Την περασμένη εβδομάδα, βαρέθηκα να διαβάζω σχόλια για τη διαφορά ηλικίας του Γάλλου Προέδρου και της γυναίκας του, για την εμφάνιση της τελευταίας, για την ιδανική διαφορά ηλικίας των παντρεμένων ζευγαριών. Ποια είναι αυτή, κανείς δεν μας εξήγησε. Ο Αριστοτέλης προσπάθησε κάτι να κάνει μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, δυστυχώς όμως, πολλές αντιλήψεις του σήμερα θεωρούνται παρωχημένες. Οι κουτσομπόληδες που ήθελαν να υποδυθούν τους σκεπτόμενους άρχισαν να υπαινίσσονται φυλετικό ρατσισμό, συγκρίνοντας το γαλλικό με το αμερικάνικο προεδρικό ζεύγος και διαπιστώνοντας ότι κανένας δεν διαμαρτύρεται, όταν ο σύζυγος είναι μερικές δεκαετίες μεγαλύτερος από τη σύζυγο, όσο εμφανές κι αν είναι αυτό. Τώρα ξύπνησαν! Να μη σας τα πολυλογώ, την περασμένη εβδομάδα διάβασα άπειρες ανοησίες!

Ποιος είναι αυτός που έχει τη συνταγή για έναν επιτυχημένο γάμο, μια ευτυχισμένη σχέση ή συμβίωση; Αν υπάρχει τέτοια, γιατί ο κάτοχός της δεν έγινε ακόμη κροίσος; Γιατί αυξάνονται τα διαζύγια και οι συμβατικές σχέσεις; Γιατί πληθαίνουν οι εξωσυζυγικές περιπέτειες; Γιατί τα ζευγάρια υποφέρουν από ρουτίνα;

Η επιλογή συντρόφου σχετίζεται άμεσα με τις αρχές, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του καθενός μας. Και τα παραπάνω αφορούν μόνον τα κριτήρια, με τα οποία κάποιος επιλέγει σύντροφο, όχι το πρόσωπο και την αισθητική του συντρόφου του. Βλέποντας ένα ζευγάρι, συνήθως μπορείς με μια πρώτη ματιά να εικάσεις τι περίπου έψαχνε καθένα από τα δύο έτερα ημίσεα από το άλλο φύλο την εποχή που διάλεγε μόνιμο σύντροφο: σεξουαλικότητα, εξωτερική εμφάνιση, χρήματα, πνευματικότητα, εμπειρίες, προσωπικότητα, έναν πυγμαλίωνα ή μήπως ένα θύμα; Ήταν κονφορμιστής ή επαναστάτης; Τίποτα από αυτά δεν έχει επίσης τόσο μεγάλη σημασία.

Το κρίσιμο ερώτημα, όταν συναντάς ανθρώπους που συμβιώνουν για πολλά χρόνια μαζί, είναι αν είναι ευτυχισμένοι μέσα στη σχέση τους. Αν δεν έχουν βαρεθεί ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι αν κάποιος καταφάσκει στο πρώτο ερώτημα, το κρίσιμο ζητούμενο είναι αν οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να απαντήσουν πώς το κατάφεραν. Όχι επειδή υπάρχουν συνταγές στις σχέσεις. Αλλά γιατί κανένας δεν έγινε ευτυχισμένος από τύχη! Μόνον με σκληρή προσπάθεια ανοίγουν οι πύλες του παραδείσου, αν υπάρχουν τέτοιες, χωρίς να είναι βέβαιο ότι πάντα η επιμονή στις περιπτώσεις αυτές αποδίδει. Κι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να παραμένουν ευτυχείς με τα έτερα ημίσεά τους για πολλά χρόνια είναι εκείνοι, των οποίων τα όνειρα δεν απειλούν την προσωπικότητα του συντρόφου τους. Είναι αυτοί που έχουν αυτογνωσία, έχουν κοπιάσει, έχουν ξεπεράσει τον εγωισμό τους κι έχουν χαρτογραφήσει τις ανάγκες του συντρόφου τους. Τις οποίες και προσπαθούν να καλύπτουν, χωρίς να καταπιέζονται. Για να συνεχίζουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν, πρέπει κάτι να τους ενώνει.

Όσο τα γράφω αυτά, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω έναν κασκαντέρ γιατί η συντροφικότητα μου μοιάζει από επικίνδυνη έως ακατόρθωτη. Δεν γνωρίζω το μυστικό των μακροχρόνιων σχέσεων. Ακόμη κι αν υπήρχε ένα και το μάθαινα, δεν ξέρω αν θα ήθελα να πληρώσω το τίμημα! Πριν λίγο καιρό, μια κοινή γνωστή μού εκμυστηρεύτηκε ότι ένα παλιό μου αίσθημα χώρισε, γιατί λέει η σύζυγος, η οποία ασκεί ελεύθερο επάγγελμα, ήταν πολύ αφοσιωμένη στην καριέρα της. Γέλασα μέσα μου. «Πάντα εν σοφία εποίησεν» σκέφτηκα και ευχαρίστησα το σύμπαν που χώρισε τους δρόμους μας. Πώς θα άντεχε ο δόλιος την εργασιολαγνεία μου (έτσι λέγεται, ακριβώς έτσι) και μάλιστα με το πενιχρό περιτύλιγμα ενός κουτσουρεμένου μισθού δημοσίου; Να με φανταστώ αργόσχολη κυρία επιστήμονος κυρίου ούτε ως αποκριάτικη μεταμόρφωση δεν το διανοήθηκα… «Και στον τάφο σου θα πάρεις μαζί τρία laptop» συνηθίζει να λέει μια φίλη μου.

Καθώς πλοηγούμαι από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα και ξαναδιαβάζω κείμενα και υπότιτλους στις φωτογραφίες της επίσκεψης του γαλλικού προεδρικού ζεύγους στην Αθήνα, καταλαβαίνω πόσα απωθημένα κουβαλούμε οι άνθρωποι, πόσα ανικανοποίητα προσπαθούμε να κατευνάσουμε, κάθε φορά που βάζουμε στο μικροσκόπιο την ευτυχία των άλλων…

Καλυψώ Λάζου