Το Νοέμβρη του 1916, οι φασιστικές ομάδες των «Επιστράτων» των Δ. Γούναρη και Ι. Μεταξά, οργανώνουν την επίθεση εναντίων των βενιζελικών στην Αθήνα. Στο στόχαστρο των ένοπλων παρακρατικών βρέθηκαν και οι Κρητικοί της Αθήνας και οι πρόσφυγες από την Ανατολή. Κατά τα «Νοεμβριανά», υπήρξε πογκρόμ με προγραφή σπιτιών και καταστημάτων, που είχαν σημαδευτεί με κόκκινη μπογιά, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Αυτά, πριν ακόμη τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Με την εμφάνιση τον Σεπτέμβρη του 1922, ενάμιση εκατομμυρίου προσφύγων στον ελλαδικό χώρο, η ατμόσφαιρα έγινε εκρηκτική. Πογκρόμ, βία, ρατσισμός, διαχωρισμός, ξενοφοβία, θάνατος, χαρακτήρισαν την περίοδο άφιξης των Μικρασιατών προσφύγων στον ελλαδικό χώρο!

Οι Μικρασιάτες ήταν εξαρχής ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος μαζί με τους Δ. Γούναρη και Λ. Ρούφο, εκδίδουν το νόμο 2870/1922 της 18 Ιούλη 1922 «Περί της μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχόμενων εις Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής», με τον οποίο απαγορεύτηκε στον ελληνικό πληθυσμό των μικρασιατικών παραλίων να αποβιβαστεί, εφόσον δεν ήταν «εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων»...
Πώς υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες οι ντόπιοι; Ενδεικτικά από τον Τύπο της εποχής:

Στο χωριό Ροδολίβος Σερρών, φανατισμένοι ντόπιοι απειλούσαν ότι: «θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας δι' όπλων, μαχαίρων, και ροπάλων»!

Στο Κιούπκιοϊ Σερρών το φθινόπωρο του 1924, οι κάτοικοι: «ετραυμάτισαν 17 πρόσφυγας, το πλείστον γυναίκας, πυρπολήσαντες τας σκηνάς, τους σταύλους, τους αχυρώνας, λεηλατήσαντες τας αποσκευάς...». Οργανωτής της επίθεσης ο μακεδονομάχος δάσκαλος του χωριού Γεώργιος Καραμανλής -πατέρας του «Εθνάρχη». Οπλισμένοι με αξίνες, φτυάρια και δίκαννα όπλα, έκαψαν τις σκηνές 120 οικογενειών ποντιακής καταγωγής, σκότωσαν εννέα πρόσφυγες, βίασαν πολλές γυναίκες. Αιτία, ήταν η επιδίωξη τους να διώξουν τους Πόντιους πρόσφυγες από τα «ανταλλάξιμα κτήματα» ώστε να τα καρπωθούν οι ίδιοι!

Η Τασία Χρυσάφη - Ακερμανίδου, παιδί, που γεννήθηκε πάνω στα πλοία στη διάρκεια του πρώτου κύματος εξόδου των προσφύγων στην Ελλάδα, αναφέρει: «Βρήκε στον Πειραιά ένα ξενοδοχείο ο πατέρας μου, ρώτησε αν υπάρχει δωμάτιο, του είπαν όχι. Εζήτησε ένα ποτήρι γάλα για τη λεχώνα και του είπανε δεν έχουμε. Ζήτησε ένα ποτήρι νερό και νερό δεν δίνανε»!

Σύμφωνα με ανακοίνωση του γραφείου του δημάρχου Αθηνών, στις αρχές Δεκέμβρη του 1922, περίπου 70.000 πρόσφυγες διέμεναν σε 130 πρόχειρους καταυλισμούς διάσπαρτους σε ολόκληρη την πόλη. Οι παραγκογειτονιές αυτές διατηρήθηκαν 45 χρόνια μετά την άφιξη τους! Το μίσος των συντηρητικών και ιδιαιτέρως της μοναρχικής δεξιάς για τους πρόσφυγες, αναπτύχθηκε στο πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων στα 1914-1916, καθώς η άφιξη των προσφύγων όξυνε το κλίμα διχασμού, που εκφράζονταν και από το δίπολο πρόσφυγες - βενιζελικοί και παλαιοελλαδίτες - αντιβενιζελικοί. Στις 9-11-1923 σε συλλαλητήριο στις στήλες του Ολυμπίου Διός, συμμετείχαν μαζικά οι βασιλόφρονες και το χαρακτηριστικό τους σύνθημα ήταν: «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες». Οι επιθέσεις και το εχθρικό κλίμα συνεχίζονται για καιρό με χαρακτηριστικό γεγονός την πυρπόληση του προσφυγικού οικισμού στο Βόλο, το 1935 μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα των Βενιζελικών. Αυτό το δίπολο μετεξελίχθηκε σε γενική οργανωμένη καταπίεση, εξαιτίας της σταδιακής αύξησης της επιρροής του κομμουνιστικού κόμματος και των αριστερών ιδεών στις προσφυγικές γειτονιές...

Τον Τύπο της εποχής χαρακτήριζε κατάπτυστη αντιπροσφυγική υστερία. Κηρύγματα φανατισμού και ρατσισμού προς τους «αυτόχθονες» κατά των προσφύγων γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων... «Ακρόπολις»: «Οι γηγενείς καλούνται να συνασπιστούν σε συλλόγους αμύνης κατά των προσφύγων». «Καθημερινή»: «Το σύμβολο της Παλαιάς Ελλάδος εκπορθείται και βεβηλώνεται από την "προσφυγικήν αγέλην"». Ο «Πρωινός Τύπος» προτείνει να υποχρεωθούν οι πρόσφυγες να φορούν ένα κίτρινο περιβραχιόνιο για να ξεχωρίζουν από τους Έλληνες. Η λέξη τουρκόσπορος μαζί με ένα σωρό ανάλογες εκφράσεις, όπως σκατοουγλούδες, παληοαούτηδες, λεφούσια και παστρικές για τις γυναίκες, ήταν οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί με τους οποίους προσφωνούσαν οι παλαιοελλαδίτες τους ομογενείς τους Μικρασιάτες πρόσφυγες!

Αντίστοιχα, σήμερα, «λαθρομετανάστης» χαρακτηρίζεται όποιος καταφέρει να αποδράσει από την κόλαση της χώρας του (που δημιούργησε ποιος;), επιδιώκοντας να ζήσει. Τα ήθη και τα έθιμά του θεωρούνται μιαρά και εχθρικά απέναντι στα δικά μας, όπως και τότε. Αν ανατρέξουμε στην πανάθλια συμπεριφορά των ντόπιων στο παρελθόν εναντίον των Μικρασιατών προσφύγων, που μοιράζονταν κοινή γλώσσα, έθιμα και θρησκεία, καταλαβαίνουμε γιατί η αρωγή και αλληλεγγύη στους σημερινούς κατατρεγμένους, βρίσκει τεράστια εμπόδια από τους γηγενείς «καλοβολεμένους» νοικοκύρηδες... Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων,

...ο Δανιήλ.