Στην Ελλάδα ο πόλεμος µε το φασισμό δεν τελείωσε ποτέ! Άλλοτε χαμηλής έντασης, άλλοτε ως ένοπλη σύρραξη, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι οι εχθροί του ανθρώπινου γένους, οι υπεύθυνοι για τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία, οι οπαδοί των κρεματορίων και των στρατοπέδων συγκέντρωσης πάψουν να υπάρχουν. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αντικαθεστωτικός και πρέπει να αναπτυχθεί μέσα από κινηματικές διαδικασίες. Η αντίσταση απέναντι στο φασισμό, στο ρατσισμό και στον εθνικισμό δεν είναι επιλογή, αλλά υποχρέωση των ανθρώπων. Όμως, τέτοιου είδους φαινόμενα συναντάμε παντού στην καθημερινότητα μας. Στην οικογένεια, στο σχολείο, στο στρατό, στην εργασία, στον αθλητισμό, στη θρησκεία κ.λπ.

Η ελληνοχριστιανική οικογένεια αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία και προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά µε βάση το ελληνοχριστιανικό πρότυπο και µε μια μεθοδευμένη συνταγή, που λέει να πας σχολείο, να ‘σαι καλός μαθητής, να ‘σαι σωστός (γιατί, τι θα πει και η γειτονιά), να πηγαίνεις στην εκκλησία, να σπουδάσεις (κατά προτίμηση γιατρός), να πας φαντάρος (για να γίνεις άντρας)... Μέσα από τις απαγορεύσεις και την καταπίεση, μέσα από την καθοδήγηση με βάση τα πιστεύω της οικογένειας αντικατοπτρίζεται μια φασιστική κυριαρχία στη συμπεριφορά του γονέα προς το παιδί, που συχνά έρχεται σε κόντρα µε τα θέλω του...

Στο σχολείο γίνεται το τάισμα προμαγειρεµένων και προκαθορισμένων ιδεών και γνώσεων. Είναι το μέρος όπου οι διακρίσεις μέσα από τη βαθμοθηρία πάνε και έρχονται συνεχώς, χαρακτηρίζοντας το μαθητή άριστο, μέτριο και κακό µε συνέπεια και τη διαφορετική μεταχείριση του. Οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι και όποιος τους παραβεί τιμωρείται προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Περιπτώσεις όπως, ο εξαναγκασμός συμμετοχής σε πρωινή προσευχή, η πίεση για συμμετοχή σε σχολικές επισκέψεις σε ναούς, οι εικόνες μέσα στις αίθουσες και το μάθηµα των θρησκευτικών αποτελούν φαινόμενα «χριστιανικού φασισμού». Οι παρελάσεις γίνονται για να ανυψώσουν την εθνική περηφάνια και είναι στην ουσία μια διαφήμιση του φασισμού. Η διάταξη, το ίδιο ντύσιμο, το ίδιο βήμα, ο καλύτερος παρελαύνει μπροστά µε τη γαλανόλευκη (αν είναι Έλληνας!) και ακολουθούν οι υπόλοιποι, αποτελούν στοιχεία μιλιταρισμού. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι τις επέβαλλε η δικτατορία του Μεταξά!

Στο στρατό θα σε εκπαιδεύσουν, ώστε να ‘σαι ικανός να διαφυλάξεις τα οικονοµικοπολιτικά συμφέροντα του κράτους. Εκεί θα προσπαθήσουν να σε πείσουν όχι µόνο για το ποιος είναι ο εχθρός σου, αλλά θα σου μάθουν πως θα τον σκοτώσεις κατόπιν διαταγής. Στο στρατό, η εθνική και φυλετική μισαλλοδοξία συναντούν τις διεστραμμένες ορέξεις του κάθε στρατόκαβλου, που σε θέλει πάντα καλοξυρισμένο, κοντοκουρεμένο, καλογυαλισμένο, σούζα στην έπαρση σημαίας, προσοχή ή ανάπαυση και έτοιμο να εκπληρώσεις κάθε εντολή, εφόσον εξαρχής έχεις ορκιστεί υποταγή σε αυτούς και το κράτος. Αν εναντιωθείς και σε αυτή την περίπτωση θα τιμωρηθείς...

Ο αθλητισμός είναι ένας ακόμη θεσμός, στον οποίο συναντάμε κρούσματα φασισμού και έξαρση εθνικής περηφάνιας. Η διεξαγωγή της Ολυμπιάδας καθώς και η κατάκτηση του Γιούρο απετέλεσαν δυο εθνικά πανηγύρια, βασισμένα σε μια προπαγάνδα, που σκοπό είχε την προώθηση του εθνικού ιδεώδους. Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα για μια ακόμη φορά μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον εθνικό τσαμπουκά και να τον στρέψουν ενάντια στους «ξένους», κυνηγώντας και ξυλοκοπώντας μετανάστες κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών. Το γήπεδο, συγκεκριμένα, λειτουργούσε πάντα σαν πεδίο στρατολόγησης για τέτοιες ομάδες. Μέσα από πανό και συνθήματα προσπαθούν να προωθήσουν τις ακροδεξιές τους ιδέες, πλησιάζοντας συνήθως νεαρό κόσμο. Το γήπεδο, σαν μέρος προώθησης φασιστικών ιδεών που έχουν να κάνουν µε την αποθέωση της βίας!

Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω και µε δεδομένο ότι ο φασισμός αποτελεί μια καθημερινή μάστιγα, η οποία διαπερνά το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, ξέρουμε το παρελθόν τους, μας αηδιάζει το παρόν τους και όσο αγωνιζόμαστε για ελευθερία, αυτοί δε θα ‘χουν μέλλον... Μέσα από τον αντιφασιστικό λάκκο των λεόντων,

...ο Δανιήλ.