Η Δημοκρατία, ή αλλιώς τι δεν μπορούν να μου στερήσουν
Η εκπόρνευση της λέξης «δημοκρατία» στα χείλη των πολιτικάντηδων, όσο κι αν είναι αυτό δελεαστικό, δεν πρέπει να μας κάνει ποτέ να σιχαθούμε ή να ξεχάσουμε την ουσία. Η ουσία της έννοιας της δημοκρατίας, τελικά, παραμένει σταθερή και αμόλυντη, στο πάγιο πρόταγμα για ισότητα, δικαιοσύνη και ευημερία για όλους. Στο όραμα που φέρει ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος μέσα του και για το οποίο αξίζει να παλέψει κανείς μέχρι εκεί που μπορεί. Μην τους αφήσουμε να δηλητηριάσουν το καλό μέσα μας ή ακόμα χειρότερα να μας κάνουν να ντρεπόμαστε ή να αμφιβάλλουμε για αυτό. Μην τους αφήσουμε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε όταν λέμε «ζήτω η Δημοκρατία», «πιστεύω στη Δημοκρατία». Θα είναι η μεγαλύτερή τους νίκη και η χειρότερή μας ήττα.

H σκουπιδιάρα-φάντασμα
Σε κάποια φάση που ιστορικά τσουβαλιάζουμε ακόμα και εμείς οι ψευτολόγιοι γενικά «στο Μεσαίωνα» και όταν πλάκωνε χολέρα, πανούκλα και ποδάγρα και δεν ξέρω γω τι άλλο, κάθε πρωί περνούσε ένα κάρο «της Δημαρχίας» και ο ντελάλης που το ακολουθούσε, φώναζε κροταλίζοντας μια κουδούνα «βγάλτε έξω τους νεκρούς σας». Να τους φορτώσουν και να τους πάνε για θάψιμο, τόσο πολλοί που ήταν. Στις μέρες μας στην Καλλονή περνάει η σκουπιδιάρα μια στο κάθε τόσο και φωνάζουν οι αλαφιασμένοι υπάλληλοι, «βγάλτε τα σκουπίδια σας». Από πού, ρε παιδιά, να τα βγάλουμε; Από το ψυγείο ή τη σοφίτα; Βέβαια, τόσο ανάρια που περνούν, σε κάποιο μέρος ο κόσμος πρέπει να τα φυλάει (αν βέβαια δεν πάρει την πρωτοβουλία να τα ρίχνει στο κοντινότερο παράμερο ρέμα). Δεν ξέρω - μυστήριο. Θα υπάρχει κάποιο μέρος στα σπίτια στην Καλλονή, εκεί δίπλα στο σαλόνι, όπου θα ωριμάζουν τα σκουπίδια του μήνα. «Γυναίκα, ρίξε μια ματιά στα σκουπίδια, έγιναν οι ζυμώσεις; Δοκίμασε λίγο, ξέρεις ότι θέλω τα σκουπίδια μου στη σωστή οξύτητα.»

Και να δείτε πανικός οι νοικοκυραίοι και οι καταστηματάρχες, να προσπαθούν να προλάβουν την εν κινήσει σκουπιδιάρα, να πετάξουν τα σωρευμένα σκουπίδια, γιατί ποιος ξέρει πότε θα ξαναπεράσει. Είδα σήμερα κόσμο να κυνηγάει το φορτηγό με μαύρες σακούλες σαν τα μπουλούκια τα κοράκια που κυνηγούν τον τραυματισμένο γάιδαρο. Ξετρύπωναν ίδιοι τελώνια και παγανά από τα μαγαζιά, κάνοντας λιτανεία εκεί κατά τις εφτά παρά το πρωί, λιτανεία σκουπιδιών, σιωπηλοί, με γρήγορα πόδια, γιατί θέμα είναι να γκαζώσει η σκουπιδιάρα και να χαθεί στα σοκάκια και να μας αφήσει με μια αχρείαστη, βρομερή σοδειά ανά χείρας. Και να γκρινιάζει η γυναίκα που πάλι δεν πετάξαμε τα σκουπίδια. «Φτου - φτου, σκουπιδιάρα. Σκουπιδιάρα της Νύχτας. Φάε σκουπίδια και φύγε.» Τι ξόρκι! Σε κάποια στιγμή, βέβαια, πήρα και εγώ να κυνηγώ τη φασματική σκουπιδιάρα με τα δικά μου απόβλητα, γιατί θα έμενα με τις ποιητικές σκέψεις και με τα σκουπίδια του μαγαζιού αμανάτι. Στην Καλλονή του 21ου αιώνα, υπάρχουν ακόμα νεκροί, ντελάληδες και, βεβαίως, φαντάσματα.

Διά χειρός Κ. Πατέλλη
«Με το δικό μου μικρό μυαλό, τη δική μου αντίληψη για αλλαγή, και επί του πρακτικού: To ξεπέρασμα του κατωφλιού της αυτογνωσίας και της ωριμότητας πρέπει να μεταφραστεί γρήγορα και συνειδητά σε βούληση και πρακτικές για αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Ξεκινώντας από το προσωπικό που είναι για τον καθένα το πιο εφικτό. Αλλαγή στον τρόπο που τρως, πίνεις, καταναλώνεις, ως προς την ποσότητα, την ποιότητα, το σκοπό. Αλλαγή στις ύλες που χρησιμοποιείς, για να ζεσταθείς, να μαγειρέψεις, να φωτιστείς, να κινηθείς, να ντυθείς, να πλυθείς, να καλλωπιστείς κ.λπ.. Αλλαγή στο τι διαβάζεις, πώς ενημερώνεσαι, πώς ξοδεύεις τον ελεύθερο χρόνο σου, πώς δημιουργείς, πώς δουλεύεις. Αλλαγή στον τρόπο συμπεριφοράς στους δικούς σου, στους γύρω σου, στα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στους αλλοδαπούς, σε όλους τους συνανθρώπους σου. Αλλαγή στη συμπεριφορά σου στα ζώα, τα φυτά και κάθε έμβιου που κατοικεί στο σπίτι, τον κήπο, τη γειτονιά, την περιοχή σου, τον πλανήτη μας.

Αλλαγή στον τρόπο που κατανοείς, τον τρόπο που καλλιεργείς τα συναισθήματά, τις δεξιότητες, τις ικανότητές σου... Αλλαγή στον τρόπο που διασκεδάζεις, επικοινωνείς, γιατρεύεσαι και γιατρεύεις, διδάσκεις και διδάσκεσαι, καλλιεργείς τη Γη, ψαρεύεις τη θάλασσα. Αναρίθμητες μικρές και μεγάλες αλλαγές που θα μας κάνουν ανθρώπους με άλλη συνειδητότητα. Η μορφή της αλλαγής, το μοντέλο, είναι γύρω μας. Είναι το μοντέλο της Φύσης στην ευρύτερή του έννοια. Είναι εύκολο, δοκιμασμένο, εξελιγμένο και προ πάντων ηθικό. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί παρά να τους κυβερνούν όμοιοι άνθρωποι... όπως καλή ώρα και τώρα. Όμοιοι κυβερνούν ομοίους.»

Συμφωνώ με την Καλλιόπη. Όταν η κρίσιμη μάζα του πληθυσμού αποκτήσει την ικανότητα να την επιφέρει μόνη της, έχοντας ξεπεράσει εγγενώς ένα κατώφλι αυτογνωσίας και ωριμότητας, που θα μεταφραστεί σε βούληση και σε πρακτική προς τις αλλαγές που χρειάζονται, τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Το πίστευα πάντα: σε γενικές γραμμές έχουμε την Ελλάδα που μας αξίζει. Ναι, είμαστε τόσο μπάχαλο ο καθένας, όσο η Ελλάδα συνολικά.