Πάντα μου άρεσαν τα διαγωνιστικά παιχνίδια των γνώσεων.

Είναι παιχνίδια μιας ανώτερης άμιλλας.

Κατατροπώνεις τον αντίπαλο με τις γνώσεις σου και ταυτόχρονα σου δίνεται η ευκαιρία να μάθεις πράγματα και να συμπληρώσεις τα γνωστικά σου πεδία, μαζί με την όποια ευκαιρία να κερδίσεις και κάποια χρήματα.

Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις κάθε τέτοιο παιχνίδι που λανσάρει η τηλεόραση είναι θελκτικό και καλοδεχούμενο.

Από εκείνη τη στιγμή όμως αρχίζουν τα δράματα.

Αυτά τα παιχνίδια αποκαλύπτουν με τον πιο διαπομπευτικό τρόπο τα πάμπτωχα επίπεδα της γνώσης όλου σχεδόν του πληθυσμού.

Να πούμε εξαρχής ότι υπάρχουν δύο είδη γνώσης: η λόγια που αποκτάται στο σχολείο αλλά και οίκαδε με τον έρωτα της ανάγνωσης, και η πατροπαράδοτη που μεταδίδεται με τη γλώσσα της μάνας, με τη συναναστροφή και ειδικά με τις παροιμίες του λαού.

Είναι πολύ παράδοξο σήμερα με τόσα χρηστικά μέσα και τόση (υποτίθεται) επικοινωνία να είναι τόσο φτωχές έως ανύπαρκτες σε όλα τα πεδία οι ωφέλιμες γνώσεις του σύγχρονου ανθρώπου και ιδιαίτερα του νέου.

Καταρχάς ενδημεί εκτενής εκφυλισμός της γλώσσας, κάτι που το έχουμε επανειλημμένα επισημάνει με ειδικά γλωσσικά άρθρα.

Δεν έχει κανείς παρά να τρολάρει τις ερωταποκρίσεις στο φέισμπουκ.

Δεν μιλάμε πλέον για αρχαία και καθαρεύουσα. Δεν γνωρίζουν οι νέοι ούτε καν τη δημοτική και πάλαι ποτέ καθομιλούμενη γλώσσα, αλλά ούτε και στοιχεία των νεολατινικών γλωσσών για να είναι σε θέση να διακρίνουν το έτυμον πολλών λεξιδανείων που έχουν εμπλουτίσει τη γλώσσα μας.

Αγνοούν παντελώς τα δημοτικά τραγούδια και τη θαυμάσια και παγκοσμίως πρωτοκαθεδρευομένη λογοτεχνία μας και οι μόνες επιτυχημένες απαντήσεις σ’ αυτά τα παιχνίδια είναι κάποιοι άθλιοι στίχοι της σύγχρονης αντι-ποιητικής μουσικής βιομηχανίας, καθώς και τα κουτσομπολικά παραλειπόμενα των «αστέρων», του τύπου: πόσες αμβλώσεις είχε κάνει η Μέριλιν Μονρό ή πόσα λαμέ σακάκια είχε ο Έλβις Πρίσλεϊ!...

Ο κόσμος σ’ όλες τις εποχές της ιστορίας του μεγάλωσε σπουδάζοντας τη χρηστική γνώση μέσα από τα ρητά και τις παροιμίες.

Μ’ αυτές έμαθε τον γύρω κόσμο του, τους κανόνες της ηθικής συμπεριφοράς, το διαιτολόγιό του, τις διαιρέσεις του χώρου και προπαντός του χρόνου, το εορτολόγιο, το ετήσιο ημερολόγιο των γεωργικών εργασιών και τόσα άλλα πολύτιμα.

Ποια μάνα σήμερα τις γνωρίζει και μπορεί να τις μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της;

Ποια μάνα, που η μεγαλύτερη πολιτιστική της δραστηριότητα είναι να καρφώνεται κάθε μέρα στην τηλεόραση για να δει το survivor;...

Φαίνεται όμως ότι δεν γίνεται σοβαρή δουλειά και στο σχολείο.

Τα παιδιά που αποφοιτούν είναι αστοιχείωτα στα θέματα ορθογραφίας, γραμματικής και συντακτικού.

Ακόμη και στα απλά μαθηματικά έχουν ελλείψεις. Τα παιχνίδια έδειξαν να μη γνωρίζουν πολλοί την προπαίδεια, τους πρωτους και τους αντίστροφους αριθμούς, ούτε ακόμα και τους άρτιους και περιττούς, πράγματα που τα ανεκάλυψε ο άνθρωπος πριν από σαράντα χιλιάδες χρόνια.

Στην ιστορία, εκτός των άλλων ελλείψεων, έχουν μπερδευτεί τα παιδιά και με την αντεθνική νεοεπιστημονική δεοντολογία.

Τα αποτελέσματα είναι τραγικά: ο Κολοκοτρώνης είπε το ΟΧΙ στην άλωση της Κων/πολης (!)

Αν πεις δε για Γεωγραφία, εδώ κλαίνε!

Όλοι οι παίκτες χάνουν από χέρι στοιχειώδεις γεωγραφικές ερωτήσεις, και είναι να απορείς πώς αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι την ύπαρξή τους και τον προσανατολισμό τους μέσα στον γεωγραφικό χώρο.

Τέλος θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μια σοβαρή έλλειψη που καλλιεργείται σκόπιμα και διαβρωτικά: αγνοείται και δεν διδάσκεται το Ευαγγέλιο.

Το Ευαγγέλιο ανά τους αιώνες δεν είναι μόνο ηθικός κανόνας αλλά και πηγή γλωσσικής σοφίας, και δεν είναι τυχαία η πληθώρα των ευαγγελικών ρήσεων που διασώθηκαν και με τα χρόνια ενσωματώθηκαν στον καθημερινό μας λόγο, και σήμερα αγνοούνται παντελώς.

Κοντολογίς, όλα αυτά που θεωρούν ως επουσιώδη οι εκάστοτε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και οι λεγόμενες «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου, είναι βασικά στοιχεία του πολιτισμού μας, στοιχεία που σκοπίμως υποβαθμίζονται και χάνονται , όπως βλέπουμε στα τηλεοπτικά παιχνίδια της αγνωσίας.