Είναι η Ιστορία μια απλή, ουδέτερη, αντικειμενική και πάνω απ’ όλα επιστημονική καταγραφή των γεγονότων του παρελθόντος («ένα ευρείας κλίμακας κουτσομπολιό», όπως χαριτωμένα το έθεσε ο Όσκαρ Ουάιλντ); Ή μήπως ισχύει η τετριμμένη και χιλιοφορεμένη άποψη ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές; Η εξουσία πάντα χτίζει Παρθενώνες βαμμένους με το αίμα των δούλων: «Η ιστορία είναι ίσως η πιο σκληρή απ’ όλες τις θεές. Οδηγεί το θριαμβικό άρμα της πάνω από σωρούς πτωμάτων, όχι μόνο σε περιόδους πολέμου, αλλά και “ειρηνικής” οικονομικής ανάπτυξης», έλεγε ο Ένγκελς. Οι σεπτοί μας ιστορικοί, όμως, θαυμάζουν το «μεγαλείο» των Παρθενώνων, εξορίζοντας το αίμα στις ασήμαντες ανθυπολεπτομέρειες της ιστορίας τους. Έτσι λοιπόν χτίζεται η ιστορία: εξωραΐζοντας τα εγκλήματα της αιματοκυλισμένης πορείας της εξουσίας, σαν πιστή πόρνη της βαρβαρότητας του πολιτισμού (ο πολιτισμός της βαρβαρότητας). Οι ιστορικοί λύνουν και δένουν υμνώντας τους νικητές και καταβαραθρώνοντας τους ηττημένους...

Για την κυρίαρχη ιδεολογία, η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού δεν ήταν αποτέλεσμα μιας λογικής σειράς εξηγήσιμων γεγονότων, δεν τους έθρεψε ο καπιταλισμός. Η άνοδος του ναζισμού είναι μια παράνοια, ένα... «ιστορικό κενό», μια τρέλα! Ο Χίτλερ ήταν τρελός, οι ναζί ήταν παλαβοί. Έτσι απλά! Ο γερμανικός λαός που έδωσε 43,9% στο Χίτλερ στις εκλογές τού 1933, δεν έχει τις ευθύνες του για τα ναζιστικά εγκλήματα; Η ιστορία ψυχολογικοποιείται, γίνεται μεταφυσική και... ουαί τοις ηττημένοις! Άλλωστε, η τάση του «ιστορικού ψυχολογισμού» δεν είναι τυχαία: οι Γερμανοί είναι πρόθυμοι να δεχθούν την ηθική καταδίκη τού Χίτλερ σαν ατόμου, αποφεύγοντας έτσι ενδεχομένως την ηθική κρίση των ιστορικών για την κοινωνία που τον εξέθρεψε... Οι Ρώσοι, οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι υιοθετούν αντίστοιχα με ευκολία τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Στάλιν, του Νέβιλ Τσαμπερλέιν ή του γερουσιαστή Μακάρθι, οι οποίοι μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους για τα συλλογικά τους σφάλματα σα λαοί. Έτσι, ο «ιστορικός ψυχολογισμός» λειτουργεί σαν κολυμπήθρα τού Σιλωάμ για όσους είναι ενεργητικά ή παθητικά συνυπεύθυνοι για τα εγκλήματα της εξουσίας. Και τους δίνει ξανά το πράσινο φως να εγκληματούν εσαεί...

Ο εθνικισμός, ο ολοκληρωτισμός, η πολεμοκαπηλία, η βαρβαρότητα, ο ρατσισμός, ο επεκτατισμός και τα συμπαρομαρτούντα, υπήρχαν ήδη στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, στο ηθικό πνεύμα της κάθε εποχής... Ίσως με διαφορετική δοσολογία, ωστόσο πανταχού παρόντα. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος με περίσσευμα «χριστιανικής αγάπης» δίδασκε: «Πώς τολμούν οι χριστιανοί να έχουν την παραμικρή επαφή με εβραίους, τους πιο ελεεινούς απ’ όλους τους ανθρώπους; Είναι λάγνοι, άπληστοι, πλεονέκτες, άπιστοι ληστές - είναι η πληγή της οικουμένης!»... Και ο άγιος αυτός άνθρωπος καλεί όλους τους πιστούς της «θρησκείας της αγάπης» να νιώσουν μίσος και αποστροφή για τους εβραίους!

Τι μας διδάσκει, όμως, η Ιστορία; Οι γενοκτόνοι των Ινδιάνων, οι δουλέμποροι, οι αποικιοκράτες, οι σφαγείς των αμάχων της Δρέσδης, της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι, οι γνήσιοι απόγονοι των σταυροφόρων, αυτοί που φύτευαν χούντες αριστερά - δεξιά, αυτοί που φύτευαν γκούλαγκ, Μακρόνησους κι Αϊ-Στράτηδες, οι μακελάρηδες των Αφροαμερικανών, των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ιρακινών, όλοι αυτοί οι εγκληματίες πολέμου, είναι ο «ελεύθερος κόσμος»! Η ιστορία, για άλλη μια φορά σαν πόρνη των νικητών!

Ένα ακόμη κομβικό σημείο της επίσημης ιστοριογραφίας, η κατασκευή εθνικών μύθων σαν όπλο για τη σφυρηλάτηση της «εθνικής συνείδησης»... Ένας από τους πιο καραμπινάτους ελληνικούς μύθους είναι η ύπαρξη του «κρυφού σχολειού» στην οθωμανοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία ήταν ολοφάνερα και ελέγχονταν απ’ την Εκκλησία. Το μετα-επαναστατικό ελληνοχριστιανικό κατεστημένο, λοιπόν, κατασκεύασε το μύθο του «κρυφού σχολειού» για να κρύψει την ολοφάνερη συνεργασία της επίσημης Εκκλησίας με την οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ιστορία από το μηδέν; Κι όμως, είναι δυνατόν όχι μόνο να κατασκευαστεί «ιστορία», αλλά και να επιβληθεί με περίσσιο θράσος!

Οι ιστορικοί που προσκολλώνται στις «καθαρές αξιολογήσεις», στην «καθαρή επιστήμη», είναι ανειλικρινείς. Εξαπατούν τους άλλους και τον εαυτό τους. Και η πολιτική ιστορία βασίζεται στην ισχύ, τη βία, το έγκλημα. Ο κανόνας είναι, δυστυχώς, ότι η πλειοψηφία των ιστορικών, ακόμη και σήμερα, αποφεύγει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, υπηρετώντας έτσι τους ισχυρούς και το πνεύμα της εποχής. Γι’ αυτό σήμερα κάνουν πως απορούν για το πώς μπήκαν οι νεοναζί στη Βουλή... Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων,