Πάντα δε λέγαμε γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι δε συμμετέχουν στην πολιτική; Δεν αγωνιούσαμε πότε, επιτέλους, θα πάρουν την απόφαση να αφήσουν στην άκρη το «ναρκισσισμό» και την έπαρση που κατά κανόνα τούς συντροφεύει;

Ο Πλάτωνας, μάλιστα, γράφει στην «Πολιτεία» πως πρέπει να τους εξαναγκάσουμε, μη αφήνοντας περιθώρια να στερούν από την κοινωνία τις πολύτιμες υπηρεσίες τους.

Στην Ελλάδα, βέβαια, αν εξαιρέσεις κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, οι διανοούμενοι που πέρασαν το κατώφλι της πολιτικής, θυμίζουν περισσότερο το «Δαρείο» του Καβάφη, όπου ο ποιητής Φερνάζης προσπαθεί να προσφέρει τις «υπηρεσίες» του στο βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη…

Αλλά και στην Ευρώπη, οι τεχνοκρατικές εποχές, μετά το ‘90 «έδιωξαν» σταδιακά κάθε πνευματικό άνθρωπο που είχε τη γενναιότητα να ασχοληθεί με τα κοινά. Και όχι μόνο αυτό. Και οι ίδιοι οι σημερινοί ηγέτες, το πιθανότερο είναι ότι εξαντλούν την «πνευματικότητά» τους στις επικλήσεις της διανόησης και όχι τόσο στη δόκιμη χρηστικότητά της στην εξουσία.

Έβλεπα προσεκτικά τη λίστα των ανθρώπων που εκλέγονται για την Ευρωβουλή. Πρόκειται, βέβαια, για εκπροσώπους που ο ελληνικός λαός εξέλεξε με την προαιώνια «σοφία» του, την οποία δεν έχω παρά να τη σεβαστώ απόλυτα.

Προσπαθούσα, όμως, να ομαδοποιήσω ονόματα και να φτιάξω ανακατεμένες «παρέες». Μόνο ένας δε μου έβγαινε με τίποτα.

Ήταν τελείως παρείσακτος! Αταίριαστος και μόνος.

Ο καθηγητής Γραμματικάκης με την κατάλευκη «περιβολή» του προσώπου του, θα είναι ένας από τους Έλληνες ευρωβουλευτές που, για τα επόμενα πέντε χρόνια, θα δίνει τις μάχες του στο ευρωκοινοβούλιο.
Το ερώτημα για πολλούς είναι πώς εκλέχτηκε ένας τέτοιος άνθρωπος, δεδομένου ότι οι μηχανισμοί της «μιντιακής» μας «δημοκρατίας» είναι πανίσχυροι και δεν αστειεύονται.

Πώς ένας επιστήμονας, και μάλιστα θετικός, ψηφίστηκε από τόσους ανθρώπους; Όποιος, όμως, έχει διαβάσει την «Κόμη της Βερενίκης», θα το έχει καταλάβει. Θα έχει ανακαλύψει γιατί το Γραμματικάκη τον ήξερε τόσος κόσμος που δεν έχει σχέση ούτε με διανόηση, ούτε με πανεπιστημιακά έδρανα και «κουλτούρα».

Ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης είναι από τους λίγους αναγνωρισμένους επιστήμονες που έχουν την «πολυτέλεια» να είναι και αναγνωρίσιμοι. Γιατί διαθέτει αυτήν την τεράστια «δύναμη ανάγκης» στην επικοινωνία με τα ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Κι αυτό, γιατί η φύση του πνευματικού ανθρώπου που «ίπταται» των περιστάσεων, θα πρέπει να τον ωθεί στην εκλαΐκευση των γνώσεων και της «προεξάρχουσας» οπτικής του απέναντι στα πράγματα.

Με μια βασική προϋπόθεση. Να θέλει, να μπορεί και να έχει μέσα του το μεγάλο κίνητρο της προσφοράς στους υπόλοιπους. Να αισθάνεται δηλαδή, εκτός από ερευνητής, και αληθινός δάσκαλος. «Πάροχος» και «διακομιστής» των ιδεών του.

Να μην μπορεί δηλαδή, να κάνει αλλιώς, επειδή δε θέλει ο πλούτος της πνευματικότητάς του να καταντήσει σαράκι ναρκισσισμού και να ροκανίσει ανεπαίσθητα και διαβρωτικά όλη τη νεότητα που διαθέτει το πνεύμα του.

Δεν είναι όμως και πολύ εύκολο. Δεν ξέρω πραγματικά αν είναι ελπιδοφόρο ή απογοητευτικό που ψάχνοντας στον κατάλογο των ευρωβουλευτών, ο «νεώτερος» όλων είναι ο Γραμματικάκης. Φοβάμαι, επίσης, για τις περιπέτειες που θα τον βρουν στο μέλλον, όταν θα πρέπει να προτάξει αυτήν τη «νεότητα», ανάμεσα σε τόσες περσόνες που ο λαός τούς επέλεξε με άλλα ένστικτα και κριτήρια. Η προσαρμοστικότητά του όμως και η γνήσια σοφία του είμαι σίγουρος ότι θα τον βοηθήσουν πολύ. Μου φαίνεται ότι η βιωμένη πείρα στην οποία πάντα πιστεύει, θα είναι ο καλύτερος οδηγός του.

Όπως και να ‘χει όμως, σ’ αυτές τις εκλογές ο Γραμματικάκης ήταν ο μεγάλος «σταρ». Ας ελπίσουμε ότι θα αποτελέσει παράδειγμα και μαγιά και για τις επόμενες επιλογές των κομμάτων. Γιατί απ’ τους ωραίους ανθρώπους θα αλλάξει το σύστημα και σίγουρα όχι από τα συνθήματα!

(Αναδημοσίευση από το Protagon.gr, 27 Μαΐου 2014.)