Είδατε ταινίες με το δρα. Φρανκεστάιν και το τέρας που δημιούργησε; Νομίζετε πως η ιστορία της ταινίας είναι ένα παραμύθι; Αμ, δε! Το παραμύθι είναι αληθινό! Ο δρ. Φρανκενστάιν του καπιταλισμού δημιούργησε ένα τέρας που αφέθηκε ελεύθερο να πλέει στο μεγάλο ποτάμι του πλανήτη, διψασμένο για τη σάρκα και το αίμα κάθε ζωντανού πλάσματος που φιλοξενείται επάνω του. Το τέρας αυτό δε μοιάζει με τα γνωστά τέρατα των παραμυθιών της γιαγιάς ή τους δράκους των παραμυθιών των βορείων, που βγάζουν φωτιά από το στόμα και κλέβουν όμορφες πριγκήπισσες... Ούτε βέβαια μοιάζει με το τέρας της πεντάμορφης, που μεταμορφώνεται σε καλό πρίγκηπα!

Το τέρας αυτό δεν έχει σαφές πρόσωπο, μοιάζει με ένα υπερκράτος υπεράνω των κρατών, μια αόρατη εξουσία που κυβερνά τους πάντες, παρ’ ότι κανείς δεν την έχει εκλέξει. Είναι θηλυκού γένους, αλλά δεν έχει τίποτα από τη λεπτή ομορφιά μιας γυναίκας και στο άκουσμα του ονόματος αυτού, ρίγη διαπερνούν τον πλανήτη. Ρίγη, ηδονικά για ελάχιστους και τρόμου για τους πολλούς! Ονομάζεται «Αγορά» και ο περήφανος μπαμπάς του το έχει προικίσει με αδηφάγα πλεονεξία, κυνικότητα, συναισθηματική κενότητα, χωρίς καμμία ηθική και ανθρωπιά. Η κυρία αυτή δεν έχει να κάνει με το φιλικό τόπο της γειτονιάς, που πηγαίνει κανείς να αγοράσει τα φρούτα του και τα λαχανικά του. Είναι μια πανίσχυρη τρομοκράτης, χωρίς πρόσωπο και βρίσκεται παντού. Οι πολυάριθμοι προφήτες της προειδοποιούν:
η αγορά είναι νευρική», «μην την ερεθίζετε»! Το τέρας αυτό, πλέοντας στο ποτάμι του πλανήτη, μεταφέρει χρηματικά κεφάλαια, ρίχνει τιμές, μαδάει απερίσκεπτους, καταστρέφει χώρες, ταΐζοντας τους υπηρέτες του και σε χρόνο μηδέν κατασκευάζει εκατομμυριούχους και ζητιάνους...

Στο κόσμο μας υπάρχει πάρα πολλή δυστυχία, η οποία είναι το καύσιμο των μηχανών που τυπώνουν λεφτά για τους πιστούς υπηρέτες του τέρατος αυτού, που κινεί τις προπέλες του γεμίζοντας με τεράστιο πλούτο τα χρηματοκιβώτιά τους και την άδεια τους ψυχή. Κάποιες κυβερνήσεις χωρών ζητούν συχνά από το τέρας να τις πάρει έστω και για λίγο στην αγκαλιά του, ώστε να μπορέσουν να ζεστάνουν τα άδεια τους χρηματοκιβώτια παραχωρώντας του «Γη κι Ελευθερία», την οποία σφετερίζονται από τους λαούς τους, λες και είναι ο μοναδικός κληρονόμος τους και ιδιοκτήτης. Το τέρας, ανταποκρινόμενο στα παρακάλια των ξεπεσμένων πολιτικών ανδρείκελων, παίρνει πολλαπλάσια πίσω με το εμπορικό του χέρι ό,τι δανείζει με το χρηματοπιστωτικό του χέρι, προστάζοντας απόλυτη υπακοή στις εντολές του: «θα μου δώσεις ό,τι πατάς και αναπνέεις, δε θα υψώνεις φωνή, δε θα αντιστέκεσαι στον πόθο μου, θα είσαι μπροστά μου πάντα γονατισμένος, δε θα έχεις γνώμη σε ό,τι σε προστάζω και θα εκτελείς χωρίς να ρωτάς γιατί. Θα σε ρωτώ τι ώρα είναι και θα μου απαντάς: «ό,τι ώρα προστάξετε»...

Το τέρας, όμως, δεν είναι αλάθητο και συχνά υπολογίζει χωρίς αυτούς που το κάνουν να πλέει, γιατί τίποτα δεν πλέει χωρίς την ύπαρξη του ποταμού, που λέγεται Άνθρωπος! Κι αυτός ο τελευταίος, την κρίσιμη στιγμή, γεμίζει από υλικά συναισθημάτων όπως αυτό της αξιοπρέπειας, φράζει τον ποταμό, σηκώνοντας φράγματα στον αμέριμνο πλου του τέρατος! Η ανάγκη της επιβίωσης εφευρίσκει συνεχώς τρόπους, ώστε να συνεχίσει το ανθρώπινο ποτάμι να χαράσσει αυλακιές αντίστασης πάνω στον πλανήτη, αναγκάζοντας το τέρας να έχει την αστάθεια ενός νήπιου που κάνει τα πρώτα του βήματα, το οποίο πιο συχνά πέφτει παρά περπατά...

Οι άνθρωποι γενικότερα είναι περίεργα όντα. Τις κινήσεις τους από τη μια μπορείς να τις προβλέψεις, ενώ από την άλλη, εκεί που είσαι σίγουρος για το πώς θα κινηθούν, μπορεί να σε αφήσουν άφωνο με την επιλογή τους! Και αυτό, γιατί είναι κατά βάση όντα που τους αρέσει η περιέργεια, η εφευρετικότητα και ο πειραματισμός. Πράγματα, που ανέκαθεν ήταν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια τους! Και οι άνθρωποι, άσχετα από την ηλικία τους, τη χαρά του παιχνιδιού δεν την ξέχασαν ποτέ! Μπορεί μεγαλώνοντας να τους την κλείδωσαν σ’ ένα μικρό κουτάκι στη βιβλιοθήκη του μυαλού τους. Μπορεί στην πορεία της ζωής τους να ξέχασαν πού έχουν βάλει το κλειδί. Η χαρά του παιχνιδιού, όμως, είναι πάντα εκεί, καλά φυλαγμένη, περιμένοντας είτε το κλειδί που θα ανακαλυφθεί ξανά στο συρτάρι, όπου είχε αφεθεί ξεχασμένο, είτε το κατσαβίδι που θα παραβιάσει την κλειδαριά... Μέσα από το λάκκο των παραμυθιών.