Το «Ε» με την Ουκρανή καθηγήτρια βιολιού της Μυτιλήνης, Αγγελική Ντανιλέβσκα

Το «Ε» συζητάει σήμερα με τη βιολίστρια Αγγελική Ντανιλέβσκα, που εδώ και 13 χρόνια ζει και εργάζεται στη Μυτιλήνη. Έχοντας έρθει από την Ουκρανία, όπου μεγάλωσε και σπούδασε, μεταφέρει σε μαθητές της πόλης τις γνώσεις που μετέδωσαν και στην ίδια οι δάσκαλοί της, της «ρωσικής σχολής», ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει φροντίσει ώστε η δουλειά τους να παρουσιάζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μέσα από το σύνολο βιολιών «Arpeg» που δημιούργησε. Μας μιλάει για τις σπουδές της πάνω στη μουσική, για τον ερχομό της στη Λέσβο, αλλά και για την επερχόμενη εκδήλωση που η ίδια και οι μαθητές της διοργανώνουν στα τέλη Μαρτίου από κοινού με τη Χορωδία «Animato».

Κυρία Ντανιλέβσκα, σε τι ηλικία ξεκινήσατε σπουδές πάνω στη μουσική; Ήταν κάτι διαδεδομένο στη χώρα σας, όπως και στη Ρωσία;
«Ξεκίνησα πολύ μικρή, σε ηλικία πεντέμισι χρονών. Ναι, η μουσική ήταν πολύ διαδεδομένη στην Ουκρανία. Όπως και στη Ρωσία, έτσι κι εκεί τα μικρά κορίτσια θα μάθαιναν είτε μουσική, είτε μπαλέτο. Εγώ είχα πάει σε δοκιμαστικό για μπαλέτο, ήθελα να ξεκινήσω, αλλά έκριναν πως δεν είχα τον κατάλληλο σωματότυπο. Κι έτσι, στράφηκα στη μουσική και στο βιολί.»
Ήταν κάτι που το θέλατε πολύ;
«Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν το ήθελα καθόλου, η οικογένειά μου ήταν αυτή που αποφάσισε για μένα. Ο παππούς μου έπαιζε διάφορα όργανα και το σπίτι του ήταν πάντα γεμάτο από έγχορδα, πνευστά, ακορντεόν, μπαλαλάικες, κρουστά κ.ά., έπαιζε ό,τι υπήρχε. Κάποια στιγμή που ο θείος μου, ο μεγάλος αδελφός της μαμάς μου, είχε έρθει διακοπές, κατάλαβε πως έχω αυτί και πως θα έπρεπε να ασχοληθώ με τη μουσική. Παρ’ όλο που εγώ ήθελα να παίξω στην αυλή με άλλα παιδιά, ήμουν… καταδικασμένη! Πάντως, παρ’ όλο που στην αρχή ζοριζόμουν, με τα χρόνια άρχισε σιγά - σιγά να μου αρέσει και σταμάτησε να είναι ένα “πρέπει”.»
Πού σπουδάσατε; Πήγατε σε ωδείο, συνεχίσατε και στο πανεπιστήμιο;
«Ξεκίνησα με εξετάσεις στο ωδείο, όχι γραπτές, αλλά στις οποίες έπρεπε να φανεί αν έχω μουσικό αυτί και αντίληψη. Με πήραν και στα μαθήματα μαζί μου ερχόταν η μαμά μου, εγώ… χάζευα και αυτή κρατούσε σημειώσεις και μετά… με κυνηγούσε στο σπίτι για να μελετήσω. Πήγαινα το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα στο ωδείο, και τις υπόλοιπες ώρες διάβαζα. Δε γινόταν να μη μελετάς και να μην προχωράς, θα σε έδιωχναν από το ωδείο. Ήταν πολύ αυστηροί και δεν ασχολούνταν παραπάνω εάν δεν προχωρούσες. Στη συνέχεια πέρασα στη σχολή με την πρώτη, όπου παρακολούθησα διάφορα θεωρητικά μαθήματα, πιάνο υποχρεωτικά, ήμουν στην Καμεράτα και έκανα επιπλέον και Διεύθυνση Ορχήστρας επειδή μου άρεσε, και κάποια μαθήματα φωνής.»

Ο ερχομός στη Μυτιλήνη
Πώς αποφασίσατε να αφήσετε τη χώρα σας και να έρθετε στη Μυτιλήνη;
«Όταν τελείωσα τη σχολή, δούλεψα για λίγα χρόνια σε ένα νηπιαγωγείο, στη συνέχεια παντρεύτηκα κι έκανα παιδί και στη συνέχεια ήρθα στην Ελλάδα, στις 15 Δεκεμβρίου τού 1999. Ήταν ήδη εδώ η μητέρα μου, γι’ αυτό ήρθα, αλλιώς δε θα τολμούσα να αλλάξω τόσο απότομα χώρα. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να μείνω για λίγο και εάν μου άρεσε, να μονιμοποιηθώ. Τελικά άρχισα να κάνω μαθήματα μουσικής και σύντομα είχα αρκετούς μαθητές. Ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση, αφού δεν ήξερα πως η ρώσικη σχολή κλασσικού βιολιού ήταν τόσο αναγνωρισμένη στην Ελλάδα.»
Ήταν εύκολη για εσάς η προσαρμογή;
«Στην αρχή ήταν δύσκολα, τόσο λόγω του ότι ένιωθα κάπως εγκλωβισμένη σε μια μικρή πόλη, όσο και γιατί δεν ήξερα και τη γλώσσα. Βρήκα όμως μεγάλη υποστήριξη από πολύ κόσμο, τόσο από τους γονείς των μαθητών μου, όσο και από άλλους μουσικούς, που εκτιμούν τη δουλειά μου. Με ορισμένους από αυτούς, μάλιστα, συνεργάζομαι, όπως είναι η Χρυσούλα Καμπουράκη ή η Νίκη Κεραμέκη, που συχνά μας συνοδεύουν στο πιάνο. Και αυτό είναι για μένα πολύ σημαντικό. Έτσι, η Μυτιλήνη μού αρέσει πολύ, έχω βρει παρέες και φίλους, εδώ είναι η οικογένειά μου - η μητέρα μου, ο αδελφός μου με τη γυναίκα του και το παιδί μου. Ακόμη κι όταν πηγαίνω στην Ουκρανία, δεν μπορώ να μείνω για περισσότερο από ένα μήνα. Θέλω να γυρίσω “σπίτι” μου, στη Λέσβο.»

«Arpeg»: Ένα πρωτότυπο μουσικό σύνολο
Μιλήστε μας λίγο για το σύνολο βιολιών «Arpeg» που έχετε δημιουργήσει με τους μαθητές σας.
«Το σύνολο δημιουργήθηκε πριν από δύο χρόνια. Πρώτος μου μαθητής στο βιολί ήταν ο Πρόδρομος Πατερέλλης, γιος του κ. Παντελή Πατερέλλη, και σταδιακά ήρθαν κι άλλοι, μεγάλωσαν οι πρώτοι μαθητές και ανέβηκαν επίπεδο κι έτσι μπορέσαμε να στήσουμε ένα σύνολο. Η ιδέα ξεκίνησε αρχικά με ντουέτα, που παρουσιάζαμε στις καθιερωμένες ετήσιες εκδηλώσεις που διοργάνωνα με τα παιδιά για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Σκεφτήκαμε: “γιατί να παίζουμε μόνο μεμονωμένα;” κι έτσι αρχίσαμε σιγά - σιγά να κάνουμε ντουέτα, μετά ένα τρίο με μια απλοποιημένη έκδοση από τις “Τέσσερις Εποχές” του Βιβάλντι κι έτσι, σταδιακά, άρχισε να γίνεται η ομάδα τού “Arpeg”, που σήμερα αποτελείται από παιδιά 15 έως 17 ετών, αλλά και μια καθηγήτρια Μουσικής και μια μεγαλύτερη κυρία, φίλη μου από την Ουκρανία.»
Είναι κάτι που αρέσει στους μαθητές σας;
«Είναι κάτι που αρέσει πολύ και στους μαθητές μου, αλλά και σε εμένα την ίδια, αφού πάνω απ’ όλα περνάμε καλά. Εγώ ως μαθήτρια δεν τολμούσα να πάω αδιάβαστη στο μάθημα, μου πετούσαν οι καθηγητές τις παρτιτούρες στο πρόσωπο, ήταν πολύ αυστηρά τα πράγματα. Με τους δικούς μου τους μαθητές δεν είμαι έτσι. Είμαι πολύ ήρεμη, είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Μου αρέσει να περνάω καλά και να περνούν καλά και τα παιδιά. Να αρέσει στο παιδί να είναι μαζί μου στο μάθημα. Προσπαθώ πάντα να πιάσω το φιλότιμο των παιδιών και είναι κάτι που δουλεύει πολύ. Δε θα μου άρεσε να φοβούνται τα παιδιά μαζί μου. Γι’ αυτό και είμαστε τόσο φίλοι και με στηρίζουν οι γονείς σε ό,τι κάνω, γι’ αυτό και οι μαθητές ήδη από την αρχή της χρονιάς με ρωτάνε αν θα κάνουμε κάποια συναυλία. Άλλωστε αγαπώ πολύ τα “παιδιά μου”, αγαπάω αυτό που κάνω και είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη δουλειά μου.»
Πού έχετε εμφανιστεί μέχρι τώρα με το σύνολο;
«Είχαμε συμμετάσχει σε εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης με χριστουγεννιάτικα κάλαντα - το “σουξέ” μας είναι η “Άγια Νύχτα”. Το Δεκέμβριο είχαμε εμφανιστεί και στο “Χωριό του Άι-Βασίλη”, ενώ είπαμε και τα κάλαντα στο Ειδικό Σχολείο. Είχαμε την ιδέα, ήταν καθηγητής μουσικής ο Στέλιος ο Λασκαρίδης, μέλος της Χορωδίας “Animato”, κι έτσι ήταν εύκολο να μας δεχτούν. Άρεσε πολύ σε όλους, τόσο σε εμάς, όσο και στα παιδιά του Σχολείου.»
Με την «Animato» τι σχέση έχετε;
«Είμαι μέλος της Χορωδίας, αφού μου αρέσει πολύ να τραγουδώ και πάντα ψάχνω τρόπους να το κάνω. Παλιότερα είχα συνεργαστεί με την κ. Ιωάννα Καρβελά, κάναμε μαζί ορισμένες εμφανίσεις, ενώ σε μια εκδήλωση στη Γέρα συναντήθηκα με τον Αντώνη Βερβέρη, το μαέστρο τής “Animato”, του άρεσε η εμφάνισή μας κι έτσι είπαμε να συνεργαστούμε.»
Ετοιμάζετε κάποια εκδήλωση για το επόμενο διάστημα;
«Θα εμφανιστούμε μαζί με την “Animato” σε μια εκδήλωση στις 30 Μαρτίου, για την οποία αυτήν τη στιγμή ψάχνουμε την αίθουσα. Θα παρουσιάσουμε διάφορα τραγούδια από ταινίες. Εγώ θα παίξω βιολί με τους μαθητές μου και όταν δε θα παίζουμε, θα τραγουδάω με τις φωνές.»