Υπάρχει στην κοινή γνώμη κάποια παρανόηση σχετικά με τη στάση που κρατούν απέναντι στη νομιμότητα οι πάσης φύσεως αριστεροί: κομμουνιστές, σοσιαλιστές και άλλοι. Στον πολύν κόσμο επικρατεί η αντίληψη ότι οι αριστεροί a priori ταυτίζονται με την παρανομία, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Στην πραγματικότητα, από τότε που εμφανίστηκε η Αριστερά στην πολιτική σκηνή, οι εκάστοτε κρατούντες τής επέβαλαν την παρανομία, δεν τη διάλεγε η ίδια.
Χωρίς να παραγνωρίζω τον σαφή ταξικό χαρακτήρα των νόμων και της δικαιοσύνης, νομίζω πως ουσιαστικά οι νόμοι αποτελούν κάποιαν ελάχιστη εγγύηση για τους κοινωνικά αδύνατους, ενώ σε πάμπολλες περιπτώσεις ενοχλούν τους ισχυρούς, που αδίστακτα τους παραβιάζουν.
Για να ανατρέξουμε στις πηγές, θυμίζω πως ο Ηράκλειτος δίδασκε ότι «ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται το Νόμο, όπως υπερασπίζονται οι κάτοικοι μιας πόλης τα τείχη της», ενώ ένας από τους Επτά Σοφούς, ο Κλεόβουλος ο Λίνδιος, συνιστούσε ΝΟΜΟΙΣ ΠΕΙΘΟΥ, δηλαδή να υπακούμε στους νόμους. Βεβαίως ο Σόλων, μεγαλοφυής νομοθέτης ο ίδιος, δεν είχε αυταπάτες. Όταν ο φίλος του, ο Σκύθης Ανάχαρσης, του επισήμανε πως «ο Νόμος μοιάζει με τον ιστό της αράχνης· συγκρατεί τα μικρά και αδύνατα, αλλά τα μεγάλα και ισχυρά τον διαπερνούν», συμφώνησε μαζί του.
Αν εξετάσουμε την ελληνική ιστορία των τελευταίων 80 χρόνων, για να μην πάω πιο πίσω, βλέπουμε πως τις μεγάλες, τις θεμελιώδεις παρανομίες, τις έκαναν πάντοτε οι κρατούντες. Όλα τα στρατιωτικά κινήματα, που ταλαιπώρησαν την 2η δημοκρατία, δεν έγιναν φυσικά από αριστερούς αλλά από αξιωματικούς του στρατού με την καθοδήγηση συντηρητικών πολιτικών. Η επάνοδος των Γλυξβούργων το 1935 έγινε με νόθο, δηλαδή παράνομο, δημοψήφισμα, που οργάνωσε ο Κονδύλης, ο οποίος με τη σειρά του ασκούσε δικτατορικά, δηλαδή παράνομα, την εξουσία του.
Κορυφαίες παρανομίες αποτέλεσαν και οι δύο δικτατορίες, της 4ης Αυγούστου 1934 και της 21ης Απριλίου 1967, εφόσον δικτατορία σημαίνει την κατάργηση του Συντάγματος, του βασικού νόμου κάθε Πολιτείας. Μην ξεχνάμε πως στα γερμανικά, πολύ σωστά, το «Σύνταγμα» ονομάζεται Grundgesetz, δηλαδή θεμελιώδης νόμος. Το ρητό που επικαλούνται κάθε φορά οι παρανομούντες salus patriae suprema lex esto (η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος) είναι σκέτο σόφισμα, γιατί σε καμμιά από τις περιπτώσεις αυτές δεν κινδύνεψε η πατρίδα, τα συμφέροντα των κρατούντων κινδύνευαν.
Αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, ακόμα και στη μεταπολιτευτική περίοδο, από το 1974 ως σήμερα, που είναι η πιο μακρόχρονη, ομαλή και δημοκρατική περίοδος της ιστορίας, μας αφθονούν οι καραμπινάτες παρανομίες, που όλες διαπράχθηκαν από τους κρατούντες. Σκανδαλώδης περίπτωση παρανομίας αποτελεί ύπαρξη εκατοντάδων νόμων, που ψηφίστηκαν από τη Βουλή, δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και ουδέποτε εφαρμόστηκαν, γιατί έθιγαν τα συμφέροντα κάποιων ισχυρών.
Η συσσωρευμένη αγανάκτηση του λαού, που βλέπει πως καλείται να πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης για την οποία δεν έχει φταίξει σε τίποτα, έχει δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπει επιτέλους μια τάξη σ’ αυτόν τον τόπο, όχι φυσικά με την εφαρμογή της παλιάς συνταγής «ησυχία, τανκς και ασφάλεια» - αυτή δοκιμάστηκε και απέτυχε -, αλλά με την τήρηση των κειμένων νόμων, για να θυμηθούμε τον Ροΐδη. Και στο σημείο αυτό ο ρόλος της Αριστεράς θα είναι καθοριστικός. Το είχε επισημάνει ο Ηλίας Ηλίου το 1966 και το επανέλαβε προχτές ο Αλέξης Τσίπρας στη μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, στην Αθήνα, λέγοντας: «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα.» Και αυτό πρέπει να κάνουμε.