του Βασίλη Στεφανακίδη

Η πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης έχει ρίξει όλο της το βάρος πλέον, στις οικονομικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ αλλά και στις παρεμβάσεις που θα κάνει ο πρωθυπουργός για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Στη ΔΕΘ ποντάρουν όλα τα λεφτά για την αναστροφή του αρνητικού κλίματος και τη δημοσκοπική ανάκαμψη. Η πρακτική παλαιά και δοκιμασμένη, αφού η επικρατούσα άποψη είναι πως ο Έλληνας κατά κύριο λόγο ψηφίζει με το πορτοφόλι του. Θα επιβεβαιωθεί ξανά αυτός ο κανόνας ή η κατάσταση είναι πλέον ανεπίστροφη; Θα το δούμε λίαν συντόμως.

Κι αυτό γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως αργά θυμήθηκαν τη μεσαία τάξη η οποία είναι για άλλη μια φορά «ριγμένη», παρότι τα τελευταία χρόνια έπεσε ένας πακτωλός επιδομάτων, στήριξης των εισοδημάτων που όμως δεν αφορούσαν τα μεσαία εισοδήματα τα οποία απλώς συρρικνώνονταν από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Μπορεί δηλαδή ένα μεσαίο νοικοκυριό να αλλάξει άποψη επειδή θα μειωθούν κάποιοι φορολογικοί συντελεστές και θα αυξήσουν το πραγματικό εισόδημα από 500 έως 1000 ευρώ το χρόνο; Θα δείξει η πράξη.

Και το λέω αυτό γιατί διαπιστώνεται εσχάτως, μια ισχυρή τάση στην κοινωνία που εκφεύγει της κοινής λογικής καθώς μια αξιοσημείωτη μερίδα συμπολιτών μας , προτιμά να φύγει η παρούσα κυβέρνηση ακόμα κι αν οι κάλπες αναδείξουν ένα πολιτικό χάος. Βλέπετε είναι στη φύση μας να ξεχνάμε σε ποια κατάσταση βρεθήκαμε μόλις πριν λίγα χρόνια με τα ετερόκλητα αριστερο-ακροδεξιά πειράματα. Ξεχνάμε ακόμα πόσα από εκείνα τα δεσμευτικά μέτρα που υπογράφηκαν με τα μνημόνια είναι ακόμα εν ισχύ ή για να το πούμε ξεκάθαρα, μονιμοποιήθηκαν και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα πάρει πίσω, γιατί απλά δεν υπάρχουν λεφτά. Αρκεί να θυμίσουμε την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο και στους συνταξιούχους, την εισφορά αλληλεγγύης που πληρώνουν και θα πληρώνουν ες αεί οι συνταξιούχοι, η υποχρέωση πλεονασματικών προϋπολογισμών για να αποπληρώνεται το τεράστιο εξωτερικό χρέος κλπ

Εκφεύγει επίσης της κοινής λογικής, η παράβλεψη της διεθνούς κατάστασης, ωσάν αυτή να αφορά μόνο τους άλλους και όχι κι εμάς. Όταν χώρες πλούσιες και στυλοβάτες της ΕΕ όπως η Γαλλία, η Γερμανία, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα που τους υποχρεώνουν να κάνουν σημαντικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Όταν όλη η Ευρώπη λόγω Τραμπ υποχρεώνεται να δαπανήσει εκατοντάδες δισ. ευρώ σε αμυντικές δαπάνες προκειμένου να μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορα της. Και ο λογαριασμός αυτός θα πέσει στις πλάτες και στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Ευρώπης.

Αυτά όμως δεν είναι κάποια θεωρητική κινδυνολογία αλλά μια σκληρή πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουμε όλοι ανεξαιρέτως.

Παρέλκει η αναφορά πως τούτες τις ώρες που οι Ευρωπαϊκές χώρες θα έπρεπε να έχουν στιβαρές πολιτικές ηγεσίες ικανές να πάρουν πρωτοβουλίες και να πρωταγωνιστούν στα τεκταινόμενα, βουλιάζουν μέσα στη μετριότητα και δίνουν χώρο σε ακροδεξιούς και λαϊκιστές που τείνουν να γίνουν ρυθμιστές στις περισσότερες χώρες.

Άραγε θέλουμε κι εμείς κάτι ανάλογο; Ένα πολιτικό χάος στο οποίο θα παιχτούν στα ζάρια ακόμα κι εκείνα τα λίγα που καταφέραμε να πάρουμε πίσω από το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα; Ποιος ξέρει. Αλλά από ένα «σοφό» λαό που ψήφισε με ποσοστό 63% να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όλα να τα περιμένεις! Ειδικά τώρα που άρχισε από όλους η ακατάσχετη παραχολογία, η πλειοδοσία υποσχέσεων και επανήλθαν τα λεφτόδενδρα στη δημόσια σφαίρα.

Αναδημοσίευση από το «Πρώτο Θέμα»