Η περιοδικότητα των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπως άλλωστε κι ό,τι άλλο τακτικό ακολουθεί μια συγκεκριμένη συχνότητα, δίνει την ευκαιρία συγκρίσεων, εντοπισμού διαφορών και ομοιοτήτων για το τι συνέβαινε και ίσχυε στην προηγούμενη αναμέτρηση, σε σχέση με το σήμερα.

Για το τι έχει αλλάξει μετά από 3,5 χρόνια, απ' το φθινόπωρο του 2010 έως την άνοιξη του 2014. Κι όχι μόνο σε κοινωνικοπολιτικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο, αλλά και στην προσωπική κατάσταση του καθένα μας, αφού πολύ συχνά πέρα απ' τους ετεροπροσδιορισμούς για την προσωπική μας θέση, χρησιμοποιούμε ως γνώμονα τον εαυτό μας για να προσδιορίσουμε τις εξελίξεις γύρω μας.

Ο οποιοσδήποτε βιώνει μια πολύ καλή περίοδο της ζωής του, είναι σχεδόν αδύνατον να συνταχθεί με την κρατούσα αντίληψη πως όλα είναι χάλια ή και το ακριβώς αντίθετο, γιατί μπορεί οι συγκυρίες να μας επηρεάζουν, δεν είναι όμως και το απόλυτο μετρίδι για ό,τι μας αφορά.

Πέρα όμως απ' τον υποκειμενισμό των όποιων απόψεων, υπάρχει η αντικειμενικότητα των στοιχείων, των χειροπιαστών δεικτών, που όσο και να μας παραξενεύουν, δεν λένε ψέματα.

Για παράδειγμα όταν το 2010, για να επανέλθουμε στη σύγκριση με την προηγούμενη αυτοδιοικητική αναμέτρηση και την προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε, διαμορφώνονταν τα ψηφοδέλτια, υπήρξε μια πρωτοφανής απροθυμία ανθρώπων να συμμετάσχουν στις εκλογές.

Ο φόβος για το άγνωστο, καινούργιο τότε, θεσμικό πλαίσιο, αποθάρρυνε ακόμη και έμπειρους αυτοδιοικητικούς απ' την ενεργό δράση και την ένταξή τους σε κάποιο ψηφοδέλτιο.

Τώρα που δοκιμάστηκε ο «Καλλικράτης», τώρα που εισέπραξε σε τοπικό επίπεδο τις πιο απογοητευτικές κριτικές απ' όλα τα παρόμοια σχέδια που έχουν περάσει, τώρα που διαψεύστηκαν οι προσδοκίες για «σπάσιμο» του Δήμου Λέσβου, το λογικό, βάσει και των δεδομένων του 2010, ήταν να μην υπάρχει άνθρωπος να θέλει να μπει σε δημοτικό ψηφοδέλτιο. Ούτε και σε τοπικό συμβούλιο, ούτε καν και σε περιφερειακό μια και υπολείπονταν κατά πολύ του ρόλου και των αρμοδιοτήτων που προσδοκούσαν όσοι υπηρέτησαν έως τώρα το θεσμό.

Κι όμως, ένα όμως κι ένα μεγάλο ερωτηματικό, συνοδεύουν τη μαγική εικόνα που κυριαρχεί γύρω μας, με τη διαπίστωση ότι ανακοινώνονται σωρηδόν και πολύ έγκαιρα πολλές καλές και πολύ καλές υποψηφιότητες.

Υποψηφιότητες ανθρώπων δοκιμασμένων ή και μη στην αυτοδιοίκηση, και μάλιστα κάποιοι επικεφαλής εμφανίζονται να έχουν την πολυτέλεια ακόμη και να επιλέγουν ποιους θα έχουν μαζί τους, όταν στις προηγούμενες εκλογές, ειδικά σε κάποια χωριά, έψαχναν τους υποψήφιους με το κερί έως την τελευταία στιγμή.

Είναι χαρακτηριστικό δε ότι κανένας απολύτως συνδυασμός δεν έφτασε τότε το μάξιμουμ των υποψηφίων που είχε τη δυνατότητα να έχει. Και μπορεί στο τέλος να ξυρίζουν τον γαμπρό, με την κατάθεση δηλαδή των συνδυασμών την Κυριακή του Θωμά να δούμε σοβαρά κενά στην πληρότητα των ψηφοδελτίων, αλλά η μέχρι στιγμής κατάσταση δείχνει πως γενικά δεν αντιμετωπίζουν δυσκολίες οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες να καταρτίσουν τους συνδυασμούς τους.

Μια άλλη διαφορά σε σχέση με το 2010 είναι ότι μετρηθήκαμε το 2011 και βρεθήκαμε λιγότεροι απ' το 2001, οπότε και συνολικά θα ψηφίσουμε για λιγότερους αιρετούς και πιο συγκεκριμένα για μείον τέσσερις τοπικούς συμβούλους στη Λέσβο, αρκετούς λιγότερους στη Λήμνο, η οποία έχασε κι έναν περιφερειακό σύμβουλο.

Υπάρχουν κι άλλες μικρές και μεγάλες διαφορές στις ενέργειες προβολής των υποψηφίων, σε απόρροια κυρίως της δυσμενέστερης οικονομικής θέσης που συνολικά βρίσκεται η τοπική κοινωνία, αλλά παρατηρούνται και πολλές ομοιότητες σε σχέση με το 2010. Με κυρίαρχη εκείνη της πλήρους αδιαφορίας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος για τις εκλογές.

Όσο απομακρύνεται η λήψη των αποφάσεων απ' το χωριό για τα θέματα του χωριού, τόσο οι κάτοικοί του, με εξαίρεση εκείνους που θέλουν να μετέχουν στα κοινά, δεν θα νοιάζονται για το ποιος θα βγει. Και φαίνεται πως αυτή την αδιαφορία την εδραίωσε ακόμη περισσότερο αυτή η πρώτη τριετία του «Καλλικράτη», ενισχύοντας πιότερο την άποψη πως παρότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν.