Πέρασαν σχεδόν 2.300 χρόνια από τότε που ο Δημοσθένης έκανε τη διαπίστωση ότι «είναι δυσκολότερο να αποκτήσεις τα αγαθά από το να τα διατηρήσεις» και η ζωή του ανθρώπου καθημερινά επιβεβαιώνει την αλήθειά της. Είναι βέβαιο πως κάποιες εφευρέσεις και ανακαλύψεις άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του ανθρώπου, αλλά το ίδιο φαίνεται πως ισχύει και για κάποια γεγονότα της καθημερινής μας ζωής. Αυτό ισχύει για την πανδημία του κορονοϊού που έπληξε το ανθρώπινο γένος και εξακολουθεί να το βασανίζει με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι αλήθεια πως στην πρώτη φάση, στην πρώτη επίθεσή του, θα μπορούσαμε να πούμε, η χώρα μας τα κατάφερε «μια χαρά». Κατόρθωσε με την πρωτοβουλία και τα μέτρα της κυβέρνησης, τη συμβολή των ειδικών ιατρών κ.λπ., αλλά και του ίδιου του λαού που είχε πραγματικά αιφνιδιαστεί να κρατήσει σε σχέση με άλλες ισχυρότερες και περισσότερο προηγμένες οικονομικά και τεχνολογικά χώρες σε πολύ χαμηλά επίπεδα τους θανάτους και να αποσπάσει τα εύσημα των άλλων χωρών. Οι Έλληνες ένιωθαν πραγματικά περήφανοι μέσα στη «σχετική» ασφάλειά τους!

Η επιτυχία αυτή έδωσε την ευκαιρία στη χώρα μας να αναβαθμίσει όσο ήταν δυνατό τις νοσοκομειακές της δομές, στους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να πλουτίσουν την εμπειρία τους όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης του ιού, αλλά και να μάθουν περισσότερα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτός ο ιός. Έμαθαν όλοι πως ο ιός αυτός είναι πολύ επιθετικός, ότι διαδίδεται πολύ εύκολα, ότι δεν «κοιμάται» ούτε τη μέρα ούτε τη νύχτα, ότι δεν αποδυναμώνεται από την υψηλή θερμοκρασία του καλοκαιριού, όπως συμβαίνει με άλλους ιούς, ότι δεν υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να τον αντιμετωπίσουν, ότι δεν έχει και δεν πρόκειται να εφευρεθεί σύντομα αποτελεσματικό εμβόλιο που μπορεί να ασφαλίσει τους ανθρώπους. Έμαθαν ακόμη πως αυτός δεν κάνει διακρίσεις, όπως πιστεύαμε, αλλά χτυπά αδιακρίτως μορφωμένους και αμόρφωτους, πλούσιους και φτωχούς, άνδρες και γυναίκες, ηλικιωμένους με υποκείμενα νοσήματα αλλά και χωρίς αυτά, ακόμη και νέους αλλά και παιδιά! Οι ειδικοί υποψιάζονται πως αφήνει και κάποια «κατάλοιπα» σε όσους προσβάλλει αυτός και αναρρώνουν , πράγμα που θα τους ταλαιπωρεί και στη μετέπειτα ζωή τους. Για όλα αυτά φαίνεται πως μετά τη επαναφορά στην «κανονικότητα» τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Οι άνθρωποι θα αναγκαστούν να αλλάξουν βιοθεωρία και κοσμοθεωρία, αλλά και τρόπο ζωής.

Μέχρι εδώ τα πράγματα ήταν εύκολα. Σιγά σιγά, όμως, άρχισαν να παρουσιάζονται τα προβλήματα, γιατί τα μέτρα που έπαιρνε η κυβέρνηση λειτουργούσαν σε βάρος της οικονομίας. Έτσι, αναγκάστηκε να στρέψει, όπως άλλωστε έγινε σε όλα τα ευρωπαϊκά και όχι μόνο κράτη, την προσπάθειά της στη στήριξη της οικονομίας, για να αμβλύνει και τις διαμαρτυρίες που άρχισαν να εκδηλώνονται. Άρχισε, λοιπόν, η κυβέρνηση να αίρει σιγά σιγά τα μέτρα που θωράκιζαν την υγεία των πολιτών και α ανοίγει τα σύνορα στους ξένους ενισχύοντας τον τουριστικό τομέα. Εδώ, όμως, δυστυχώς, λειτούργησε το μοτίβο της «καρδάρας»! Ενώ ο λαός είχε υποβληθεί σε μεγάλες θυσίες, οικονομικές και άλλες, ενώ είχε προσπαθήσει πάρα πολύ, για να γεμίσει την «καρδάρα» γάλα, έδωσε μια κλωτσιά και την άδειασε με αποτέλεσμα να βρεθούμε πάλι στην αρχή ή ακόμη και σε χειρότερη κατάσταση. Η περίπτωση μου θύμισε το ανέκδοτο εκείνου που προσπαθούσε να κόψει το ποτό και τελικά τα κατάφερε, αλλά στο τέλος θέλοντας να ανταμείψει τον εαυτό του για το κατόρθωμά του, τον κέρασε δυο τρία ποτά με αποτέλεσμα να καταλήξει σε χειρότερη από πριν κατάσταση!

Η κυβέρνηση, όπως ήταν επόμενο, βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα: υγεία ή οικονομία; Έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο παράγοντες που βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους, αφού η υγεία επηρεάζει την οικονομία και η οικονομία επηρεάζει αποφασιστικά την υγεία των ανθρώπων. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως καλό θα ήταν να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της καμήλας που, όταν τη ρώτησαν αν της αρέσει πιο πολύ ο ανήφορος ή ο κατήφορος, αυτή απάντησε πως της αρέσει ο ίσιος δρόμος! Ποιος όμως είναι εδώ ο ίσιος δρόμος; Δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δε χωρούν. Γιατί, δυστυχώς, η υγεία και η οικονομία έχουν μια σχέση αντιστρόφως ανάλογη: όσο περισσότερο προστατεύεις την υγεία, τόσο αποδυναμώνεις την οικονομία και όσο ενισχύεις την οικονομία, τόσο θέτεις σε κίνδυνο την υγεία των ανθρώπων. Η κυβέρνηση, όπως θα έκανε κάθε κυβέρνηση, έψαξε να βρει τη «χρυσή τομή», αλλά, δυστυχώς, αποδείχτηκε πως αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Βέβαια, όσοι βρίσκονται «έξω από τον χορό», κατά το λεγόμενο, «λένε πολλά τραγούδια». Διατείνονται πως ξέρουν αυτή την τομή, γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο και ο σκύλος θα χορτάσει και η πίτα θα μείνει ολόκληρη, μόνο που δεν αποκαλύπτουν αυτό τον τρόπο. Έτσι, λένε πολλά τραγούδια τώρα, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν έρθουν στα πράγματα και αναγκαστούν να διαχειριστούν μια κατάσταση αλλάζουν τον σκοπό και τα τραγούδια.

Παρόλο ότι οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτό που ενδέχεται να ακολουθήσει, πολλοί αδιαφορούν πλήρως. Περιφρονούν τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση και με πρωταγωνιστές τους νέους που μέσα στον νεανικό τους ενθουσιασμό θυσιάζουν τη μελλοντική τους ευτυχία σε μια πρόσκαιρη και αμφίβολης αξίας διασκέδαση δείχνουν μια ανεξήγητη ανευθυνότητα που θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την υγεία τη δική τους, αλλά και τη ζωή των δικών τους αγαπημένων προσώπων και των συμπολιτών τους! Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο «η μωρία» πολλών ανθρώπων που διακηρύσσουν πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κορονοϊός και πως όλα αυτά είναι προσχεδιασμένα από τους ισχυρούς της γης, για να μειώσουν τον ανθρώπινο πληθυσμό ή να ελέγξουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων! Δεν θα ήταν υπερβολή να παρατηρήσει κανείς πως υπάρχουν στην κοινωνία μας πολλά αποτυχημένα στην προσωπική τους ζωή άτομα που ενοχοποιούν την κοινωνία γι’ αυτή τους την αποτυχία και θα χαίρονταν, αν έβλεπαν και την κοινωνία να αποτυγχάνει και να υποφέρει!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως το πρόβλημα δεν έχει εκλείψει. Ο κορονοϊός είναι εδώ. Γελά με την μηδαμινότητα, αλλά και τη «μωρία» του ανθρώπου. Και τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας, γιατί, αν τώρα το πρόβλημα εμφανίζεται με το δίλημμα «οικονομία ή υγεία», αυτό αρχίζει να εμφανίζεται και με μια άλλη πιο σοβαρή διάσταση. Γρήγορα θα κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην «υγεία των μαθητών» ή την «παιδεία», χωρίς την οποία και «οικονομία» δεν μπορεί να υπάρξει. Την ευθύνη γι’ αυτό που θα ακολουθήσει την έχει ο ίδιος ο άνθρωπος, γιατί, όπως έλεγε ο Πλάτων, «αιτία ελομένου, θεός αναίτιος». Την ευθύνη την έχει αυτός που θα αποφασίσει και κανένας άλλος. Ας ελπίσουμε πως οι αποφάσεις που θα ληφθούν σε όλα τα επίπεδα θα είναι οι πιο σωστές.