Της Φώφης Γιωτάκη

Αν ήταν μόνο η λειψυδρία το πρόβλημα στην Αττική και σε κάποια νησιά, που ναι μεν βουλιάζουν από κόσμο το καλοκαίρι αλλά από το φθινόπωρο βλέπουν τα πλοία να περνούν αραιά και που από το λιμάνι, ίσως με ένα καλά προετοιμασμένο σχέδιο θα βρισκόταν λύση γρήγορα, εντός του προσδιορισμένου χρονοδιαγράμματος. Αρκεί βέβαια να υπήρχε και σχέδιο και χρονοδιάγραμμα.

Δεν είναι μόνο ένα όμως το πρόβλημα που απασχολεί του πολίτες, είτε αυτοί βρίσκονται στην Αττική και χρειάζονται δυο και τρεις ώρες για τις καθημερινές τους μετακινήσεις, είτε παραμένουν στα νησιά τους αλλά νιώθουν ότι χρειάζονται ένα …Χάρι Πότερ για να τους βρει γιατρό για το παιδί ή τη γιαγιά του σπιτιού όταν παραστεί ανάγκη. Και από ανάγκες άλλο τίποτα.

Δυστυχώς για τον συγγραφέα της «Ιθάκης» τα προβλήματα είναι πολλά και έχουν τις ρίζες τους στις πολιτικές που συνήθως δεν γίνονται πράξη, είτε γιατί δεν υπάρχει ένα ρεαλιστικό και στιβαρό σχέδιο, είτε γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι για να το υπηρετήσουν (αν υπάρχει). Αυτό φυσικά δεν αφορά μια κυβέρνηση, έναν πρωθυπουργό και ένα κόμμα αλλά την κάθε στιγμή που πέρασε αναξιοποίητη και χρέωσε στις πλάτες των πολιτών και άλλα, νέα προβλήματα. Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας με την «Ιθάκη» δεν ήθελε να μας πει, πως θα λύσει τα δεκάδες κορυφαία ζητήματα, που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες, αλλά να κάνει ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών σχετικά με την κυβερνητική διαδρομή του. Επιδιώκει να μπει ξανά στην ενεργό πολιτική έχοντας πρώτα …εξαφανίσει από τη δική του πλάτη βάρη που τσαλακώνουν αναπόδραστα τη «μαγική» εικόνα του και σπεύδει πλέον να το κάνει με ένα … νόμο και ένα άρθρο σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Μαζί με σελίδες του παρελθόντος «σκίζει» βασικούς συνεργάτες του, υπουργούς και κομματικά στελέχη, επιχειρεί να δείξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω, αλλά μέχρι τότε υπομονή… Γιατί μέχρι να γεμίσει το κάδρο του νέου κόμματος με τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής έχει να κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι.

Κανείς δεν οφείλει να πάει κόντρα στην απόφαση ενός πρώην πρωθυπουργού να γράψει βιβλίο και να καταθέσει τη δική του οπτική στα πράγματα. Αν δε, στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάσει ντοκουμέντα και μαρτυρίες άλλων ανθρώπων, που οι ίδιοι είναι σε θέση να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν ακόμη καλύτερα. Άλλωστε είναι ο ιστορικός του μέλλοντος που λέει πάντα την τελευταία και πιο καθαρή λέξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει με το βιβλίο να ανοίξει την πρώτη σελίδα της νέας του διαδρομής και να πείσει τους περισσότερους ότι είναι έτοιμος να κάνει πρώτα μια γενναία αυτοκριτική για τα πεπραγμένα και μετά να περάσει στην «ταμπακιέρα». Μια πρώτη ανάγνωση του βιβλίου δείχνει πάντως ότι υπερασπίζεται με πάθος το δημοψήφισμα και τις βασικές κυβερνητικές επιλογές του, αφιερώνει αρκετές παραγράφους στο Μάτι αλλά ούτε λέξη ειλικρινούς αυτοκριτικής για την ανείπωτη τραγωδία στις 23 Ιουλίου του 2018, «σκίζει» με αποφασιστικότητα πρώην υπουργούς και συνεργάτες του για τους οποίους εκ της θέσεώς του είχε την ευθύνη να ανάβει κάθε φορά το πράσινο φως προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και μαζί με αυτούς προσπαθεί να βάλει στην άκρη ό,τι θεωρεί άχρηστο και αχρείαστο για την επόμενη μέρα. Θέλει μια νέα αρχή αλλά είναι δύσκολο να απαλλαγεί -έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από το 2025- από τις κεντρικές επιλογές που σημάδεψαν την κυβερνητική πορεία του και τον οδήγησαν στην στρατηγική ήττα του 2019. Ακολούθησε η εκκωφαντική εκλογική κατάρρευση του 2023, ο παραμερισμός του από την ηγεσία (αρκετά σύντομος όπως αποδεικνύεται), ο οδυνηρός κύκλος των διασπάσεων και της δημοσκοπικής κατρακύλας του κόμματός του και η παραίτησή του από αυτό, όταν πια είχε πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο η «Ιθάκη».

Το γεγονός ότι από το χώρο της κεντροαριστεράς δεν έχει ακόμη ξεχωρίσει μια ισχυρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, που να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής στα γκάλοπ την κυβερνητική παράταξη, δίνει αναμφίβολα στον κ. Τσίπρα τη δυνατότητα να διεκδικήσει την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή με πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά δεν αρκούν οι επικοινωνιακοί όροι, ούτε το ξεπούλημα του βιβλίου. Η συνθήκη υπάρχει αλλά ουδείς ακόμη γνωρίζει την έκβαση της «επιστροφής» του κ. Τσίπρα που θέλει να «σκίσει» με το «καλημέρα» στο πεδίο της κεντροαριστεράς. Εάν το κόμμα Τσίπρα - όποτε κι αν ανακοινωθεί- δεν αποκτήσει δυναμική που να φαίνεται ότι του εξασφαλίζει με άνεση την «πρωτοκαθεδρία» στην κεντροαριστερά, τότε όλο και λιγότερα πρόσωπα με ικανό κυβερνητικό προφίλ θα πουν το «ναι» και θα μπουν με τα χίλια στο έργο υποστηρίζοντας το εγχείρημα. Εάν πάλι καταφέρει να προσπεράσει με φόρα (στα γκάλοπ) το βασικό αντίπαλο κόμμα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τότε θα έχει ήδη αρχίσει να αναμετριέται με τον …παλιό του εαυτό. Με τις επιλογές του, αρκετές από τις οποίες ενδιαφέρονται βέβαια για την επανεκλογή τους στη βουλή, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν και να κρατήσουν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών των πολιτών που αναζητούν μια σύγχρονη κεντροαριστερή δύναμη για να στηρίξουν. Εκτός από τον αρχηγό ο κόσμος επιθυμεί να δει δίπλα του και την ηγετική ομάδα- και όταν την δει κρίνει αναλόγως. Η ακρίβεια και τα χιλιάδες άλλα προβλήματα δεν λύνονται με «μαγικές» λύσεις αλλά με τα κατάλληλα πρόσωπα στην κατάλληλη θέση.

Αναδημοσίευση από «Πρώτο Θέμα»