Μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο ανακοινώθηκε ότι η κυρία Βέφα, η εθνική μαγείρισσα της δεκαετίας του ενενήντα και ο Μανούσος Μανουσάκης, ο σκηνοθέτης των ασύμβατων μεγάλων ερώτων ξεκίνησαν το τελευταίο ταξίδι. Είναι γεγονός ότι η τηλεόραση της σημερινής εποχής δεν θυμίζει την εποχή του νεοπλουτισμού, της χλιδής και της επίδειξης που απολαμβάναμε με ανάλογο βιωτικό επίπεδο. Η σχεδόν ταυτόχρονη αποδημία δύο προσώπων ιδιαίτερα αναγνωρίσιμων και πολύ χαρακτηριστικών της πρώτης δεκαετίας της ιδιωτικής τηλεόρασης επιβάλλει μια σύντομη αναδρομή, χωρίς να παραγνωρίζουμε όλοι μας ωστόσο ότι δεν γυρίζεις πίσω το βλέμμα αλλά το κρατάς προσηλωμένο σταθερά στο μέλλον.

Η πρώτη δεκαετία της ιδιωτικής τηλεόρασης συνάντησε την ακμή της λάιφ στάιλ ενημέρωσης, οπότε σε αντίστιξη με την αποκλειστική και αυστηρή «ποιότητα» της δημόσιας τηλεόρασης ο τηλεοπτικός αέρας απελευθερώθηκε και έδωσε ρέστα. Ανοίγαμε την τηλεόραση και νομίζαμε ότι η μέση νοικοκυρά μαγείρευε με μαλλί κομμωτηρίου, ταγιεράκι σε έντονο χρώμα, φορώντας διαμάντια, μπριλάντια, ζαφείρια και όλα τα τζοβαϊρικά της, τα οποία νοστίμευαν τις βαριές σάλτσες, όλο μπαχάρια, παχυντικά, νοστιμιά και ανθυγιεινά. Έτσι ήταν η κυρία Βέφα. Έδινε τη συνταγή, απευθυνόμενη στις τόσες βασίλισσες των πρωινών με μπλαζέ συγκατάβαση, μιλώντας στην κάμερα με οικειότητα και πειστικότητα που θα ζήλευε κάθε αρεοπαγίτης μεγαλοδικηγόρος. Η κυρία Βέφα, δεν μπορώ αλλιώς να την αποκαλέσω, εισηγήθηκε πρώτη τη μεταγνώση: «Θα βρείτε τη συνταγή στην τάδε σελίδα του τάδε βιβλίου μου, φίλες και φίλοι» (Φίλοι; Μαγείρευαν και φίλοι τω καιρώ εκείνω; Δεν έμαθα ποτέ) έδινε οδηγίες βιαστικά. Έτρεχαν πανικόβλητες οι νοικοκυρές να αγοράσουν την «Πρόσκληση σε τσάι» και την «Πρόσκληση σε γεύμα» και να την αντιπαραβάλλουν με τον Τσελεμεντέ και τη Χρύσα Παραδείση. Αγόραζαν κουπάτ (άκου κουπάτ) από τα Βέφας χάουζ, φόρμες και εργαλεία να πολτοποιούν το σκόρδο, να καθαρίζουν αυτόματα τα κολοκυθάκια. Μεσουρανούσε η εποχή του πλαστικού χρήματος. Κάπου χρήσιμα ας χρεωθούμε, αν πρέπει να ζήσουμε χρεωμένοι! Ήταν κι αυτή μία από τις φιλοσοφίες της εποχής. Τις υπόρρητες.

Μιας εποχής που θεράπευε τη σαρκική απόλαυση. Συνεπώς θεοποιούσε τη σεξουαλική έλξη και στο όνομά της πουλούσε όλα τα καταναλωτικά αγαθά της εποχής. Τα σίριαλ με τους αταίριαστους έρωτες, με τα καυτά αχαλίνωτα πάθη, ξεπερνούσαν σε τηλεθέαση ακόμη και το μουντιάλ! Υπήρχαν άντρες που πρόδιδαν το ποδόσφαιρο για το χατίρι της Ερατώς; Πάντως το επεισόδιο της συνάντησης του μπαλαμού με την ωραία τσιγγάνα από τους «Ψίθυρους Καρδιάς» ξεπέρασε σε ποσοστά και τον αγώνα ποδοσφαίρου. Τι να λέμε; Κούκλος ο Γκλέτσος, θεά η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, ο γιάπης ερωτεύεται την τσιγγάνα και εγκαταλείπει για χάρη της κόρη Υπουργού. Η φοιτήτρια με γονείς πρόσφυγες εγκαταλείπει τον πλούσιο φοιτητή ιατρικής για έναν μουσουλμάνο δάσκαλο. Η αγιογράφος ερωτεύεται τον ιερέα. Η καθηγήτρια μπλέκεται σε μια παράφορη σχέση με τον ανήλικο ανιψιό του αρραβωνιαστικού της. Τι από όλα αυτά συμβαίνει στην πραγματική ζωή; Τίποτα. Θα ήταν καλό να συμβαίνει; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Γιατί το θέλουμε τόσο πολύ να το χαρούμε στη μικρή οθόνη τότε; Μήπως σε όσα δεν συμβαίνουν και με όσα γίνονται η καταπιεσμένη λίμπιντο αντιδρά, μηχανικά, ανόρεχτα, σπασμωδικά και απαιτεί μια δικαίωση για όσα απωθημένα φορτώνεται στο όνομα τόσων και τόσων συμβιβασμών; Οικονομική αποκατάσταση, κοινωνική αναγνώριση (αυτό κι αν!), επαγγελματική εξέλιξη, υλοποίηση του υπάρχοντος στερεότυπου της επιτυχίας, λίγο θέλει; Όλα αυτά από τη μία κακή ερωτική ζωή από την άλλη. Λίγα ανικανοποίητα, πολλή φαντασίωση, ελάχιστη τόλμη. Μικρή δικαίωση στη μικρή οθόνη. Σε ένα σύμπαν που σου στερεί και σου προσφέρει με ασφάλεια - οι άλλοι υποφέρουν στην οθόνη, εσύ συμπάσχεις από τον καναπέ, το επάγγελμα του ψυχαναλυτή γνωρίζει δόξες - τα πάντα, στις σωστές αναλογίες.

Ήρθε η κρίση. Όλοι γυμνοί μπρος στην αλήθεια μας. Δεν χωρούσαν όλα αυτά. Χάθηκαν. Με το τέλος και των δημιουργών τους αρχίζουμε να βεβαιωνόμαστε ότι για τίποτα δεν υπάρχει άλλοθι.