Δεν ξέρω πόσες φορές εσείς που διαβάζετε αυτές τις αράδες, έτυχε να περάσετε δίπλα από τις Αλυκές Καλλονής, στα ταξίδια σας με το αυτοκίνητο. Εγώ, πάντως, άπειρες. Σε κανένα από αυτά δεν μου κινήθηκε το ενδιαφέρον να σταματήσω και να δω τους «θησαυρούς» της περιοχής αυτής. Ίσως γιατί δεν ήξερα ότι έχει θησαυρούς. Οι επαναλαμβανόμενες δράσεις και το πεισματικό κάλεσμα σε αυτές του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου που πήρε υπό τη σκέπη του το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καλλονής ήταν η αιτία που αποφάσισα να αφιερώσω την προηγούμενη Κυριακή μία ώρα, γνωρίζοντας πουλιά, που ποτέ άλλοτε δεν τα είχα παρατηρήσει. Και σε αυτή την δράση ο Διευθυντής του Μουσείου και Πρόεδρος του Παγκόσμιου Δικτύου Γεωπάρκων της Unesco, Νίκος Ζούρος ήταν εκεί. Γιατί όταν δουλεύεις ουσιαστικά, δεν γνωρίζεις γιορτές και σκόλες.  

Παιδιά, νέοι, μεσήλικες ακόμη και ηλικιωμένοι ήταν εκεί και άκουγαν προσεκτικά όλα όσα έλεγε η Περιβαλλοντολόγος Ελένη Γαληνού, η οποία με το τηλεσκόπιό της τα εντόπιζε και έπειτα μας καλούσε για να τα δούμε. Οι περισσότεροι είχαμε κιάλια στο χέρι με τον Κώστα να έχει φροντίσει να τα απολυμάνει και να τα δώσει σε εμάς, του δεύτερου γκουπ.  

Τότε γνώρισα πως φλερτάρουν τα φλαμίγκο, ανοίγοντας τις φτερούγες τους πέρα ως πέρα για να δείξουν τα εντυπωσιακά τους χρώματα στα θηλυκά. Κάπου μόνο του σε ένα γειτονικό χωράφι βρισκόταν και ένα λευκό φλαμίγκο και έτσι λίγο πριν τα 37μου χρόνια έμαθα ότι τα χρονιάρικα φλαμίγκο έχουν λευκό χρώμα γιατί δεν πρόλαβαν να απορροφήσουν την ποσότητα της τροφής εκείνης που είναι η αιτία για το ροζ που τα διακρίνει.  

Έμαθα ότι οι Βαρβάρες - που μου φάνηκε σαν ονομασία ξένη για πάπια- βαφτίστηκαν έτσι γιατί κάνουν αισθητή την παρουσία τους τότε που γιορτάζει η Αγία Βαρβάρα. Η καστανόπαπια ενδεχομένως θα έπρεπε να ονομαστεί «κανελόπαπια» μιας και το χρώμα της είναι τόσο γλυκό και απαλό.  

Εκείνη την Κυριακή μου έγινε ξεκάθαρο ότι οι κορμοράνοι έχουν μαύρο χρώμα, καθώς για κάποιο λόγο τους είχα συνδυάσει με λευκό, ίσως έφταιγε η Ντορίτα από το «Ντόλτσε Βίτα». Καθόντουσαν όλοι μαζί της οικογενείας παρέα και κοιμόντουσαν όση ώρα βρισκόμασταν εκεί και τα βλέπαμε.  

Και ξάφνου - μέσα στην ησυχία που σου επιβάλλεται όταν «κατασκοπεύεις» κάποιον με τα κιάλια- ένα σμήνος σηκώθηκε στον ουρανό και η κα Γαληνού φώναξε εντυπωσιασμένη Αβοκέτες. Ήταν ένα σμήνος με ασπρόμαυρα πουλιά, με τα χρώματα να είναι τόσο αρμονικά ταξινομημένα που αν κάτι τα χαρακτήριζε θα ήταν η κομψότης, ακόμη και η μύτη τους είχε κάτι το φινετσάτο. Η Αβοκέτα ήταν είδος υπό εξαφάνιση, εξού και ο ενθουσιασμός της περιβαλλοντολόγου κάθε φορά που τα έβλεπε.  

Δεν ξέρω αν εσείς παρατηρήσατε ποτέ πουλιά, πάντως παρέα με αυτούς τους ανθρώπους αξίζει!