Βρίσκομαι και πάλι στη Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου έζησα στο παρελθόν 37 χρόνια. Οι αλλαγές είναι θεαματικές. Οι ξενοφοβικοί Αγγλοσάξονες έχουν αλλάξει νοοτροπία και έχουν επιτρέψει τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Οι αβάντες μιας τέτοιας κοινωνίας είναι πολλές, αλλά υπάρχουν και κάποια προβλήματα.
Μπαίνω στο τραμ «96» για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Οι Κινέζοι επιβάτες έχουν καταργήσει το αδιαχώρητο. Παρούσες όλες οι ηλικίες. Από τις δύο καλοντυμένες γιαγιάδες στο μπροστινό κάθισμα, μέχρι σφριγηλούς νέους και των δύο φύλων. Μόλις το τραμ σταμάτησε στη στάση του Καζίνου, άδειασε. Κατέβηκαν όλοι οι Κινέζοι. Ολοφάνερο ότι ο προορισμός όλων τους ήταν το μεγάλο τζογαδορείο της Μελβούρνης, το Καζίνο.
Υπάρχουν λαοί που είναι ιδιαίτερα φιλοχρήματοι. Πρώτοι και καλύτεροι οι Κινέζοι (άλλοι είναι οι Εβραίοι, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι…) Οι φιλοχρήματοι είναι συνήθως και τζογαδόροι.
Όταν άδειασε το τραμ, θυμήθηκα με ανατριχίλα ένα τραγικό περιστατικό εδώ και λίγα χρόνια. Δύο νεαροί Κινέζοι επισκέφθηκαν το καζίνο, αφοσιώθηκαν στον τζόγο, ξεχνώντας το μωρό τους μέσα στο αυτοκίνητο. Αποτέλεσμα; Το μωρό έσκασε από τη ζέστη!
Πάρα πολλοί άνθρωποι (μεταξύ αυτών και ο γράφων) θεωρούν τον τζόγο αντικοινωνικό. Δεν πρόκειται για μια ευχάριστη απασχόληση, όταν στον τζόγο παίζονται σχετικά μεγάλα χρηματικά ποσά. Πολλά παιδάκια θα έχουν πάει στο κρεβάτι νηστικά γιατί οι γονείς τους εξανέμισαν το μεροκάματο στον τζόγο. Μια υγιής κοινωνία θα μπορούσε να κηρύξει τον τζόγο παράνομο, αλλά το αυστραλιανό κράτος δεν κάνει κάτι τέτοιο γιατί θέλει να παίρνει φόρους από φτωχούς και πλούσιους.

Πρέπει να ειπωθεί, πάντως, ότι στην Αυστραλία καμμία από τις εθνότητες που την κατοικούν τώρα δεν ξεπερνά τους Αγγλοσάξονες στις παρασπονδίες, που πηγάζουν από την παράδοσή τους. Η πιο αντικοινωνική από αυτές είναι ο τρόπος με τον οποίο πίνουν αλκοολούχα ποτά.
Εδώ και χρόνια, εμείς οι Μεσογειακοί τούς είδαμε με ανακούφιση να υιοθετούν καλύτερους τρόπους οινοποσίας και ζυθοποσίας. Χαλαρωμένοι, καθιστοί μέσα ή έξω από την ταβέρνα, μασουλώντας κάποιο μεζέ… Αλλά τελευταία γύρισε ο κύκλος. Η νεολαία άρχισε να πίνει όπως πριν, για να μεθύσει. «Μπιντζ ντρίνκινγκ» το λένε.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε τυχεροί. Πίνουμε, αλλά η παράδοσή μας μάς επιβάλλει να γεμίσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο και με άλλα, πιο σημαντικά ερεθίσματα. Πρώτο και καλύτερο είναι η παρέα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεύτερον είναι τα εξαίσια τραγούδια μας και τόσα άλλα…
Θυμάμαι σαν τώρα τι πλημμύρισε το συναισθηματικό μου κόσμο σε μια περίπτωση. Ταξιδεύαμε με τη σύζυγό μου και μια Ουγγαρέζα συνάδελφό της από τη Βιέννη στη Βουδαπέστη, με τραίνο. Η Ουγγαρέζα μού παραχώρησε τα ακουστικά της και μια μαγνητοταινία. Τραγουδούσε η Ειρήνη Παππά το «Τη Υπερμάχω». Τα δάκρυά μου κυλούσαν ακατάπαυστα σε όλο το ταξίδι. Τέτοια ψυχική έξαρση δεν είχα αισθανθεί μέχρι τότε. Και πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι δεν είχα πιει ούτε σταγόνα αλκοολούχου ποτού και ότι δε διακατέχομαι ούτε από την παραμικρή θρησκευτικότητα.

Το θέμα που ξεκίνησα δεν έχει τελειωμό. Ένα βιβλίο θα μπορούσε να γραφτεί μόνο για την αμφιλεγόμενη μπούρκα, τη μαντήλα κ.λπ., καθώς και για τη μεταχείριση των γυναικών από μωαμεθανούς, ορθόδοξους, εβραίους, φανατικούς παυλιστές (χριστιανούς) κ.ά.. Ο γράφων αφήνει αυτά τα θέματα να τα χειριστούν οι ειδικοί κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι κ.ά.. Θα τελειώσω αναφερόμενος σε μια άλλη αγγλοσαξονική παρασπονδία, η οποία, παρ’ ότι δεν είναι ιδιαίτερα αντικοινωνική, εμένα μου δίνει στα νεύρα σε απίστευτο βαθμό.
Οι Αγγλοσάξονες σοκάρονται όταν δουν δύο άνδρες να φιλιούνται. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φιλήσουν τη γυναίκα κάποιου άλλου, αλλά άνδρα ποτέ. Ο Αυστραλός δε φιλά ποτέ ούτε το γιο του. Θυμάμαι μια φορά που αποχαιρετούσα τα πεθερικά μου, ξεχάστηκα και φίλησα τον πεθερό μου. Μόνο που δε λιποθύμησε!…
Αυτοί, λοιπόν, που δε φιλούν τους γιους τους, δεν το έχουν σε τίποτε να φιλήσουν τη μουσούδα ενός σκύλου, μια μουσούδα που πολύ πιθανόν βρισκόταν στα οπίσθια κάποιου άλλου σκύλου ή σε κάποιες άλλες βρομιές!
Από τη γειτονιά μου, το Elwood, έφυγαν όλοι οι «κοινοί θνητοί». Τους αντικατέστησαν νεαρά ζευγάρια, γιάπηδες. Έχει γεμίσει, λοιπόν, ο τόπος παιδάκια και σκύλους. Υποτίθεται ότι μαζεύουν τα περιττώματα των σκύλων τους, αλλά τότε πώς εξηγείται το ότι μετά την τελευταία καταρρακτώδη βροχή η θάλασσα ήταν γεμάτη κολοβακτηρίδια;
Σκέφτομαι να αναρτήσω στην αυλή μου το σύνθημα «Στείλτε τους σκύλους στην Κίνα για μεζέ», αλλά φοβάμαι μήπως με λυντσάρουν οι σκυλολάτρες Αγγλοσάξονες.