Δε θα φωνάξω «Ζήτω η Κρίση» γιατί με απωθεί η βία που εμπεριέχει, αλλά θα την προσεγγίσω με ιδιαίτερη συμπάθεια λόγω της ελπίδας που συνυπάρχει στην κομβική και αδυσώπητη αυτή έννοια. Η «Κρίση» έχει διχαστικό, σχιζοειδή χαρακτήρα. Προκαλεί μεν, λογικά, το φόβο και τις αντοχές των κοινωνικώς ανίσχυρων έναντι της σκληρής καθημερινότητας, αλλά ταυτόχρονα μας καλεί να αδράξουμε την ευκαιρία να ξανασκεφθούμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο, πέρα από τα δόγματα και τις ετικέτες που φέρουμε ως Σταυρό, για να θυμηθούμε και τον A. Gide.
Η παραπάνω δήλωση με κατατάσσει αυτόματα στην κατηγορία των πολιτών οι οποίοι, κατά τους δημοσκόπους και τους πολιτικούς αναλυτές, «αν και δυσαρεστημένοι, επιδεικνύουν ανοχή στο σχέδιο της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση». Αυτή είναι μια πρώτη ανάγνωση, φθηνού προπαγανδιστικού χαρακτήρα, με βραχύβια προοπτική. Τολμώ να πω ότι το πολιτικό διακύβευμα που θέτει αυτή η στάση έναντι του πεπαλαιωμένου πολιτικού συστήματος και των υποταγμένων διαμεσολαβητικών κεντρικών Μ.Μ.Ε. της χώρας είναι ότι οι «σκοτεινοί ή μυστήριοι οπαδοί του Μνημονίου» δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αφελείς πολίτες.
Είναι, πιθανότατα, αυτοί που κρίνουν ποσοστιαία τις εκλογές.
Είναι αυτοί που εγείρονται κατά της γραφειοκρατίας ως άρρητης και ιδιοτελούς πολιτικής επιλογής και πρακτικής.
Είναι αυτοί που αναμένουν να ακούσουν επιτέλους το σχέδιο εξόδου από την Κρίση, αλλά όχι όμως όποιο σχέδιο να ‘ναι.
Είναι αυτοί οι διψασμένοι που, αναζητώντας σωσίβια ενυδάτωση, χαίρονται αυθεντικά όταν ακούν τον πρωθυπουργό, στην πολυαναμενόμενη πλην ιστορικώς κενολόγο ομιλία του στη ΔΕΘ, να επιβραβεύει ηθικά ως υπόδειγμα παραγωγικού μέλλοντος την ομάδα των τριών Ελλήνων φοιτητών που κατασκεύασαν το i-Steam (την παγκοσμίως επιτυχημένη εφαρμογή για τα κινητά τηλεφώνα). Και είναι οι ίδιοι που μαζεύονται απελπισμένοι στο καβούκι τους, όταν ακούν από τους ίδιους τους φοιτητές ότι ίδρυσαν την εταιρεία τους σε μία ώρα, στην Αγγλία όμως, επειδή δεν μπόρεσαν επί δύο μήνες να βγάλουν άκρη με το κράτος που διοικεί ο επιβραβεύων gadgetάκιας πρωθυπουργός. Και είναι αυτοί που μένουν να διαχειρισθούν τη δίψα τους…
Είναι αυτοί οι ευήκοοι «εναλλακτικοί μεσαίοι», που ακούν όλο το φάσμα του κοινωνικού προβληματισμού και «ζαλίζονται» από τα παντοία μηνύματα που εκπέμπει η πολιτική και ιδεολογική πρωτοκαθεδρία του τόπου. Ποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση, όταν για επικοινωνιακούς λόγους μικροκομματικών και διαπροσωπικών ισορροπιών στην κυβέρνηση, ιδρύθηκε μετά βασάνων υπουργείο Fitness (γιατί τι άλλο είναι αυτό το περίεργο κατασκεύασμα Υγείας, Διατροφής και Άθλησης; Και πώς το δέχθηκε ο Α. Λοβέρδος, ένας δυνητικός πρωθυπουργός; Δείτε τις αρμοδιότητες, θα καταλάβετε το νοητικό χάος…). Για να μη μιλήσουμε για το πρωτοφανές γλωσσικά και νοητικά υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων (!). Ποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση, από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία δε βλέπει καν την ανυπαρξία της και το επερχόμενο «πολιτικό φθινόπωρο» στο οποίο απελπισμένα εμπλέκεται; Ποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση, από την Αριστερά, η οποία κατάφερε με κόπο, στην πλέον ευνοϊκή γι’ αυτήν περίοδο, να υποβάλει στην κρίση των πολιτών τέσσερις (!) υποψηφίους για την περιφέρεια Αττικής!; Ποιο σχέδιο εξόδου από το Κ.Κ.Ε., όταν δεν αντιλαμβάνεται ότι η σιδηρά, πλην σεβαστή, σοβαρότητά του δημιουργεί πρόβλημα καθαρής αισθητικής;
Γι’ αυτούς, εμάς τους «σκοτεινούς μυστήριους» πλην ανεκτικούς, όπως νομίζετε κ. Πρωθυπουργέ, τα πράγματα είναι πολύ απλά στη συνθετότητά τους. Το i-Steam γρήγορα γίνεται ice-team και γρηγορότερα άι-… κι όποιος το καταλάβει. Και κάτι τελευταίο: ο λαός ψήφισε πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, κανέναν άλλον. Όσο συμπαθής, λιτός και λακωνικός κι αν είναι. Κατανοητό, επιτέλους; Οι πτήσεις προς άλλες προσωπικές επιλογές καριέρας δε μας αφορούν, κ. Πρωθυπουργέ. Το αυτό για τους υπολοίπους. Περιμένω, περιμένουμε, το σχέδιο εξόδου, για να αποδεχθώ, με πολλή αγάπη, το βάρος της καταστροφής της καθημερινότητας, εμού και της οικογενείας μου, που μου επιβάλατε και στο οποίο προσδοκώ ως σκοτεινός και μυστήριος πολίτης! Ή μάλλον αφελής;