Ο σύγχρονος Δυτικός Καθωσπρεπισμός διαγκωνίζεται στο να συμβολοποιεί άλυτα ζητήματα του πολιτισμού του μέσω της αναγόρευσης ετήσιων ημερών εορτασμού τους: η Γιορτή της Μητέρας (και παρεμπιπτόντως του Πατέρα), του Δάσους, του Φιλοτελισμού, της Αποταμίευσης, του Καρκίνου, του AIDS κ.ο.κ. Επικοινωνιακές μπαταριές εν κενώ, άντε να βάλουν και οι φίλεργοι δημοσιογράφοι κάποια κονκάρδα στο καλοραμμένο κουστούμι τους και… του Χρόνου πάλι!

«Διαλέξτε, Κόσμε, πού θα συγκινηθείτε…»! Έκαστος, εφ’ ο ετάχθη!
Εγώ έχω δύο σημεία μνήμης: ένα κινητό, τη Μεγάλη Παρασκευή - κι όχι το Πάσχα -, και ένα σταθερό: την 6η Ιουνίου, Ημέρα της Απόβασης στη Νορμανδία! Γιατί; Επειδή είναι οι Ημέρες που ο Άνθρωπος έθεσε, κατά τρόπο απόλυτο, το υπαρξιακό ζήτημα του Χρόνου! Είναι οι ημέρες που σηματοδοτούν διά της ηθελημένης θυσίας του Ανθρώπου, το πέρασμα από τον κυκλικό Χρόνο στο γραμμικό, ίσως τη μέγιστη τομή του πολιτισμού μας! Ο Χρόνος στην Αρχαία Ελληνική φιλολογία - και προ αυτής - ήταν κυκλικός: η Περσεφόνη πέρναγε το μισό έτος στον Άδη και το μισό με τη Δήμητρα, κι η Γη ακολουθούσε τον κύκλο της. Κυκλικότητα: τέλος δεν υπήρχε στο σχήμα αυτό. Η δουλεία ήταν αναπόφευκτη! Την αναγέννηση υποχρεωτικά ακολουθούσε το δράμα! Ο Χριστιανισμός, μέσω της Ανάστασης, έσπασε τον κύκλο αυτό κι ο Χρόνος έγινε γραμμικός, προϋποθέτοντας υποχρεωτικά την ατομική θυσία! Η Ελευθερία κατακτάται στο πνεύμα πρώτα και γράφεται με αίμα, εν τέλει!

Μ’ αυτήν την αντίληψη ή σκέψη στο μυαλό, επί χρόνια πολλά, όπως πάω στην εκκλησία τη Μεγάλη Παρασκευή, πήγαινα στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου να προσκυνήσω σιωπηλώς τους τάφους των Νέων του κόσμου, που έπεσαν για την Ελευθερία μας από το φασισμό! Σιωπηλή και κρυφή λιτανεία στο σύγχρονο Γολγοθά!
Τί το ιδιαίτερο έχει η Νορμανδία; Το τοπίο της! Λιβάδια με πυκνούς θαμνοφράκτες και συστοιχίες δένδρων, έλη και ποτάμια, απομονωμένες αγροικίες και συστάδες οικίσκων, σε ένα πολύπλοκο, αδιαπέραστο, ατελείωτο, μωσαϊκό, όπου κάθε μέτρο είναι παγίδα υπέρ αλλά και έναντι της Ζωής! Την ιστορική μοναδικότητα! Ως στοιχείο εξαίρετης στρατιωτικής παραπλάνησης, για την έναρξη της απελευθερωτικής επίθεσης κατά του Χίτλερ και των δυνάμεών του από Δυσμάς! Το μέγεθος της Θυσίας! Χάθηκε εκεί το άνθος των νιάτων του Δυτικού Κόσμου, υπέρ Ημών!

Κι έτσι τίθεται το ζήτημα της ανάγνωσης του γεγονότος: η στρατιωτική περιγραφή των συμβάντων και των σχεδιασμών και η άλλη περιγραφή, η άγνωστη, αυτήν που μόνον ο καθένας μπορεί να κατασκευάσει στο μυαλό του, ανάλογα με τις γνώσεις κι ευαισθησίες του. Για τη δεύτερη, μιλώ εδώ!
Διαβάζω στο ιστορικό υλικό που διατίθεται επί τόπου, στα αχανή κοιμητήρια: «Ήταν 135.000 νέοι, Αμερικανοί, Βρετανοί, Καναδοί 20άρηδες πεζικάριοι, μέσα στ’ αποβατικά, που τα ταλαιπωρούσε, με κύματα θεόρατα, η χειρότερη καλοκαιρινή θύελλα δεκαετιών. Ήταν 32.000 αλεξιπτωτιστές της αμερικανικής 82ης και 101ης και της 6ης Βρετανικής Αερομεταφερόμενων Μεραρχιών. Ήταν οι Τσέχοι, οι Δανοί κι οι Νορβηγοί αεροπόροι, ήταν οι Βέλγοι κι Ολλανδοί αλεξιπτωτιστές, ήταν οι Πολωνοί της 1ης Μεραρχίας, ήταν οι Γάλλοι κομάντος τού Kieffer, ήταν η 2η Τεθωρακισμένη τού Leclerc, ήταν οι Έλληνες καταδρομείς των SAS που πολεμούσαν υπό βρετανική στολή, οι μόνοι που ήξεραν ότι δε θα γυρίσουν μετά την εντολή τού Χίτλερ να εκτελούνται ως σαμποτέρ επί τόπου…»! Και πολλά άλλα!

Και μια ερώτηση με στοιχειώνει: Τι σκεφτόντουσαν όλοι αυτοί, ατενίζοντας μέσα στο μισόφως της αυγής, τη λεπτή γραμμή της οχυρωμένης ακτής που τους πλησίαζε απειλητικά; Τι σκέφτεσαι όταν είσαι 20 χρονών, μακριά από τον τόπο σου; Πώς και πού τοποθετείς τον εαυτό σου μπροστά στην κρεατομηχανή της Ιστορίας; Ίσως, ότι είναι άδικο να πεθαίνεις στα 20; Το φιλί της μάνας σου όταν μικρός ήσουν άρρωστος; Το συγκινημένο αποχαιρετισμό του πατέρα σου, όταν έφευγες; Το κορμί της κοπελιάς που σε περιμένει, κάπου αλλού; Ότι είσαι τυχερός που μετέχεις ή άτυχος που δε θα ξεφύγεις;
Τι ήταν όλοι αυτοί οι νέοι; Γιοι αγροτών κι εργατών, φοιτητές και δάσκαλοι, εργαζόμενοι παντού. Ήταν και κάτι άλλο, οδυνηρά γλαφυρό στο αμερικανικό Κοιμητήριο της Colleville-sur-Mer, πάνω από το θυσιαστήριο της Ακτής Ομάχα: μετανάστες και παιδιά μεταναστών από όλη την Ευρώπη! Είναι απίθανος ο αριθμός των «Pappas» και άλλων ελληνικών συντμήσεων που θα διαβάσει κάποιος στους λευκούς σταυρούς.

Πολέμησαν το Φασισμό, μακριά από τον τόπο τους! Πολέμησαν για την Ευρώπη! Προφανώς και δεν ήξεραν ούτε φανταζόντουσαν την πορεία της Ευρώπης, μετά τη θυσία τους! Εικάζω ότι θεωρούσαν ότι πήγαιναν επί καλώ. Για να γίνει ο Χρόνος γραμμικός, ως η Ελευθερία.
Εμείς, δε γιορτάζουμε την 6η Ιουνίου. Είμαστε ίσως οι μόνοι παγκοσμίως που θεωρούμε ως εορτή την αρχή της ήττας κι όχι την αρχή της Νίκης! Ίσως γι’ αυτό είμαστε, 70 χρόνια μετά, με 60% ανεργία των συνομηλίκων τους και δεν ξέρουμε τι ν’ αποκάνουμε. Εγώ, ψάχνω να βρω υπολείμματα στον οικογενειακό κουμπαρά, να πάω να προσκυνήσω πάλι στη Νορμανδία, μαζί με τον 20άρη γιο μου. Μπας κι αυτός καταλάβει.