Είναι προφανές· έχουμε ξεχάσει τί θα πει κανονικότητα και πώς να ζούμε με- και σ’ αυτήν. Για παράδειγμα, όλος ο Δυτικός κόσμος «ζει» στο ρυθμό της ταινίας Joker. Είμαστε, μάλλον, η μόνη χώρα που είχαμε την ευτυχία να προβάλλονται ταυτόχρονα δύο ταινίες με «κλόουν» · και με διακύβευμα μικρο-πολιτικής το εάν υπάρχουν μόνον «ενήλικοι» στο δωμάτιο (ή την αίθουσα)…

Χάσαμε ή χάθηκε, έτσι, το μόνο σημαντικό πολιτικό ζήτημα που πέρασε στα ψιλά τις τελευταίες ημέρες. Να ’σαι, λέει, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και να έχεις διατελέσει κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. Να ’χεις επωμισθεί της ευθύνης αλλά και της μοναδικής ευκαιρίας να εγγραφείς στην Ιστορία των δομικών μεταρρυθμίσεων της χώρας. Όπως ο Γεννηματάς με το ΕΣΥ, ο Πεπονής με το ΑΣΕΠ, ή ακόμα ο Γιαννίτσης με το «Ασφαλιστικό» που δεν πέρασε ποτέ, λόγω και της προτέρας δράσης σου. Κι ο Νόμος που φέρει το όνομα σου να γίνεται κουρελόχαρτο ως αντισυνταγματικός στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Κι εσύ, να ψελλίζεις στη Βουλή ότι η «απόφαση ΜΑΣ ήταν πολιτική, υπέρ των αδυνάτων»!

Πολλά λέγει τούτη η τρομακτική δήλωση του, η απίστευτη δικαιολογία, γι’ αυτόν, το ελληνικό Πανεπιστήμιο (δυστυχώς), το κόμμα του και τις αντιλήψεις τους. Και τους χιλιάδες ψηφοφόρους του! Γνωρίζαμε βέβαια από ετών τον ταξικά αποστατικό χαρακτήρα του (δική του δήλωση), τα λινά κοστούμια -με μαντηλάκι και σαγιονάρα- ή την άποψη του ότι υπάρχει καλή και κακή βία.

Ο καθηγητής και πολιτικός μας λέει ότι «ηθελημένα» και με πολιτική απόφαση παραβίασαν το Σύνταγμα. Ο ίδιος, ο τότε Πρωθυπουργός, το κόμμα και η Κοινοβουλευτική τους Ομάδα. Δεν ήταν νομοπαρασκευαστική αστοχία στο πόδι, δεν ήταν νομοτεχνική αδυναμία· ήταν πολιτική επιλογή. Με συγχωρείται, αλλά στον ταπεινό κόσμο των ορισμών τούτο λέγεται, περίπου, πραξικόπημα. Όπως περίπου κεκαλυμμένο διαδικαστικά «πραξικόπημα» ήταν η έκπτωση της Κυβέρνησης Σαμαρά το 2014· δεν το εκτιμώ εγώ, το λέει ευθαρσώς ο Ν. Βούτσης, πρώην Πρόεδρος της Βουλής. Όπως ήταν τα capital controls και οι προετοιμασίες για τη δραχμή· δεν το εκτιμώ εγώ, το γράφει ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας και το υποστηρίζει ο Πούτιν.

Ανησυχώ. Ανησυχώ διότι όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, έτσι κι οι γραβάτες δεν κάνουν αναγκαστικά τους πολιτικούς με κύρος και σκέψη. Προτιμούν οι 180 (158 ΝΔ και 22 ΚΙΝΑΛ) να τσακώνονται ως κοκόρια με τον Πολάκη σε μιαν Επιτροπή, παρά να αντιμετωπίζουν ιδεολογικά τις δεδηλωμένες πλέον προθέσεις κατάλυσης του Συντάγματος. Εξάρθρωσε η Φώφη έναν από τους ελάχιστους, τον Β. Βενιζέλο, που αντιλαμβάνονται τους πολιτειακούς κινδύνους από τον i-Alexis. Είναι η κλασσική περίπτωση του πραγματικού πλην κωμικού παραδείγματος ότι το Μονακό δεν αναγνωρίζει την Κίνα!

Είναι σίγουρο ότι η Ελλάς έχει μπει στο δρόμο της κανονικότητας. Μόνο που αυτή αφορά στη διαχειριστική αποτελεσματικότητα, έναντι της εγκεφαλικής αναπηρίας των προηγουμένων προς τούτο. Είναι όμως τούτο το κρίσιμο διακύβευμα της χώρας; Δεν είμαι πεπεισμένος! Όπως όταν παίζει η Μπαρτσελόνα με τον Αχαρναϊκό το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, έτσι κι όταν συγκρούεται η ΝΔ του Μητσοτάκη με τον i-SYRIZA του Alexis, οι οπαδοί και των δύο ομάδων θα το ευχαριστιούνται! Το πρόβλημα όμως θα παραμένει: είναι το γήπεδο κατάλληλο για διεθνείς διοργανώσεις ή απλώς για φιλανθρωπικές συναντήσεις; Κι όποιος κατάλαβε, την παραβολή!