Η Πηνελόπη Κλειδαρά είναι μια νέα Μυτιληνιά, με καταγωγή από την Παναγιούδα. Τα τελευταία χρόνια αποχωρίστηκε το γενέθλιο τόπο της για να σπουδάσει στην Κρήτη. Λίγο πριν επιστρέψει τελειώνοντας πια τις σπουδές της, μέσα στο χρόνο που μας πέρασε, κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οδύνες». Που, όπως λέει η ίδια όλο νοσταλγία, γράφτηκε «με μυτιληνιά καρδιά».

Είναι μόλις 24 ετών και έχει ήδη την ικανοποίηση να βλέπει τυπωμένα τα ποιήματά της. Η Πηνελόπη Κλειδαρά ξεκίνησε να γράφει από το γυμνάσιο, αραδιάζοντας στην αρχή στο χαρτί τις σκέψεις της και αργότερα φτιάχνοντας στιχάκια και ποιήματα. Καταγόμενη από την Παναγιούδα και τα Πάμφιλα, τέλειωσε το σχολείο στο δεύτερο χωριό, όπου και μεγάλωσε. Ανήσυχη από παιδί, είχε «κενά στην ψυχή» της, που η εκπαίδευση αδυνατούσε να καλύψει. Η αποστήθιση και η παπαγαλία ήταν έννοιες άγνωστες γι’ αυτή. Το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να δώσει τον εαυτό της, ν’ αποτυπώσει τη σκέψη της χωρίς να τη νοιάζει ιδιαίτερα η βαθμολογία, με τους γονείς της Θεμιστοκλή και Μαρίνα και τον αδελφό της Γιώργο να «αγκαλιάζουν» κάθε της προσπάθεια.
Αγαπούσε, παρ’ όλα αυτά, όλα τα φιλολογικά μαθήματα, τη θεατρολογία, τα θρησκευτικά, τη βιολογία και είχε την τύχη να έχει σπουδαίους δασκάλους. Από μικρή διάβαζε πολύ λογοτεχνία και ποίηση, αλλά και ό,τι είχε σχέση με την κοσμογονία, το σύμπαν και τα μυστήριά του, θέματα που την ενθουσίαζαν. Αυτό που πιστεύει, άλλωστε, είναι πως η ολοκλήρωση επιτυγχάνεται μέσα από την πολύπλευρη γνώση.
«Έδινα μεγάλη σημασία στα λόγια των καθηγητών μου και είχα την τάση να θέλω να τους γνωρίζω σαν ανθρώπους», λέει στο «Ε». «Η γνωριμία μου με πολλούς χαρακτήρες με βοήθησε στο να αποκωδικοποιώ τα μηνύματα του καθενός ξεχωριστά. Έτσι, ωριμάζοντας, δεν άφηνα να περνά τίποτε άκριτα και κάθε κουβέντα είχε την αξία και τη σημασία της. Πιστεύω βαθύτατα πως ο καλλιτέχνης πρέπει να οσφραίνεται την εποχή του, να αντιστέκεται, να αντιδρά, να μένει ξάγρυπνος. Να συναναστρέφεται όχι μόνο με τους διανοούμενους, αλλά και με τον απλό κόσμο.» Τα ερεθίσματα της Πηνελόπης Κλειδαρά προέρχονταν, έτσι, από τα όσα βίωνε. Είχε μεγάλη αδυναμία στους ηλικιωμένους ανθρώπους, από τους οποίους έχει ακούσει και τις πιο «σοφές» κουβέντες.


Στα 24 της, η Πηνελόπη Κλειδαρά έχει στα χέρια της τυπωμένη την πρώτη ποιητική της συλλογή

Ποιήματα για ιστορίες που «πονούν»
Τους πρώτους στίχους της τους έγραψε σε μια δύσκολη φάση της ζωής της και τους βρήκε άκρως λυτρωτικούς. Έκτοτε, συνέχισε. Η ποιητική της συλλογή «Οδύνες», που εκδόθηκε μετά από παρότρυνση του πρώην καθηγητή της Αλέξανδρου Κιουρέλλη, περιλαμβάνει 51 ποιήματα, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια και που στην πλειοψηφία τους αντανακλούν νοσταλγία, πόνο και αγωνία. Έχουν γραφτεί κυρίως στη Μυτιλήνη ή με τη σκέψη της εδώ, με «μυτιληνιά καρδιά» και με πόνο ψυχής, και αφορούν πράγματα που η Πηνελόπη έχει ζήσει, που βλέπει γύρω της και την πονούν. Γι’ αυτό και η λέξη «Οδύνη». Αυτό που την εκφράζει περισσότερο, «Το Θαύμα», το ποίημα του … αιώνιου παιδιού.
Πέρα από τα ποιήματά της, έχει γράψει και συνεχίζει να γράφει πάρα πολλούς στίχους τραγουδιών. «Είναι κάτι που δεν μπορεί να σταματήσει, καθώς νιώθω να έχω μέσα μου μια μουσική που με προκαλεί. Έτσι, όταν έχω ελεύθερο χρόνο, πάντα γράφω κάποιο τραγούδι», λέει. Παρ’ όλο που νιώθει δοσμένη στην ποίηση, γράφει και πεζά κι ετοιμάζει αυτήν τη στιγμή μια ιστορία, γοητευμένη από τη δυνατότητα που της δίνεται να περιπλέξει τις καταστάσεις, να παίξει με τους χαρακτήρες και να εμπνευστεί.
Η Πηνελόπη, τελειόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και πρόσφατα αρραβωνιασμένη, επιστρέφει σε λίγες εβδομάδες μόνιμα στη Μυτιλήνη, κάτι για το οποίο ανυπομονεί. Από εδώ και πέρα θα ήθελε να ασχοληθεί με την έρευνα που, όπως λέει, είναι κάτι που τη συναρπάζει. Με σιγουριά δηλώνει, όμως, πως δε θα σταματήσει να γράφει.