Κι ενώ αύριο ο ήλιος φτάνει στο μέγιστο ύψος του για φέτος (θερινό ηλιοστάσιο γαρ), αισθάνομαι ένα σουρεαλιστικό αγέρα να χαϊδεύει τα μπιρμπιλωτά καφεπράσινα μάτια μου, οπότε και θα είμαι αφαιρετικός, υπερβατικός και μιγαδικός, με μια δόση ντεκονστρουκτιβισμού πασπαλισμένη με έναν αεράτο φορμαλιστικό στρουκτουραλισμό!!! Βασικά, στα 50 με είχα σκεφτεί περίπου σε αναπηρική καρέκλα, με κουβερτούλα μάλλινη στα πόδια, τρεμάμενο σαγόνι με σάλια και σούπερ σέξυ νοσοκόμα να σκύβει για να βάλει τον καθετήρα... Χειρότερα τα περίμενα πριν κάποια χρόνια, αλλά φαίνεται πως όλα πάνε καλά... μέχρι που προβληματίζομαι κιόλας...
Τώρα τελευταία με προβληματίζουνε κάμποσα φιλοσοφικά ζητήματα, όπως: πού σκατά θα πάω διακοπές επιτέλους, γιατί δεν αντέχω άλλο… γενικότερα θα ήθελα εις εξωτικόν τόπον, κατά προτίμηση του Ειρηνικού, με ικανή ποσότητα μουσικής, βόλτας, ξάπλας και ωραίων υπάρξεων να με τριγυρνάνε φορώντας στολές... νοσοκόμας και μονοκίνι... Αλλά μάλλον με βλέπω προς Σίγρι μεριά...
Έτερος μέγιστος προβληματισμός είναι πότε θα... πλυθεί το αυτοκίνητο, που αυτήν τη στιγμή είναι λες και έχει κάνει δέκα φορές τη διαδρομή Αγιάσος - Δρότα και μάλιστα να έπεσε σε επιδρομή σμήνους από γιγάντια μυγάκια... Σαν τεράστια μπορντώ μυγοπαγίδα είναι το καπό μου και πολύ με στεναχωρεί τούτο, καθότι τα μυγάκια είναι ντεμοντέ αξεσουάρ φέτος...
Τρίτος σοβαρός προβληματισμός είναι ότι η ΣιΠιΓιου στο λαπτόπ μου δείχνει ότι χρησιμοποιείται κατά 100% ,πράγμα που σημαίνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας... (Α, ρε #@$%$^ Γκέητζ, σε τι μπελάδες μας έχεις βάλει...)! Πάλι για σένα και τους αντιπροσώπους σου δουλεύουμε... (που ετοιμάζουν πάλι τα ιστιοφόρα τους στην προκυμαία για βόλτα στο Αιγαίο...)!
Τέταρτος ύψιστος προβληματισμός είναι το τι θα κάνουμε με τα δάση φέτος. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να, το σπίτι είναι στις παρυφές του Καγιανίου κι έχει δάσος τριγύρω. Και αυτό το δάσος έχει να καεί κάτι χρόνια. Και ψήνομαι πως φέτος έρχεται η σειρά μας. Βλέπω να φυλάμε καραούλι όλο το καλοκαίρι μη σκάσει καμιά πυρκαϊά (αυτή είναι η ορθή λέξη φίλτατοι αναγνώστες και όχι η εκβαρβαρισμένη «πυρκαγιά»). Και όχι τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να προετοιμάσουμε και σχέδιο απόδρασης εκ της οικίας, σε περίπτωση που σφίξουσι οι κώλοι και κινδυνεύσομεν να γίνομεν «Άντανα κεμπάπ» (δοκίμασα πρόσφατα στα απέναντι παράλια το Άντανα κεμπάπ που είναι η υπερ-καυτερή εκδοχή του κεμπάπ. Καταπληκτικό!). Το βλέπω, που λέτε, να μας σκάει η φλόγα φέτος και να τρέχουν οι πόδες μας μην τους αφοδεύσει ο κώλος μας... Πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουμε πανελλαδικά στάχτη και burberry πάλι... Τα μηνύματα άρχισαν νωρίς... Φύλακες γρηγορείται!
Ο τελευταίος μου σουρεαλιστικός προβληματισμός είναι το γιατί, ρε διάολε, ο κόσμος μιλάει άμα δεν ξέρει; Εντάξει, δεν ξέρεις ότι το «έτος φωτός» είναι μονάδα μέτρησης της απόστασης και όχι του χρόνου. Όπως και εγώ δεν ξέρω τι είναι ο πατερναλιστικός καπιταλισμός! Ούτε ντροπή είναι, ούτε επιλήψιμο. Πολλά πράγματα δεν ξέρω και εγώ, και εσύ και ο παραδίπλα... Όπως δεν ξέρω, για παράδειγμα, πώς γίνεται να κυριαρχεί αισιοδοξία και να γίνονται δηλώσεις ευφορίας στην Αριστερά μετά τις εκλογές... Λέω, δεν μπορεί, κάτι θα έχουν στο νου τους οι ηγέτες μας. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι παρά τη μείωση του εκλογικού ποσοστού η σ. Αλέκα αισιοδοξεί και μιλάει για συσπείρωση, νέα ορμή στους μαζικούς αγώνες...; Πού την είδε την αντεπίθεση; Από τη άλλη, ο σ. Αλέκος σαν άλλος Τσοβόλας, παραιτείται εν τω μέσω της νυκτός! Το ότι οι... αναταράξεις είναι σύνηθες φαινόμενο στο χώρο της Αριστεράς είναι γνωστό. Αλλά μετά τα τόσα που ζήσαμε το 1968, το 1978, το 1987, το 1989, το 1990... κ.λπ., πώς βγαίνουν και μιλάνε οι ηγεσίες για συσπείρωση της βάσης, για αισιοδοξία στο κίνημα, για συγκράτηση της εκλογικής βάσης, ότι Αριστερά σημαίνει συλλογικότητα, δεσμοί με τον κόσμο κ.λπ.; Αν δεν ξέρουν (;) γιατί μιλάνε;
Το χάος και οι ανισορροπίες στον κόσμο που σπέρνει η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η πείνα και η εξαθλίωση, παράγουν αντιστάσεις των μαζών, ρήξεις, άλματα, επαναστάσεις... Το ζήτημα είναι η προετοιμασία για τη νέα έφοδο στον ουρανό... Μέσα από το λάκκο των λεόντων και των μετεκλογικών μετασεισμών, προβάλλει ο σουρεαλιστικός προβληματισμός: είναι οι ηγεσίες της Αριστεράς ικανές για κάτι τέτοιο;
...ο Δανιήλ.