Την αφορμή να ξαναθυμηθώ την ελληνική Μυθολογία μού την έδωσε προχθές, και μετά την καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη της Τόνγκας στον Ειρηνικό, η δήλωση του καθηγητή Λέκκα, η οποία ήταν περίπου η εξής: 

«Τα μεγάλα γεωλογικά φαινόμενα είναι πάντοτε στη διάθεση της αμείλικτης φύσης, ωστόσο προκαλεί κάποια ανησυχία το ότι συνδέονται όλο και περισσότερο με τις ανθρωπογενείς δράσεις κατά του περιβάλλοντος». 

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία και μας προκαλεί, εκτός του να επαναπροσδιορίσουμε τον ρυθμιστικό ρόλο μας, να θυμηθούμε επίσης και τα όσα σοφά (αν και αλληγορικά) μας διηγείται η Μυθολογία. 

Κεντρικό θέμα της κοσμογονίας αποτελεί η διαμάχη θεών και γιγαντιαίων τεράτων, των Γιγάντων (Γιγαντομαχία), όπως και των θεών μεταξύ τους για το ποιος θα επικρατήσει και θα εκπροσωπεί εφεξής τη νέα φυσική τάξη των πραγμάτων (Τιτανομαχία). 

Στην προσπάθεια των νέων θεών να κυριαρχήσουν, συνεπίκουροί τους έγιναν οι Εκατόγχειρες και οι Κύκλωπες. 

Κάθε Εκατόγχειρας είχε πενήντα κεφαλές και εκατό χέρια, οι δε Κύκλωπες (όπως λέει και τ’ όνομά τους) ήταν γίγαντες μονόφθαλμοι. Ήταν τέκτονες των κεραυνών και κάτοικοι της Σικελίας , λόγω της Αίτνας, και μαζί με τους Εκατόγχειρες προφανώς συμβολίζουν τη δύναμη της ανθρωπίνης προόδου. 

Ελέχθη ότι ο συμβολισμός της Γιγαντομαχίας ( που απεικόνισε τόσο παραστατικά ο Φειδίας στις μετόπες του Παρθενώνα) αφορούσε τις νίκες των Ελλήνων κατά των βαρβάρων, πιθανότατα όμως πάει πολύ πιο πίσω και σημαίνει την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να τιθασεύσει (όσο είναι δυνατόν) τις ανελέητες δυνάμεις της φύσης. 

Ιδού πώς περιγράφονται αυτές οι Γιγαντοδυνάμεις στο σχετικό λήμμα της εγκυκλοπαίδειας: 

«Ως βέλη οι Γίγαντες μεταχειρίζονταν φλεγόμενους κορμούς δένδρων, βραχώδεις όγκους, βουνά που τα ξεκολλούσαν από τη Γη, νησιά ολόκληρα. Τα ρούχα που φορούσαν ήταν προβιές αγρίων θηρίων. 

Για να εγγίσουν τον ουρανό συσσώρευαν όρη επί ορέων, κατά δε την ώρα της μάχης ο Ουρανός και η Γη συνταράσσονται, ο αιθέρας θολώνει και όλη η φύση συγχέεται. 

Οι ποταμοί ξηραίνονται, εδάφη μετατοπίζονται, οι θαλάσσιες όχθες αλλάζουν σχήμα. 

Γίγαντας ρουφάει τον ποταμό και τον στερεύει». 

Έχει όμως και ένα κάπως αισιόδοξο μήνυμα, γιατί προσθέτει ότι «αποπειράθηκαν οι Γίγαντες μάχη κατά των Θεών και γι αυτό εξολοθρεύτηκαν», που σημαίνει ότι ο άνθρωπος υπό την προστασία του θεού, μπορεί να αντιμετωπίσει σε κάποιο βαθμό τις σκοτεινές δυνάμεις. 

Τέτοια ακραία φαινόμενα δυστυχώς βλέπουμε να συμβαίνουν κάθε τόσο στον πλανήτη και μοιάζουν τόσο πολύ στις αρχαίες περιγραφές, που σημαίνει ότι όσο και αν έχει σήμερα ο άνθρωπος εξορθολογίσει και εξηγήσει τις αιτίες των φυσικών φαινομένων, εντούτοις δεν μπορεί ούτε να τις ελέγξει ούτε να τις προβλέψει, και μιλάμε για τους κεραυνούς, τις κατακλυσμιαίες βροχές, την ξηρασία, τους σεισμούς, τις ηφαιστειακές εκρήξεις. 

Η Μυθολογία διαθέτει μια ζωντανή φαντασία και μαζί μια υπεραιώνια σοφία. 

Διαπλέκει θεούς και ανθρώπους, περιγράφει την πάλη υπερφυσικών όντων , όμως τελικά αποδεικνύεται και άκρως προφητική και ρεαλιστική, καθότι βλέπουμε ότι τα φυσικά φαινόμενα ζουν και βασιλεύουν, και η επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να αποκρυπτογραφήσει τις αιτίες τους και την τελεολογία τους, πολύ περισσότερο δε να θέσει αυτά τα φαινόμενα στην εκμετάλλευση και την υπηρεσία του ανθρώπου. 

Φαίνεται ότι πάντα ο Νους της Φύσης από τη μια και η Επιστήμη από την άλλη θα αγωνίζονται σε μια αέναη και ιδεατή Γιγαντομαχία ....