Περπατάς στους δρόμους της πόλης κι αναρωτιέσαι: γιατί με έριξαν εδώ; Τι έχω κάνει; Περιμένεις πώς και πώς την Κυριακή, για μια μικρή εκδρομή στην ύπαιθρο, στη φύση! Η τρομακτική εμμονή της... απόδρασης είναι ίδια μ’ αυτήν των φυλακισμένων. Μπορεί και πιο έντονη! Ο διαχωρισμός μεταξύ της πόλης και της φυλακής της, που ιστορικά ήταν πάντοτε μεγάλος, μειώνεται μέσα από την εργασία, την οικογένεια, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα κέντρα διασκέδασης, τα θέατρα, τα στάδια. Οι κάτοικοι της πόλης ολοένα και μοιάζουν με φυλακισμένους κάποιων φυλακών-προτύπων, στους οποίους χαρίζονται περιστασιακά άδειες (Σαββατοκύριακα, διακοπές, αργίες), με την υποχρέωση πάντοτε να επιστρέφουν σε συγκεκριμένη ημερομηνία...

Ακόμα κι ο περίπατος, αποτελεί έναν καθρέπτη του «προαυλισμού» της φυλακής. Οι άνθρωποι περιορισμένοι στα πεζοδρόμιά τους, περικυκλωμένοι από πανύψηλους τοίχους, περπατούν θλιβερά και μονότονα μέσα κι έξω σε μαγαζιά, φορτωμένοι με άχρηστες αλλά υποχρεωτικές αγορές... Παρακολουθούνται με κάμερες μέσα κι έξω από τα μαγαζιά αυτά, υποχρεώνονται να περάσουν από ανιχνευτές μετάλλων για να μπουν σε μια τράπεζα ή ένα κατάστημα, με σφυρίγματα για κάθε λάθος ανάγνωση των προσωπικών μας στοιχείων στον κωδικό μιας κάρτας. Νομίζετε ακόμα ότι είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι μια φυλακή;

Ζω στη φυλακή κάθε φορά που περπατώ σ ένα «πράσινο» πεζοδρόμιο, από αυτά που ο κάθε δήμαρχος ασχολήθηκε με το να τα γεμίσει ζαρντινιέρες σύμφωνα με το μοντέλο τής Εδέμ, μέσα στην απέραντη αστική φυλακή που κυβερνά. Το μοντέλο τής Εδέμ έχει να κάνει με τη δημιουργία πάρκων - τα οποία ακόμα κουβαλούν ετυμολογικά την ανάμνηση του παραδείσου - μέσα στην αποπνικτική αστική κόλαση. Αρχικά πάρκα, στη συνέχεια υποβαθμίστηκαν σε «ζώνες πρασίνου»... Όμως το αστικό πράσινο δεν είναι δάσος, ελευθερία, καταφύγιο, ελεύθερο παιχνίδι του πνεύματος μεταξύ ζωών διαφορετικών από την ανθρώπινη. Δεν είναι παρά εικόνες του ανθρώπου και με έναν ολοένα και πιο βάναυσο τρόπο, ανθρώπινες εικόνες που σηματοδοτούν αυτό από το οποίο υποφέρουμε: τοίχοι από μπετόν. Τοίχοι που μας περικυκλώνουν και μας περιορίζουν...

Κι ένα σύγχρονο συγκρότημα διαμερισμάτων στα προάστια, ανταποκρίνεται ευρύτατα στις συνθήκες των φυλακών. Από το ισόγειο μέχρι το ρετιρέ π.χ., παντού η ίδια μαγειρική: μακαρόνια, μπριζόλες, σαλάτα, επιδόρπιο, κόκα-κόλα, όπως ακριβώς και σε μια κανονική φυλακή. Η διαφορά είναι ότι η οικογένεια στο διαμέρισμα δεν πετάει πολύ φαγητό, διατηρεί τα αποφάγια, μαγειρεύει με περισσότερη σύνεση (;). Στη φυλακή, όπως και στο στρατόπεδο ή στο νοσοκομείο, έχουμε εξαιρετικά μεγάλες σπατάλες φαγητών, που μαγειρεύονται ωστόσο με ένα χυδαίο τρόπο. Κανείς δε θα έγλειφε εκείνα τα πιάτα, που τόσο συχνά επιστρέφονται γεμάτα...

Αποτέλεσμα των φιλελεύθερων αστικών δημοκρατιών των αρχών του 20ού αιώνα: οι ειδικές συνθήκες των φυλακών μπορούν να αλλάξουν με κάθε πιθανό τρόπο! Μέσα όμως στην ασταμάτητη υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής, στην εγκατάλειψη της πόλης, τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να εμποδιστεί αυτή η αναπόφευκτη μεταμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος σε μια φυλακή. Και στοιχειώνεται από όλα τα τυπικά φαινόμενα της φυλακής, όπως οι βιασμοί, οι σεξουαλικές «χάρες», η ανταλλαγή υποχρεώσεων που καταλήγει να γίνεται ακόμα πιο σημαντική κι από τη χρηματική ανταλλαγή. Σε κάθε σημείο της πόλης, κάθε στιγμή, χιλιάδες αστικών κρατουμένων παρακολουθούν το ίδιο πράγμα στις τηλεοράσεις τους. Και οι δικαστές κάνουν το ίδιο: ζητωκραυγάζουν μαζί για το γκολ της μιας ή της άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας, βλέπουν το ίδιο ριάλιτι, το ίδιο σήριαλ. Σήμερα κάθε αστικός χώρος παρακολουθείται, ελέγχεται, περιπολείται, φρουρείται, κινδυνεύει, απειλείται! Στο όνομα της ασφάλειας και του κινδύνου της... «τρομοκρατίας», έχει σταδιακά φτάσει στο σημείο της δημιουργίας μιας απόλυτης τεχνολογικής - στρατοκρατούμενης πόλης - φυλακής!

Μπορεί να πει κανείς ότι αυτή η διαδικασία θα σταματήσει μόνο προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα είδος τερατώδους φυλακής σα μια ακραία μορφή «απαραίτητης» προστασίας... Κι όλο αυτό συμβαίνει στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατίας, που προσπαθεί να φανεί ανίσχυρη κάτω από την εξισωτική ρητορική της, να αποτρέψει κάθε πόλη των ονείρων της, απ’ το να γίνει μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Στην πράξη, όμως, αυτό χρειάζεται κι επιδιώκει, προκειμένου να διατηρηθεί! Μια πόλη που η κυκλοφορία των πολιτών θα μοιάζει ολοένα και περισσότερο με την κυκλοφορία των κρατουμένων, γύρω - γύρω στο προαύλιο με τους ψηλούς τοίχους χωρίς παράθυρα και τα εξαντλημένα, καθημερινά, μίζερα ρυθμικά βήματα... Μέσα από τον αστικό λάκκο των λεόντων,