Ειλικρινά νιώθω αλλεργία όταν διαβάζω στις εφημερίδες και ακούω στην τηλεόραση, για τα σκάνδαλα που μας έχουν φλομώσει. Μπούχτισα πια! Και εκείνο που με κάνει να βγαίνω από τα ρούχα μου, είναι η απάθεια  με την οποία τα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι, βέβαιοι εκ των προτέρων πως δε θα τιμωρηθούν.
Στις ταραχές του Δεκεμβρίου, ακούστηκε από τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες (Ελύτης - «άξιον εστί») το σύνθημα
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία:
Εξάρτηση, λιτότητα και φαυλοκρατία
Για να παρηγορηθούμε, στο παρελθόν περάσαμε πολλές περιόδους φαυλοκρατίας και επιζήσαμε σαν έθνος και σαν κοινωνία. Θα περάσει κι αυτή..
Τέτοια περίοδος ήταν, να πούμε, τον καιρό που στην πολιτική δέσποζε ο Κωλέττης (γράφει αρκετά ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του).
Δεύτερη, η κατεξοχήν περίοδος μεγάλης φαυλοκρατίας, ήταν τον καιρό του Δεληγιάννη. Ο Σουρής τότε έγραφε, στους περίφημους «Μακαρισμούς» του:
Μακάριος, σε κρίσης εποχή.
που σε τραπέζια ξένα καλοστρώνεται.
Μακάριος, που μ’ όλους συμμαχεί
κι απ’ όλους καταφέρνει και πληρώνεται

Μακάριος, που σε τέτοιες εποχές
ειρηνικώς διάγει και αζημίως
Μακάριος, που γίνεται χαφιές
και βγάζει το ψωμάκι του τιμίως

Ενώ ο Ροΐδης είχε καθιερώσει στον «Ασμοδαίο» του, ειδική σελίδα με τον τίτλο «Ονολογίαι», όπου παραλάβαινε τα γαϊδούρια της Πολιτικής, της Οικονομίας και της Εκπαίδευσης, και τα έκανε του αλατιού. Για κάποιον, διατελέσαντα υπουργό, είχε γράψει «εγνώριζε δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα, εκ των οποίων ο τιμιώτερος ήτο η κλοπή…»
Ακόμα και ο πράος Παπαδιαμάντης έγραφε για τα λεφτά του κοσμάκη που «όδευον να πληρώσουσι την κεντρικήν γαστέρα, την ώτα ουκ έχουσαν»
Νέα περίοδο φαυλοκρατίας είχαμε μετά το 1928, όταν ο Βενιζέλος ξαναπήρε θριαμβευτικά την εξουσία, μόνο που τώρα ήταν τελείως αλλαγμένος και η δεύτερη διακυβέρνηση του σημαδεύτηκε με το ιδιώνυμο και το «θα τα φάωμεν ούλα», του Ιασωνίδη, συνεχίστηκε δε, σχεδόν χωρίς διακοπή, με τη φαυλοκρατία της 4ης Αυγούστου με εκείνον τον έρανο υπέρ Αεροπορίας, το διαφθορείο της ΕΟΝ και μύρια άλλα…
Αισιόδοξος εκ πεποιθήσεως και από ιδιοσυγκρασία, πιστεύω πως θα την ξεπεράσουμε και τη σημερινή περίοδο φαυλοκρατίας. Ανεξάρτητα από τους πολλούς σάπιους καρπούς και τις βρωμερές παραφυάδες, το δέντρο μας έχει βαθιές ρίζες και γερά κλαδιά. Θα αντέξει
Για να θυμηθώ και πάλι τον Σουρή
…θα πάψουνε οι πόνοι
στου κόσμου τον κλαυθμώνα
και θάρθουν νέοι χρόνοι
όπου κανείς δε θά ‘χει
πατέρα με κορώνα
και μπάρμπα στην Κορώνη
Άμποτε…

*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ενδέκατο στη σειρά) βιβλίο του «Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» - Αθήνα 2008 - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».