Υπέροχος και ζεστός ο ήλιος της Παρασκευής περνά τις μεγάλες τζαμαρίες και λούζει την οθόνη του υπολογιστή. Πώς να γράψεις, πώς να σκεφτείς κάτι απαισιόδοξο; Είναι που οι μέρες μεγαλώνουν. Είναι άλλη μία που Παρασκευή πλησιάζει στο τέλος της, η κακοκαιρία προβλέπεται από Δευτέρα, ήδη ονειρεύομαι το καλοκαίρι. Πάντα το καλοκαίρι ονειρεύομαι, όταν έχω κέφια! Ο ήλιος με δαιμονίζει. Το μεσημέρι με προκαλεί. Σουλατσάρω στα κοινωνικά δίκτυα!

Ξαφνικά με πιάνουν ασυγκράτητα γέλια: Παντού συναντώ φωτογραφίες φίλων που δοκιμάζουν σε εφαρμογές «πώς θα ήταν χίπις» «πώς θα ήταν, αν ζούσαν στο μπαρόκ» (ένα κολιέ δεν φορά πάνω από τη μπλούζα, μα, στο μπαρόκ;) «πώς θα ήταν ηρωίδα της Αγκάθα Κρίστι» (Θύμα! Σκουπίδια δεν κατεβάζει, όταν βραδιάζει, τα φιλμ νουάρ τη μάραναν). Παρακάτω γνωστός αφράτος και ωραίος νέος αναρωτιέται πώς θα ήταν ως…. Ιντιάνα Τζόουνς! «Δεν θα ήσουν, αγάπη μου!» «Πώς θα ήμουν στη δεκαετία του τριάντα». Μου δείχνει φωτογραφία, όπου υποδύεται την πρωταγωνίστρια στην ….. Καζαμπλάνκα! «Play it again, Sam»! Μπήκε ο Πλούτωνας στον Υδροχόο, μας τρέλανε! Είπαμε ναι στις επαναστάσεις, στις ανατροπές, όχι κι έτσι! Λίγη αισθητική, παιδιά! Λιγάκι αυτογνωσία!

Τεντώνομαι νωχελικά και είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας. «Θέλεις να παίξουμε το παιχνίδι: «Θέλω να γίνει κάτι και για να το πετύχω θυσιάζω κάτι πολύτιμο;» Δεν καταλαβαίνω. «Παιδιά, δεν το παίζατε;» Ιδέα δεν είχα. «Σκέψου κάτι που θέλεις πολύ!» «Θέλω να κερδίσω στο τζόκερ, τον πρώτο αριθμό» απαντώ αυθόρμητα, συνεπώς ειλικρινά. «Και τι θα θυσίαζες, για να το αποκτήσεις;» «Τίποτα». «Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι». Ναι αλλά δεν θα έδινα τίποτα, για να κερδίσω λεφτά. «Δεν έχεις την ψυχολογία τζογαδόρου». Δεν την έχω. «Δώσε σε μένα τα μισά» προσφέρεται να βοηθήσει συνάδελφος. «Μέχρι 15%. Δεν βγαίνω, μάνα μου αλλιώς!» απαντώ. Σκάμε κι οι δυο στα γέλια. «Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι»! «Πες! Θέλω να αποκτήσω ένα καινούργιο αυτοκίνητο» Σκέφτομαι τον Βρούτο αυθόρμητα. «Δεν θέλω» απαντώ. «Έστω ότι θες. Ας το πετύχεις και ας μην κάνεις δύο χρόνια διακοπές το καλοκαίρι»! Τώρα είναι που δεν το θέλω ούτε να το δω. «Η ιδέα είναι να θυσιάσεις κάτι που αγαπάς, για να κερδίσεις κάτι άλλο, που είναι για σένα σημαντικότερο». Αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα: «Θέλω να ξαναγίνω δεκαοχτώ χρονών και ας γίνονταν όλα αλλιώς. Από όσα καλά γίνανε εννοείται. Εκτός από το Πανεπιστήμιο. Μετράει;» «Πώς θα γυρίσει πίσω ο χρόνος, παιδί μου! Σκέψου κάτι εφικτό». Σκέφτομαι διάφορα. Σκέφτομαι φωναχτά. «Ωραία, τι είσαι διατεθειμένη να χάσεις για καθένα από αυτά;» Με μισή καρδιά απαντώ. Συμπληρώνω ότι το βρίσκω εντελώς άδικο αυτό το deal! Έξω ο ήλιος επιμένει. Το μεσημέρι φτάνει και μας αγκαλιάζει προστατευτικά. Είναι η στιγμή που το βρίσκω. Τόση ώρα βαρεμάρα απέδωσε με το παραπάνω: Είναι ένα ποίημα από εκείνα που ακουμπούν μία ευαίσθητη χορδή. Εκεί που πιστεύεις ότι ποτέ ξανά δεν θα συγκινηθείς πια, μένεις κόκαλο από τη δύναμη των λέξεων:

Αντιγράφω:

«Θα ξαναβρεθούμε κάποτε./Θα φοράς το πρόσωπό σου/και την γκρίζα καμπαρντίνα,

θα φυσάει ανάλαφρα/όπως σ’ εκείνη μας τη βόλτα/(θα περπατάς στο κάτω πεζοδρόμιο / κι εγώ πάντα στο πάνω / για να μπορώ λιγάκι να σε φτάνω)./ ασφόδελοι θα πετούν ανάμεσά μας/ τα αρχαία ερείπια/ θα γεμίσουν γύρη/ μια πάχνη θα σκεπάσει το φιλί μας./ Τα χείλη σου ζεστά./ Ύστερα εσύ δεν - θα τελειώσει αυτό/ Κι εγώ δεν - θα φύγει αυτό/ δεν θα σου στείλω μήνυμα/ ότι δεν θέλω να σε χάσω/ (ο αέρας πάντα παρασέρνει τα μηνύματα/ γι’ αυτό άδεια φύλλα σέρνονται στους δρόμους)/ στην Ανταρκτική λιώνει ένας σβώλος χιόνι/ κι αλλού μια ήπειρος βουλιάζει στο κενό./ Στην αρχαία αγορά ένας άντρας, μια γυναίκα

περπατούν χαρούμενοι/ ανυποψίαστοι για ό,τι θα συμβεί……»

Γυρίζω στη διπλανή: «Είδες η ελπίδα;» της λέω. «Δεν χρειάζεται τίποτα να θυσιάσει». _