Σε τέτοιους καιρούς, όταν ο ατομικός δρόμος μοιάζει να είναι ο μόνος δυνατός, υπάρχουν φωνές που μας θυμίζουν ότι οι άνθρωποι μπορούν να συναντιούνται και να κάνουν θαύματα. Εδώ και 23 χρόνια και σχεδόν κάθε χρόνο, όταν δεν υπάρχουν απειλές όπως οι περικοπές που μας λένε πως «επιβάλλονται» για τη «σωτηρία» της χώρας, το φθινόπωρο, σ’ ένα απ’ τα πολλά νησιά του Αιγαίου που εκείνη την περίοδο ερημώνουν, διαφορετικό κάθε φορά, μαζεύονται περίπου 20 θίασοι για τη «Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου».
Στο πλαίσιο αυτής προσφέρουν δωρεάν, ισάριθμες παραστάσεις και όχι μόνο, σ’ ένα κοινό που απολαμβάνει τη σπάνια ευκαιρία να δει θέατρο. Οι ερασιτέχνες συναντιούνται για να δουν θέατρο, να παίξουν θέατρο και να συζητήσουν γι’ αυτό σ’ ένα πνεύμα ευγενούς συναγωνισμού, που τους ωθεί στη δημιουργία εξαιρετικών παραστάσεων. Αυτές τις χωρίς διαγωνιστικό χαρακτήρα συναντήσεις οργανώνει η Ομοσπονδία Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου, που αποτελείται από θεατρικές ομάδες των νησιών.
Μ’ άλλα λόγια, η Ομοσπονδία Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου και οι ομάδες μέλη της, τόσο μέσα από αυτές τις Συναντήσεις, όσο και μέσα από ένα καινούργιο εγχείρημα, «Το Θέατρο Ταξιδεύει», που στέλνει τις ομάδες στα πολύ μικρά νησιά του Αιγαίου, προσφέρουν ένα πολύτιμο έργο τόσο για τους θεατές όσο και γι’ αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο και διαφορετικά δε θα είχαν αυτή την ευκαιρία.

Όπως παρατήρησε ο σκηνοθέτης Βασίλης Κονταξής, τα μέλη αυτών των ομάδων, όταν βρίσκονται μαζί μοιάζουν να είναι από ένα νησί. Αυτή η σύμπνοια μεταξύ των ομάδων, η συνεργασία ανθρώπων που μπορεί να έρχονται από τη Λήμνο ή απ’ την Κάλυμνο σ’ έναν κοινό τόπο συνάντησης μ’ έναν κοινό στόχο, ήταν αυτό που οδήγησε στο θεατρικό πείραμα του σκηνοθέτη, ένα διανησιωτικό θίασο. Διάλεξε ερασιτέχνες ηθοποιούς από 12 διαφορετικές ομάδες του Αιγαίου για το έργο του Γιάννη Ρίτσου «Οι γερόντισσες και η θάλασσα» και έκανε πρόβες ξεχωριστά με την καθεμία, μέχρι και λίγο πριν την πρεμιέρα στη Λέρο, κατά τις 10 μέρες της 22ης Συνάντησης της ΟΕΘΑ. Με αφορμή αυτό το πείραμα, ο κινηματογραφιστής Σπύρος Μελισσάρης με ένα ντοκυμαντέρ, που τώρα βρίσκεται στο στάδιο του τελικού μοντάζ, θα μας παρουσιάσει τις ομάδες τής ΟΕΘΑ και το έργο τους. Θα μας δείξει πως τα απομονωμένα νησιά, που καμμιά φορά η Πολιτεία ξεχνάει, ξέρουν να γεννούν ζωή και να παράγουν τέχνη.
Η τέχνη ήταν πάντα τρόπος επικοινωνίας για τον άνθρωπο που ήθελε να χαρεί, να λυπηθεί, να συναντήσει άλλους ανθρώπους, όμως αυτή η ανάγκη δεν αναγνωρίζεται πάντα ως τέτοια. Η χρηματοδότηση της ΟΕΘΑ από το κράτος αποφασίζεται κάθε χρόνο εκ νέου. Μπορεί, βέβαια, να μην αποφασιστεί και η καθιερωμένη συνάντηση των θιάσων να αναβληθεί, όπως έγινε το 2009. Δεν μπορεί να μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο σε καιρούς λιτότητας, όταν η ποιότητα ζωής των πολιτών εύκολα θυσιάζεται. Ας κρίνουμε μόνοι μας αν έχουμε ανάγκη από τέτοιες κινήσεις κι αν πρέπει να τις στηρίξουμε.

* Η Αρχοντούλα Βαρβάκη είναι από την Αγιάσο και σπουδάζει Δημοσιογραφία στην Αθήνα.