Ορισμός: Μαξισμός είναι ο ανιστόρητος πλην απολύτως αποτελεσματικός αχταρμάς κυμαινόμενων ιδεολογικών περιβλημάτων, παιδαριώδους πολιτικής ανάλυσης, νοσηρών πρακτικών διοίκησης του Κράτους και ιδιοτελειών μιας ομάδας/παρέας που εδρεύει στο Μαξίμου. Ο Μαξισμός δεν προκύπτει τυχαίως -ή έστω κατ’ ανάγκην- ως σύμπτωμα μιας πορείας παρακμής και των συγκυριών της. Είναι ένα απολύτως οργανωμένο σύστημα διακυβέρνησης που στηρίζεται σε πρωτόγνωρα επιτυχή κατανόηση των κοινωνικών και λογικών ανισορροπιών της ελληνικής κοινωνίας. Ο Μαξισμός είναι σαν το νερό: έχει περισσότερες, πρόσθετες ιδιότητες από τα άτομα που το αποτελούν, δεν είναι στερεό σώμα και ακολουθεί πάντα την οδό της μικρότερης αντίστασης. Υπό την έννοια αυτή, είναι δική μας αυθεντική ανάκλαση, των πολιτών και των ομάδων τους δηλαδή. Υπάρχει διότι υπάρχουμε ως σύνολο.

Ο Μαξισμός είναι το μοναδικό σύστημα πολιτικού λόγου και διακυβέρνησης που μπορεί να επικαλείται εναντίωση στο- και να εφαρμόζει ταυτόχρονα το- επάρατο κι επαχθές Μνημόνιο, αυτό που καταργείται ή σκίζεται δια μαγείας. Να είναι ο εφαρμοστής της Μνημονιακής πολιτικής και ταυτόχρονα να διεκδικεί την απόλυτο κατοχή του αντι-μνημονιακού λόγου. Να εφαρμόζει ταυτόχρονα «νέο»-φιλελεύθερη απορρύθμιση της εργασίας ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος , π.χ., και βλακώδη υπερ-ρύθμιση της διοίκησης και της γραφειοκρατίας. Να καταγγέλλει το «παλαιό» πελατειακό Κράτος και να σχηματίζει, με αδιάντροπο νεποτισμό και ιλαρώς στοχευμένους διορισμούς, νέο κομματικό Κράτος. Να προβάλλει ως κεντρικό οικονομικό αφήγημα τη θεωρία του «συσπειρωμένου ελατηρίου» -μια οικονομία δηλαδή που ετοιμάζεται να εμφανίσει εκρηκτική αύξηση, ενώ προδήλως δεν αντιλαμβάνεται το πώς λειτουργούν οι κύκλοι στην οικονομία και ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί στο δημόσιο λόγο τις εκφράσεις «ανάπτυξη», «ανάκαμψη» και «προοπτική ανάκαμψης» ως συνώνυμα, ανάλογα με τις διαδοχικές προβλέψεις επιδόσεων. Μόνο που τα Μαξιμιστικά συνώνυμα υποδηλώνουν απολύτως διαφορετικές καταστάσεις. Να μαγεύεται, παραδόξως, από τη δυναμική των start-ups ως κινητήριο πρωτοπορία της αριστείας και της υγιούς οικονομίας και να «σκοτώνει» τις επιτυχείς πρακτικές εκδοχές τους ή να «μαλώνει» απαξιώνοντας δημοσίως τα Πανεπιστήμια που τις παράγουν. Να προβάλλει τα «κοινωνικά μερίσματα» ως ένδειξη φιλο-λαϊκής στάσης όταν έχουν προκύψει από την παράλογη φορολόγηση των ίδιων των «μερισματιούχων». Να στοχεύει στην παραμετρική απομείωση -όχι διαγραφή πλέον- του χρέους όταν «αγωνίζεται» να καλύψει προαπαιτούμενα για ποσά δανεισμού -που αυξάνουν το χρέος- που ήδη διαθέτει στα Δημόσια Ταμεία, ως αιματηρό πλεόνασμα της καταβαράθρωσης της καθημερινής ζωής μας. Να μιλά για ηθικό πλεονέκτημα όταν έχει βουτήξει στα πιο βρώμικα νερά του λόγου των «αυριανικών κουρ(ι)άδων». Να εμφανίζει λογική συσπείρωση ριζοσπαστισμού κατά Ζίζεκ, κριτική τύπου Ρόζας Λούξεμπουργκ, υστερία τύπου Αυλωνίτη και ψήφου εμπιστοσύνης τύπου Κατσίκη! Να κρίνει τη Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις της δε βολεύουν και να σιωπά αιδημόνως όταν δεν την ενοχλούν, ίσως αρέσουν.

Κατά καιρούς, εμφανίζονται στο Μαξιμιστικό λόγο ψιχία «αυτογνωσίας». Ναι, Εμείς υπερφορολογήσαμε τον κοσμάκη καθότι έχουμε ταξικά κριτήρια. Ναι, οι συνάδελφοι -γιατροί- είναι βαρέως διεφθαρμένη ομάδα. Ναι, ο Τραμπ είναι «διαβολικός αλλά για καλό», πλην όμως οι Αμερικάνοι -εν γένει- παραμένουν «φονιάδες των λαών», ώστε να κάνουμε την παρέλαση μας μπροστά στη Αμερικανική Πρεσβεία, μέρες που’ναι. Και ούτω καθεξής…

Ο Μαξισμός δεν έχει αντιφάσεις γιατί δεν έχει Αρχές. Και δεν έχει Αρχές επειδή κι εμείς είμαστε χαλαροί ως προς αυτές. Σε μια στιβαρή και ώριμη Δημοκρατία, ο Μαξισμός θα ήταν μια ενοχλητική παρουσία ως ένα κουνούπι μιαν καλοκαιρινή νύχτα. Το ότι δεσπόζει δεν τον χαρακτηρίζει καθαυτό: Εμάς χαρακτηρίζει!