Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι η Λέσβος τη μεγάλη ανάπτυξη και ακμή της την έζησε την περίοδο που ο προσανατολισμός της ήταν στις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Τη μικρασιατική ενδοχώρα, όπως επικράτησε να λέγεται. Τα αποτυπώματα αυτής της περιόδου είναι ακόμη έντονα στο νησί και είναι αυτά για τα οποία και σήμερα περηφανευόμαστε, γιατί δεν είναι μόνο στοιχεία ανάπτυξης, αλλά και δείγματα πολιτισμού και γενικότερης αντίληψης για την ανάπτυξη ενός τόπου.
Όταν η περίοδος αυτή έκλεισε οριστικά, με τη μικρασιατική καταστροφή, η Λέσβος εκ των πραγμάτων γύρισε σελίδα. Η Αθήνα ήταν πλέον πολύ μακριά απ’ τη Μυτιλήνη, που έβλεπε τις απέναντι ακτές να μετατρέπονται από πόρτα και παράθυρο ευκαιριών, σε τοίχο!

Όχι της... αρπαχτής
Έχοντας, λοιπόν, τις καταγεγραμμένες αυτές μνήμες και εμπειρίες από εκείνη την περίοδο και λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην περιοχή - που προφανώς δεν επιδέχονται καμμιάς σύγκρισης με την κατάσταση που υπήρχε πριν το ’22 -, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αξιοποιήσουμε τις νέες δυνατότητες και τις ευκαιρίες που προβάλλουν, προκειμένου οι απέναντι ακτές να λειτουργήσουν και πάλι ως ενδοχώρα για τα νησιά μας. Ασφαλώς, με άλλα χαρακτηριστικά, με άλλες μορφές και σχέσεις, αλλά σίγουρα με σαφή προσανατολισμό την αξιοποίηση μιας τεράστιας αγοράς, που βρίσκεται δίπλα μας, σε απόσταση αναπνοής και η οποία σιγά-σιγά επιχειρεί και αυτή την εξωστρέφειά της.
Η αξιοποίηση, όμως, των νέων δυνατοτήτων και ευκαιριών δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται ευκαιριακά, με τη λογική της αρπαχτής, αλλά συντονισμένα, με συνέπεια και συνέχεια στις ενέργειες, προκειμένου να δημιουργηθούν στέρεες βάσεις και σχέσεις, που θα φέρουν και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Διαφορετικά θα μιλάμε πάλι για χαμένες ευκαιρίες και θα αναζητούμε δικαιολογίες για την όποια αποτυχία.
Τούτων δοθέντων, οι όποιες ευκαιρίες εμφανίζονται θα πρέπει να αξιοποιούνται και όχι να αφήνονται στην τύχη τους και στη διαχείριση του «αυτόματου πιλότου». Για παράδειγμα, οι νέες δυνατότητες προσέλκυσης Τούρκων τουριστών στα νησιά μας που δημιουργήθηκαν πριν έναν περίπου χρόνο (βλ. «πράσινα» διαβατήρια), για να έχουν αποτέλεσμα στην οικονομία των νησιών μας, απαιτούν κινήσεις που θα έχουν και διάρκεια, και όχι αποσπασματικές ενέργειες που δε «βλέπουν» σε βάθος χρόνου.

Πλεονέκτημα λόγω θέσης
Τα νησιά μας, και εν προκειμένω η Λέσβος, πλεονεκτούν λόγω θέσης στο να προσελκύσουν Τούρκους τουρίστες, κι όμως αυτό το πλεονέκτημα όχι μόνο δεν έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως, αλλά κινδυνεύει να απαξιωθεί, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη χειμαζόμενη τουριστική «βιομηχανία» μας. Αφορμή γι’ αυτή την επισήμανση πήραμε απ’ το γεγονός ότι πριν από μερικές μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα και στην Τουρκία η λεσβιακή συμμετοχή με περίπτερο στη Διεθνή Τουριστική Έκθεση της Σμύρνης. Έγινε ντόρος, κι όμως, με τα μέχρι σήμερα στοιχεία, κινδυνεύει αυτή η συμμετοχή να εξελιχθεί σε γράμμα κενού περιεχομένου για τη Λέσβο, αφού την υπόθεση δεν την «παίρνουν πάνω τους» φορείς και επιχειρήσεις, που δεν έχουν το «απαγορευτικό» της επίσημης συμμετοχής, όπως έχει το ελληνικό κράτος και η αυτοδιοίκηση, λόγω της ιστορίας περί της έμμεσης αναγνώρισης του ψευδοκράτους της Βορείου Κύπρου, που συμμετέχει σ’ ανάλογες εκθέσεις στη γείτονα χώρα.

Παρόντες στην Έκθεση
Κανείς δεν ισχυρίζεται - τουλάχιστον όχι εμείς - ότι θα πρέπει να κάνουμε έκπτωση στην εθνική αυτή γραμμή, στο όνομα της προσέλκυσης Τούρκων τουριστών στα νησιά μας, αλλά αλίμονο αν δεν μπορούν να βρεθούν εναλλακτικές μορφές προκειμένου να είμαστε ως Λέσβος παρόντες σε μια έκθεση απ’ την οποία θα περάσουν χιλιάδες δυνάμει επισκέπτες μας. Αλήθεια, ποιος θα ευθύνεται αν αυτή η ευκαιρία δεν αξιοποιηθεί και περάσει ανεκμετάλλευτη; Όταν μάλιστα πληροφορούμαστε από την Ένωση Τουριστικών Πρακτόρων - γράφαμε σχετικά σε προηγούμενο φύλλο τού «Ε» - ότι του χρόνου θα φύγουν από το νησί εταιρείες που διακινούν Ευρωπαίους τουρίστες, μπορεί η αγορά της Τουρκίας όχι μόνο να υπερκαλύψει τις όποιες απώλειες, αλλά να προσθέσει και πολύ περισσότερους επισκέπτες. Αντί να μεμψιμοιρούμε για την κακή μας μοίρα, ας φροντίσουμε όλοι, φορείς και επιχειρήσεις, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, χωρίς άλλη χρονοτριβή, γιατί αυτά που δε θα κάνουμε εμείς, μπορεί να γίνουν από άλλους ανταγωνιστικούς προορισμούς, με τα ανάλογα οφέλη φυσικά.
Και είναι κρίμα να βρεθούμε ουραγοί σε μια υπόθεση απ’ την οποία πολλά μπορούμε ως τόπος να καρπωθούμε, εκμεταλλευόμενοι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Ιδού, λοιπόν, πεδίο δόξης...