Το θέμα με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής είναι το εξής: πιστεύουν ότι ψήφισαν ένα κόμμα «που θα κόψει κεφάλια», εννοώντας κεφάλια πολιτικών. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ψηφοφόρους είναι άνθρωποι που εντυπωσιάζονται από τη δήθεν αποτελεσματικότητα της βίας, άνθρωποι με ψεγάδια χαρακτήρα, πιθανόν με ψυχολογικά προβλήματα και σίγουρα πολύ χαμηλής παιδείας. Ας μην πέφτουμε, λοιπόν, στην παγίδα ότι υπήρξε άνοδος της ναζιστικής ιδεολογίας στη χώρα. Φαίνεται πως απλά υπήρξε επένδυση σε μια ελπίδα για ολοκληρωτική λύση, από ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν πιο βαθιά. Έτσι εξηγούνται και οι ψήφοι στο Δίστομο και αλλού. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως μεταξύ νεαρών ηλικιών, ο «τσαμπουκάς» της Χρυσής Αυγής πολλές φορές προβάλλει θελκτικότατος. Πάντοτε οι έφηβοι που μεγάλωναν στο περιθώριο ή με αδιαφορία και ελλιπή υποστήριξη, έδειχναν σεβασμό σε αυτό που τους έχει ευνουχίσει, δηλαδή στην επίδειξη δύναμης και στην ψεύτικη παρρησία της βίας.

Πληρώνουμε τις απόρροιες ενός ηλίθιου εκπαιδευτικού συστήματος, πληρώνουμε το πόσο άσχημα έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας. Τρομερά ανησυχητικό αυτό. Όταν ένας λαός στέλνει την Ακροδεξιά στη Βουλή, μιλάμε για απουσία μνήμης και για ανικανότητα ανάλυσης: ιδού ο σύγχρονος αναλφαβητισμός! Μέσα από αυτή μου τη σημείωση, δηλώνω πλήρη υποστήριξη στην κ. Κουναλάκη, τη δημοσιογράφο που άφοβα έγραψε το πασιφανές. Οι απειλές της Χρυσής Αυγής είναι απειλές εγκληματιών και ως εγκληματικό πρέπει να αντιμετωπίζεται το κόμμα και η δράση του.

Είναι γνωστό πως σε περιόδους κρίσης οι ακραίες ιδεολογίες γίνονται περισσότερο προσφιλείς, ας μην επιτρέψουμε όμως το κακό να πάει παραπέρα. Ο μόνος τρόπος για να πληγούν οι χρυσαυγίτες, είναι να δει ο κόσμος με τι πραγματικά έχει να κάνει. Ας μη μείνουμε όμως εκεί. Οι κάλπες την περασμένη Κυριακή έστειλαν και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Δυστυχώς αυτή η απαίτηση για απαγκίστρωση από την Ευρώπη των τραπεζών και για στροφή στην Ευρώπη των λαών, δεν «έσπρωξε» στο σχηματισμό κυβέρνησης, τουλάχιστον όχι μέχρι αυτήν τη στιγμή. Όμως η υπέρβαση που έκαναν οι Έλληνες, με γεμίζει αισιοδοξία. Πίστευα ότι κοιμόμασταν βαθύτερα. Άσχετα από το τι θα γίνει, επιτρέψτε μου να κρατήσω την ελπίδα πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που μπορεί να αποτελέσει την κρίσιμη μάζα για αλλαγές.

Σε αυτά τα πλαίσια δηλώνω τον ενθουσιασμό μου για την εκλογή του κ. Ζερδελή, αλλά και για το πολύ καλό αποτέλεσμα της κ. Στεριανού - Ζωγράφου. Δίχως να θέλω να πω κάτι για τους άλλους υποψηφίους τού ΣΥΡΙΖΑ, έχω προσωπικά λόγους να υποστηρίζω πως ετούτοι οι δύο που ανέφερα, είναι άτομα που θα ήθελα να δω στα έδρανα της Βουλής, είναι άτομα που θα τους εμπιστευόμουνα το πολιτικό παιχνίδι εντός και εκτός της χώρας, για έναν κυρίως λόγο: οι προθέσεις τους συνάδουν με τα «πιστεύω» τους και τα «πιστεύω» τους είναι στα μέτρα της καρδιάς τους. Τους εύχομαι καλή δύναμη και εύχομαι αυτό το αποτέλεσμα να το θυμούνται σαν επιστέγασμα των αγωνιών και των πολύχρονων αγώνων τους. Δεν κάνω διαφήμιση: Για να μην μπερδευόμαστε. Πιστεύω πως όποιο κόμμα και αν βγει, θα είναι το ίδιο εφόσον η κοινωνία στο σύνολό της δεν ασκεί την ουσιαστική εκείνη πίεση που θα φτάσει στο κρίσιμο όριο να ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ τους πολιτικούς σε αλλαγή. Αρχή για αυτή την πίεση στην Ελλάδα έχει γίνει καιρό τώρα και κορυφώθηκε με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν υπάρξουν κάλπες ξανά, ας ενισχύσουμε το αριστερό ρεύμα. Πρέπει να υπάρξει αλλαγή ακόμα και αν αυτή μάς φέρει στα ίδια σε 20 χρόνια από τώρα. Πάνω απ’ όλα, όμως, χρειαζόμαστε κάτι σταθερότερο, κάτι καθημερινό... Κάτι που μπορούμε να δομήσουμε μόνοι μας, γυρίζοντας ξανά να δούμε τι ανάγκη έχει το παιδί μας, τι παράπονο η σύντροφός μας, τι πικρία ο φίλος μας. Θέλουμε να αλλάξουμε τη χώρα, μα κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του... Ξεκινάμε από εκεί, από αυτό το δίκτυο ανθρώπων που επηρεάζουμε και μας επηρεάζουν. Είναι ένας «μικροσκοπικός» αγώνας, με τρανταχτά μεγέθη!