Οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Χετταίοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Φοίνικες κ.τ.λ., οι λαοί της Εγγύς και Μέσης Ανατολής παρήγαγαν πάρα πολλά κείμενα. Έχουν διασωθεί χιλιάδες πινακίδες, που βρίσκονται σε ανασκαφές. Από το 3000 ΠΚΧ. (Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι του 1500 περίπου ΠΚΧ.) Τα περισσότερα βέβαια είναι κείμενα που αφορούν σε θέματα, καταγραφών, φόρους, διοίκησης κ.τ.λ. Σταδιακά έχουμε κείμενα της διοίκησης, καταγραφές νόμων και φυσικά έχουμε και πολλές ιστορίες και θρύλους και μύθους και καταγραφές των δράσεων των βασιλέων, τις περισσότερες φορές διανθισμένες με διάφορα μυθικά και άλλα στοιχεία!

Οι Ακκάδιοι δημιούργησαν έναν πολιτισμό, ο οποίος διαδέχθηκε τους Σουμέριους και έφτασε σε μεγάλη ακμή γύρω στο 2500 ΠΚΧ. Γύρω στο 2500 με 2000 π.Χ., η ακκαδική γλώσσα, η οποία είναι σημιτική γλώσσα, ήταν η πρώτη lingua franca θα λέγαμε, δηλαδή η γλώσσα επικοινωνίας όλων των λαών της περιοχής, του ευρύτερου χώρου της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Σε ακκαδική γλώσσα μας έχει διασωθεί ένα εμβληματικό κείμενο που ονομάζεται «το Έπος του Γκιλγκαμές». Στάθηκε δυνατόν να διαβαστεί, να μελετηθεί και αποτελεί από τα σπουδαιότερα ευρήματα της ανθρωπότητας, Είναι ένα έπος, που ξέρουμε ότι καταγράφηκε στην τρίτη χιλιετία ΠΚΧ και το βρήκαμε εμείς, αλλά οι ειδικοί πιστεύουν ότι η δημιουργία του πάει πολύ πιο πίσω, ότι είναι σουμεριακό έπος και όχι ακκαδικό και ότι ενδεχομένως μας πάει πολύ πίσω στις δομές της λειτουργίας του λόγου και των συλλήψεων των πρώτων αυτών πολιτισμών και των αρχαιότατων αυτών γεωργών του κόσμου...

Όταν μελετήθηκε το Έπος του Γκιλγκαμές, στον 20ο αιώνα, οι ειδικοί έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν είδαν ποιες αναλογίες υπάρχουν μεταξύ του Έπους του Γκιλγκαμές και άλλων επών, που γράφηκαν πολύ πολύ αργότερα. Είναι η ιστορία του Γκιλγκαμές, ενός πολύ κακού βασιλιά ο οποίος βασανίζει τους υπηκόους του. Τότε οι θεοί αναθέτουν στη θεά Αρούρου -η θεά της γης, (τον έχουμε και εμείς αυτόν τον όρο, «άροτρο», «αρουραίος», σχετίζονται με τη γη)- να πάρει πηλό και να πλάσει έναν άνθρωπο, να του φυσήσει ζωή στο στόμα, του πηλού. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Ενκιντού ο οποίος θα γίνονταν ο εχθρός του Γκιλγκαμές. Πράγματι, η θεά Αρούρου έπλασε τον Ενκιντού, απόλυτος συνδυασμός με τον πάρα πολύ αργότερα γραμμένο εβραϊκό μύθο, θρύλο, του Αδάμ. Ο Ενκιντού, λοιπόν, αναπτύσσεται και ζει μέσα στη φύση, τρέφεται από τη φύση. Ζώντας μέσα στο καρποσυλλεκτικό περιβάλλον ανέμελος, συναντά μια γυναίκα με την οποία και συνουσιάζεται. Στη συνέχεια, ο Ενκιντού διώχνεται από αυτή την περιοχή και τότε θυμάται ότι έχει μια αποστολή σε αυτή τη ζωή, να συγκρουστεί με τον Γκιλγκαμές. Έτσι, στο Έπος του Γκιλγκαμές, συνεχίζεται η ιστορία. Ο Ενκιντού συγκρούεται με τον Γκιλγκαμές. Στην αρχή είναι εχθροί αλλά σταδιακά αποκτούν μια σχέση φιλική μεταξύ τους. Ο Γκιλγκαμές αλλάζει συμπεριφορά και οι δύο άνδρες πορεύονται στη ζωή ως φίλοι, μάλιστα αναζητούν και το μυστικό της αθανασίας, το οποίο και δεν το βρίσκουν, δυστυχώς, και έτσι όλοι οι απόγονοι τους πεθαίνουμε, όπως γνωρίζετε. 2000 χρόνια αργότερα, στην εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, έχουμε πάλι την ίδια ιστορία!

Σε αυτόν τον κύκλο του «Έπους του Γκιλγκαμές», οι ιστορικοί και αρχαιολόγοι πιστεύουν, ότι αποτυπώνεται ένα αίσθημα απελπισίας των γεωργών ότι έχασαν τον παράδεισο, δηλαδή την ανέμελη ζωή που είχαν ως κυνηγοί και καρποσυλλέκτες, γιατί η γεωργία έχει πολλά θέματα να επιλύσει. Είναι μια υπέροχη πρόκληση, σου αλλάζει τη ζωή, σου την αλλάζει καθέτως σε όλες τις πλευρές, σου δίνει απόθεμα τροφής, αλλά ταυτοχρόνως έχει μπελάδες, ενώ πριν ζούσες ανέμελα. Αυτό φαίνεται το έχουμε κληρονομήσει όλοι οι άνθρωποι. Όλο κλαιγόμαστε για τον πολιτισμό που έχουμε και νοσταλγούμε τον προηγούμενο πολιτισμό που χάσαμε, αλλά ποτέ δε γυρίζουμε στον προηγούμενο πολιτισμό… Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων,