερές διαδικασίες παρασκηνίου, ενός Ευρωπαίου τραπεζίτη στην πρωθυπουργία της Ελλάδας χωρίς εκλογές αναδεικνύει ενδεχομένως μια ανησυχητική τάση. Πλάι στους μηχανισμούς υπαγόρευσης τύπου τρόικα και τις μεθόδους αυταρχισμού, το ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο, οι επενδυτικές αγορές και οι οργανισμοί τους μέσα στις συνθήκες της οξύτατης κρίσης τους εποφθαλμιούν την άμεση παρουσία τους, χωρίς καμμία δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς μεσολάβηση, στις ηγεσίες των χωρών με προβλήματα χρέους, προκειμένου να τις ελέγχουν πλήρως. Η κατάσταση θα επιδεινώνεται μέρα τη μέρα. Πότε επιτέλους οι δυνάμεις της αριστεράς θα αφήσουν την αδράνειά τους και τις μικροκομματικές λογικές, χωρίς καθυστερήσεις και κυρίως χωρίς τις αυταπάτες, για να συντονισθούν σε ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο, που μπορεί να δώσει μια βάσιμη και βιώσιμη ελπίδα στην κοινωνία, αντί αυτή να περιπαίζεται από τα συνεχή κόλπα και τις ταχυδακτυλουργίες του συστήματος; Μέσα από το λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.