Αυτό ήταν και γρήγορα πέρασε· οι θερινοί επισκέπτες αποδήμησαν ώστε να διαχειμάσουν στα αστικά βοσκοτόπια τους. Υπήρχε όμως ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον εφέτος που αντιστάθμισε τη συχνά βαρβαρική συμπεριφορά τους: σε παρέες και κουβέντες, εμβολίασαν τις αντιλήψεις της επαρχιώτικης μικρο-κοσμάρα μας με τις εκτιμήσεις τους για την πολιτική αλλαγή στη χώρα. Δεν χωρά αμφιβολία, καμία: το κλίμα έχει αλλάξει, αισιοδοξία αναδύεται, η αποδοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ευρεία προς το παρόν.

Αυτό δεν το λένε απλώς οι μετρήσεις της κοινής γνώμης. Προκύπτει από την εκτεταμένη ειρωνική στάση απέναντι στον πρώην Θεό-Αλέξη. Και για μεν τους ψηφίσαντες τον Κυριάκο -μεταξύ των οποίων τη διαφορά έκαναν οι νουνεχείς Αριστεροί και Κεντρώοι, ο Αλέξης ήταν ως ο μοχθηρός και εκδικητικός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Για τους μη-ψηφίσαντες, ήταν (είναι;) ο της Καινής Διαθήκης Πατέρας αξιοσέβαστης οικογένειας, με ενάρετα τέκνα ως η ελπίδα και η πίστη, άλλως η αυταπάτη. Είτε ρητά είτε άρρητα αναγνωρίζουν οι τελευταίοι ότι κύριο συστατικό της μακροημέρευσης και της επιτυχίας του ήταν η αναποφασιστικότητα και η θρεπτική ουσία που γενναιόδωρα πρόσφερε προς πάχυνση των πτωχών, δηλαδή ο κοπανιστός αέρας.

Έπονται 365 ημέρες, μέχρι να μας ξανάλθουν οι επισκέπτες· μένει να δούμε εάν θα είναι μέρες απογοήτευσης ή μέρες ικανοποίησης των προσδοκιών μας. Ο Μητσοτάκης θα αναμετρηθεί με -και θα κριθεί από- την πεισματική πίστη σε μια πορεία που ενέκρινε ευθέως ο λαός στις εκλογές και εν πολλοίς αποδέχονται άφθονοι πέραν του νικηφόρου 40%. Τα πιο δύσκολα όμως εντοπίζονται στην απολύτως αμήχανη αντιπολίτευση. Στο ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει το «έλα να δεις» σύμφωνα με τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του χώρου. Για το ΚΙΝΑΛ, δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πού πάει το πράγμα. Διαφαίνεται όμως μια κάποια πρεμούρα ώστε να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν η Συμμαχία και η Παράταξη, αμφότερες προοδευτικές. Λησμονούν όμως ότι ο γάμος είναι ένα μυστήριο μέσω του οποίου το ένα μέλος γίνεται τίποτα και το άλλο προσπαθεί απλώς να γίνει περισσότερο υποφερτό. Και ξεχνά το ζεύγος ότι όταν υπάρξει γέννηση, τότε κατά τους κυνικούς και απαισιόδοξους επέρχεται η μείζων υπαρξιακή συμφορά του…

Η αμηχανία του Τσίπρα υπήρξε οφθαλμοφανής στις πρώτες τοποθετήσεις του στη Βουλή από τη νέα του θέση. Πιεζόμενος για την ανυπαρξία του από το κόμμα, θέλησε να γίνει αποστομωτικός έναντι του Κυριάκου τάχατε. Η αποστόμωση όμως είναι τέχνη που αφορά σε ευγενείς ανθρώπους με φυσική αποστροφή προς τη βία. Ο Αλέξης όμως, παρά το μύθευμα της ωρίμανσής του, είναι σε προφανή αδυναμία να αναμετρηθεί με τον εαυτό του· κατέληξε σε ασύνετες προσβολές ως ανόητες ανταπαντήσεις.

Στον ολισθηρό δρόμο της ανοησίας, τόσο ο ίδιος -όσο και η Φώφη- θεώρησαν σπουδαίο να ασκήσουν κριτική στον Μητσοτάκη ως «συγκεντρωτικό» ή «αυτοκρατορικό», αντιστοίχως. Θέλησαν εν ολίγοις να προσδώσουν μια Λουδοβίκειο χροιά του τύπου «Το Κράτος είμαι Εγώ». Φαίνεται ως να μην καταλαβαίνουν ότι το «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου γίνεται αντιληπτό από τους πολίτες ως «επιτέλους, κράτος». Δυστυχώς και για τους δυο -που δεν φημίζονται για το εγγράμματο της πορείας τους στο «κοινό μας σπίτι, τη γη», για να μην ξεχνιόμαστε ως προς τον Τρίπριον κατάλογο μπουρδολογίας- φαίνεται μάλλον να αγνοούν τα θεμελιώδη της «παράταξης». Είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος -του Κόμματος Φιλελευθέρων παρεμπιπτόντως: «Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοήν του ενός».

Οι Ρωμαίοι έλεγαν ότι η «εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα». Για την ακρίβεια έλεγαν ότι δια της εξαιρέσεως ελέγχεται η ισχύς του κανόνα. Στη χώρα που αρεσκόμεθα να μιλάμε για την «ιδιαιτερότητά» μας, ήλθε η ώρα να καταρρίψουμε το γλοίωμα της μολυσματικής εξαίρεσης από τον ευρωπαϊκό και δυτικό κανόνα. Αυτό είναι το στοίχημα του Μητσοτάκη…