Η εκλογική αναμέτρηση της 21^ης Μαϊου του 2023 θα μείνει στην πολιτική ιστορία της χώρας μας ως ένα σπάνιο και αξιοσημείωτο γεγονός. Αυτή κατέληξε σε πραγματικό θρίαμβο της Ν.Δ. και σε πραγματική πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί είναι θρίαμβος για μια κυβέρνηση που διαχειρίστηκε μια σωρεία προβλημάτων να αυξάνει το ποσοστό της σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές (του 2019) και είναι πανωλεθρία για την αντιπολίτευση που είδε το ποσοστό της να μειώνεται κατά ένδεκα μονάδες. Η διαφορά των είκοσι ποσοστιαίων μονάδων ανάμεσα στα δυο κόμματα εξέπληξε τους πάντες! Είναι, λοιπόν, δικαιολογημένη η ικανοποίηση και χαρά των οπαδών της Ν.Δ. γι’ αυτή την ανέλπιστη ως προς το εύρος της νίκη και η θλίψη και η απογοήτευση της αντιπολίτευσης για την απροσδόκητη ήττα της. Γιατί, όπως είπε και ο Σοφοκλής με το στόμα του Φύλακα στην Αντιγόνη του, «Η ανέλπιστη και η απροσδόκητη χαρά δε συγκρίνεται με καμιά άλλη ως προς το μέγεθος και την έντασή της» (στ. 392-393).

Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο, όμως, αν κανείς μελετήσει τον τρόπο δημιουργίας και εξέλιξης αυτού του κόμματος, θα μπορέσει να δώσει μια λογική ερμηνεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα συμπαγές κόμμα του 3%. Ξαφνικά βρέθηκε στο 12% και το 2015 στο 30% και κατόρθωσε να γίνει κυβέρνηση! Ήταν και αυτό κάτι το απροσδόκητο και μη αναμενόμενο, πράγμα που δικαιώνει τον Σοφοκλή που είχε πει πως «βροτοίσιν ουδέν έστ’ απώμοτον// ψεύδει γαρ η ’πίνοια την γνώμην», δηλαδή ότι «τίποτε δεν πρέπει να αποκλείεται με όρκο στη ζωή των ανθρώπων// γιατί διαψεύδει η δεύτερη κρίση και εκτίμηση την πρώτη» (στ. 388-389). Τι συνέβη, λοιπόν; Απλώς οι δυσαρεστημένοι του ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψαν το κόμμα τους και προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ που έδειχνε πως μπορούσε να κατακτήσει την εξουσία, πράγμα που τελικά έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε συνεργασία με το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμένου με το οποίο δεν είχε καμιά ιδεολογική συγγένεια. Αυτή η συνεργασία εξόργισε τα στελέχη που έμεναν πιστά στις αρχές και τις αξίες του κόμματός τους και έτσι αυτά αποχώρησαν από αυτό. Μετά τη διάλυση του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε «στέγη» σε όλα τα μέλη του και μάλιστα μερικά τα έστειλε και στην Ευρωβουλή! Τώρα τελευταία μάλιστα και λίγο πριν τις εκλογές άνοιξε τις αγκάλες του σε κάποια στελέχη της Ν.Δ. και, το χειρότερο, ο Πρόεδρός του έτεινε χείρα φιλίας προς τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής και του Κασιδιάρη που έμειναν άστεγοι. Αλήθεια, τι ενώνει όλους αυτούς εκτός από έναν άκρατο καιροσκοπισμό; Πιστεύει κανείς πως όσοι ευκαιριακά εντάχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ αφομοιώθηκαν από αυτόν, ότι αυτοί αρνήθηκαν τις αρχές και τις αξίες τους και γενικότερα την ιδεολογία τους; Δεν είναι φυσικό πολλοί από αυτούς να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την εμφάνιση των πρώτων δυσκολιών; Ο λαός λέει «καινούρια αγάπη και παλιά με βάλανε στη μέση, γυρίζω βλέπω την παλιά, καινούρια δε μ’ αρέσει». Είναι βέβαιο πως πολλοί από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που εντάχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα τον εγκαταλείψουν και θα επιστρέψουν στην κοίτη του κόμματος που στο παρελθόν υπηρέτησαν και τώρα βλέπουν να ανακάμπτει και να διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο της αντιπολίτευσης. Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει σαν ένα λουλούδι που συνεχώς θα φυλλορροεί.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία στο σύνθημα «δικαιοσύνη παντού» και «αλλαγή τώρα». Αλήθεια, πιστεύει στη δικαιοσύνη; Αν πιστεύει, δε θα έβαζε στις λίστες των υποψήφιων βουλευτών του άτομο που καταδικάστηκε ομόφωνα από δεκατρείς ανώτατους δικαστές. Από την άλλη πλευρά, η «αλλαγή» μπορεί να είναι προς το καλύτερο, αλλά και προς το χειρότερο. Σημασία δεν έχει τι λες, ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεις, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το προσλαμβάνει ο δέκτης. Ο ΣΥΡΙΖΑ τόνιζε με κάθε ευκαιρία πως την 21^η Μαϊου αποκαθίσταται η δημοκρατία στην Ελλάδα, λες και αυτή είχε καταλυθεί. Το κόμμα αυτό έδινε την εντύπωση πως προωθεί μια δημοκρατία άλλου τύπου, όμοια με αυτή που περιγράφει ο Ισοκράτης για την Αθήνα του 4^ου αι. π.Χ., δηλαδή μια δημοκρατία που θεωρεί «την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την δε παρρησίαν (=ελευθερία γνώμης) ισονομίαν, την δε εξουσίαν του ταύτα ποιείν ευδαιμονίαν» (Αρεοπαγ. 20). Δεν είναι δημοκρατία ο πόλεμος εναντίον των πλουσίων, δε γίνεται δημοκρατία, όταν, όπως λέει ο Πλάτων, οι φτωχοί νικήσουν τους πλούσιους κι άλλους από αυτούς σκοτώσουν και άλλους εξορίσουν και μοιράσουν μεταξύ τους τα αξιώματα (Πολιτεία Η 557 a).

Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται ένας έμπρακτος σεβασμός προς τη δημοκρατία, τους θεσμούς της και τα πρόσωπα που την εκφράζουν. Ο Περικλής έλεγε στον Επιτάφιό του πως οι Αθηναίοι της εποχής του σέβονταν τους άρχοντες και τους νόμους και ιδιαίτερα αυτούς που είναι άγραφοι και η παραβίασή τους δεν επισύρει καμιά ποινή, αλλά προκαλεί ομολογούμενη ντροπή (Θουκ. Ιστορίαι ΙΙ.37). Αλήθεια, υπάρχει σεβασμός προς το πρόσωπο του Πρωθυπουργού που είναι ένας θεσμός; Πώς τον χαρακτηρίζουν και τον αποκαλούν οι αντίπαλοί του; Βέβαια, μπορεί να πει κανείς πως ο σεβασμός δεν είναι ανοιχτή επιταγή, αλλά κατακτιέται από αυτόν που τον διεκδικεί. Όμως εδώ μιλούμε όχι για πρόσωπα, αλλά για θεσμούς της δημοκρατίας.

Η στρατηγική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική του εκστρατεία ήταν τελείως λανθασμένη. Ο Αριστοτέλης στη Ρητορική του αναλύει τους τρόπους πειθούς που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος, για να πείσει τον άλλο. Πέρα, όμως, από αυτό τονίζει πως ο λόγος μας πρέπει να προσαρμόζεται στο ακροατήριο στο οποίο απευθυνόμαστε. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να απευθύνεται κανείς στους νέους και τους ηλικιωμένους με τους ίδιους όρους. Είναι ολοφάνερο πως όλα τα κόμματα επιδίωκαν να πείσουν και να πάρουν με το μέρος τους τούς αναποφάσιστους, αυτούς που κινούνται στον χώρο του κέντρου και από τη φύση τους είναι μετριοπαθείς* αυτούς που σαν κινούμενη άμμος μετακινούνται και διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες. Αλήθεια, τι εντύπωση προκαλούσε σε αυτούς ο διχαστικός, εριστικός και πολωτικός λόγος του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του; Κάπου εκεί πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ

(Συνεχίζεται) .