Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

16/03/2018 - 13:51

Πέρασαν 55 χρόνια από το 1963, τότε που παρακρατικοί σκότωσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη και έκαναν τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να υποβάλει το ερώτημα: «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Υποτίθεται πως μετά από την πάροδο τόσων ετών, η δημοκρατία μας έχει εξυγιανθεί, έχει ανδρωθεί και «έχει βρει» τον δρόμο της. Δυστυχώς, το ίδιο ερώτημα πλανάται στα χείλη όλων, έστω και αν πολλοί δεν το ομολογούν. Πολλοί, βέβαια, θα απαντούσαν σε αυτό το ερώτημα λέγοντας πως τη χώρα μας την κυβερνά η εκλεγμένη κυβέρνηση και μέσω αυτής ο λαός που την εξέλεξε. Όμως τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν έτσι. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαν έτσι, γιατί διαχρονικά τη χώρα κυβερνούσαν κάτι δυναμικές μειοψηφίες που με τον δυναμισμό τους κατόρθωναν να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους εκάστοτε κυβερνώντες. Και αυτό ίσχυε σε όλους τους τομείς της κρατικής δραστηριότητας. Αυτές οι μειοψηφίες έβλεπαν πως δεν πρόκειται να κυβερνήσουν με νόμιμο τρόπο, έβλεπαν πως δεν μπορούσαν να καταπολεμήσουν τις ιδέες που γεννιούνταν με τις δικές τους ιδέες και προσπαθούσαν να κυβερνήσουν με τον εκβιασμό και τη βία, με την κτηνώδη δύναμη. Και εξαίρεση βέβαια σε αυτή την πρακτική δεν αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που αυτός δεν περίμενε ποτέ πως θα κυβερνήσει. Κι έτσι είναι μπλεγμένος στα δίχτυα που ο ίδιος έστησε…

Και για να γίνω πιο σαφής. Όταν υπηρετούσα ως σχολικός σύμβουλος στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, επισκέφτηκα ένα Τεχνικό Λύκειο. Σε συζήτηση που είχα με τους εκπαιδευτικούς, αυτοί παραπονέθηκαν ότι οι μαθητές «δεν διαβάζουν». Τους παρατήρησα πως δεν βλέπω να αφήνουν κανένα στην ίδια τάξη και αυτοί με αφοπλιστικό τρόπο μού είπαν πως αν αφήσουν κάποιον στάσιμο, την επόμενη θα βρουν το αυτοκίνητό τους καταστραμμένο! Και με διαβεβαίωσαν πως στο παρελθόν είχε συμβεί αυτό! Κάποιοι, λοιπόν, με απειλές και εκβιασμούς κατορθώνουν να επιβάλλουν τη θέλησή τους στα κέντρα εξουσίας και να διαμορφώνουν αποφάσεις που τους εξυπηρετούν.

Ας θυμηθούμε, ακόμη, εκείνη την άθλια και ντροπιαστική για μια δημοκρατία σκηνή, στην οποία ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κάποιος Φωτόπουλος, κρατούσε «όμηρο» την υπουργό, την -υποτίθεται- προϊσταμένη του, σύμφωνα με την απόφαση του ελληνικού λαού, την απειλούσε και την ανάγκαζε να στέκεται προσοχή μπροστά του! Απειλούσε, βέβαια, πως θα κατεβάσει τους διακόπτες και θα δημιουργήσει οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Ο εκβιασμός στην αποθέωσή του!

Και σήμερα σωρεία γεγονότων έρχονται να μας πείσουν πως ζούμε τη «δημοκρατία των εκβιασμών». Πριν από λίγες μέρες, η Πολιτεία (;) αποφάσισε να μεταφερθεί ένας επίδοξος δολοφόνος από μια φυλακή σε άλλη. Και η απόφαση εκτελέστηκε. Ξεσηκώθηκαν, όμως, πάλι οι «δυναμικές μειοψηφίες» και κατόρθωσαν να ανατρέψουν αυτή την απόφαση, εξευτελίζοντας το κράτος και αυτούς που το εκφράζουν. Κι, όμως, είναι γνωστό πως με βάση την Κυβερνητική Τέχνη δεν πρέπει να επιβάλλονται ποινές που δεν μπορούν να υλοποιηθούν, και, αν επιβληθούν, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να ανακαλούνται. Δεν είναι δυνατόν η δικαιοσύνη να αποφασίζει κάτω από πίεση, εκβιασμούς και πολλές φορές βία. Γιατί ο δικαστής που φοβάται είναι χειρότερος και από τον αγράμματο δικαστή.

Το ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» εγείρεται ακόμη εντονότερο μετά τα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στην Τούμπα κατά τον αγώνα ΠΑΟΚ - ΑΕΚ. Τη μια το γκολ του ΠΑΟΚ ακυρώθηκε, την άλλη -μετά από διαβούλευση στα αποδυτήρια- επικυρώθηκε ως κανονικό. Τη μια παρεμβαίνει κάποιος παράγοντας και, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, απειλεί τον διαιτητή πως αν δεν κατακυρώσει υπέρ του ΠΑΟΚ το γκολ, «τέλειωσε», και την άλλη ορμά ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, Σαββίδης, ως «ταύρος μαινόμενος» στο γήπεδο, απειλώντας να τα «κάνει όλα λίμπα». Και δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά άφησε να φαίνεται και το όπλο που κρεμόταν από τη μέση του, σε μια έκφραση «άθλιου» συμβολισμού.

Όμως, ας δούμε το πράγμα και διαφορετικά. Ο κ. Καμμένος κατηγορείται για κάποιο «σκάνδαλο», για τη διερεύνηση του οποίου η αντιπολίτευση ζητά σύσταση προανακριτικής επιτροπής, όπως έγινε και με την υπόθεση «Novartis». Είναι σχεδόν βέβαιο πως ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν αντιπολίτευση, θα ψήφιζε θετικά. Τι θα κάνει, όμως, τώρα; Η γυναίκα του Καίσαρα, κατά το λεγόμενο, δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται πως είναι. Υπάρχει, όμως, το όπλο του εκβιασμού. Ή με προστατεύεις, έστω και αν πιστεύεις ότι «αμάρτησα», ή σε ρίχνω! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πώς ασκείται η πολιτική στη χώρα μας. Δεν θα είχε άδικο κάποιος, αν υποστήριζε πως ζούμε μια άλλη μορφή δημοκρατίας, την «δημοκρατία του εκβιασμού». Με μια τέτοια όμως δημοκρατία, η χώρα δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να πάει μπροστά.

Πάντως η ιστορία έχει δείξει πως η βία μπορεί να καθυποτάξει τα πάντα, αλλά οι νίκες της διαρκούν λίγο. Αυτοί που στηρίζονται στη βία, γρήγορα θα φτάσουν στο σημείο να την τρέμουν, γιατί, όπως έλεγε ο Σέλεϋ, θερίζεις αυτό που σπείρεις, γιατί η βία προκαλεί πάντοτε βία.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey