«Έχετε την πλέον υπέροχη γεωγραφία. Και διαθέτετε, ως ανθρώπινο δυναμικό, σπουδαίο ταλέντο. Το μόνο που τα χαλάει αυτά είναι οι κυβερνήσεις σας.[…] Πραγματικές μεταρρυθμίσεις χρειάζεται ο τόπος σας και θα δείτε, τότε, ότι δεν θα υπάρχουν όρια στο τι θα μπορέσει να επιτύχει η Ελλάδα».(Ρόμπερτ Κάπλαν, Αμερικανός συγγραφέας σε συζήτηση, στους Δελφούς, με τον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά).

«Πραγματικές μεταρρυθμίσεις» χρειάζεται η Ελλάδα, για να πάψει να σέρνεται από κρίση σε κρίση και να «κρούει τις πόρτες» των ισχυρών ζητιανεύοντας, κάθε τόσο, την… ελεημοσύνη τους. Μεταρρυθμίσεις πραγματικές, όχι μπαλώματα σε φθαρμένο ρούχο ή μερεμέτια σε ετοιμόρροπο κτίριο. Τομές χρειάζονται. Μεταρρυθμίσεις σε βάθος που να φτάνουν ως το «κόκαλο» και οι οποίες θα καλύπτουν το σύνολο των δημόσιων λειτουργιών: τη Δημόσια Διοίκηση, το Εκπαιδευτικό Σύστημα, την οργάνωση και λειτουργία της Δικαιοσύνης, το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό, το Σωφρονιστικό Σύστημα, το Κοινωνικό Κράτος…

Μεταρρυθμίσεις που θα απαλλάξουν τη χώρα από τα αναχρονιστικά πρότυπα, από προνόμια και παθογένειες, που θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, θα δώσουν την ευκαιρία και τα κίνητρα στους άξιους και ταλαντούχους να τεθούν επικεφαλής στη μάχη του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, για να παραδειγματίσουν και να μεγιστοποιήσουν την απόδοσή στον τομέα της ευθύνης τους.

Μεταρρυθμίσεις, όμως, με ποιους και από ποιους;

Με τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κι αυτές τις-αναγκαίες- μεταρρυθμίσεις που τις επέβαλλαν οι δανειστές μας τις νομοθέτησαν κλαψουρίζοντας και τις οποίες ουδέποτε εφάρμοσαν ή τις εφάρμοσαν αφυδατωμένες και άρχισαν να τις ξηλώνουν, μόλις τους άφησαν «καλούμα» οι όψιμοι, Ευρωπαίοι, «αγαπητικοί» τους;

Με αυτούς οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι η αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία και η απορρύθμιση-διάλυση του Σωφρονιστικού συστήματος, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθερα στην κοινωνία και να συνεχίζουν το… «θεάρεστο» έργο τους οι φονιάδες και οι Κουφοντίνες;

Με αυτούς οι οποίοι «κόβουν και ράβουν» στα μέτρα του μικροκομματικού τους συμφέροντος κάθε θεσμική αλλαγή που επιχειρούν, οι οποίοι με τα εκλογικά συστήματα που επινόησαν και ψήφισαν απεργάζονται την …«μπαχαλοποίηση» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την βέβαιη ακυβερνησία της χώρας, εάν αναγκασθεί να προσφύγει σε νέες εκλογές η χώρα με το ισχύον -για τις μεθεπόμενες εκλογές- σύστημα της απλής αναλογικής;

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς που πιστεύουν ακόμα στο μεγάλο κράτος, που αντιμάχονται την ελεύθερη αγορά, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι ο κρατισμός και το συγκεντρωτικό γραφειοκρατικό σύστημα ήταν εκείνο που επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής υπερδύναμης;

Και τι να περιμένει κανείς από πολιτικούς που θεωρούν λεβεντιά την συμπεριφορά Πολάκη και «ηθικό πλεονέκτημα» την αγραμματοσύνη Καρανίκα; Ότι είναι «στίγμα» η αριστεία, άχρηστη η αξιοκρατία και περιττή η αξιολόγηση; Ότι, εάν ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια, θα επιφέρουν την… υποβάθμιση της παιδείας! Και ότι, όσοι σπούδασαν στο Χάρβαρντ, είναι … ύποπτοι και …ακατάλληλοι για την άσκηση της πολιτικής!

Με τόση «σκουριά» στο κεφάλι τους, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φορολογούν ό,τι, ακόμα, «κινείται» στην έρμη τη χώρα και να καμαρώνουν, διότι έβγαλαν διπλάσιο πλεόνασμα, από εκείνο που τους ζητούσαν οι δανειστές μας -καταστρέφοντας την Μεσαία Τάξη- και να παρουσιάζονται ως ελεήμονες «λαομπαίχτες» μοιράζοντας προεκλογικά «μπαχτσίσια» στους κατεστραμμένους -εξαιτίας της πολιτικής τους- πληβείους.

Οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται, προκειμένου να συμπορευτεί η χώρα μας ισότιμα με τα κράτη της Ε.Ε., υπάρχει μια πιθανότητα να πραγματοποιηθούν: μόνον εάν συνενώσουν μετεκλογικά τις δυνάμεις τους εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις και εκείνοι οι πολιτικοί που έχουν συνειδητοποιήσει για ποιους λόγους κατέρρευσε το ελληνικό κράτος, όταν χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση· αυτοί που κατάλαβαν τι φταίει που ακόμα, μετά από δέκα, σχεδόν, χρόνια, βολοδέρνουμε στα άγονα χωράφια της Μεταμνημονιακής εποχής, τι φταίει που η οικονομία συνεχίζει, από τον πάτο, να βυθίζεται στον… απόπατο!

Μόνον εάν οι «μούτσοι» που παριστάνουν τους καπεταναίους αφήσουν τις «γέφυρες» και πάνε να… παίξουν παραπέρα· και μόνον εάν πιάσουν το πηδάλιο του πλοίου οι πολιτικοί που πιστεύουν πραγματικά στην αναγκαιότητα και στην αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, που διαθέτουν την γνώση (και γι’ αυτό θα είναι χρήσιμα τα πτυχία τους από το Χάρβαρντ) κι έχουν το θάρρος να αγνοήσουν τα «κοάξ»-«κοάξ» των βατράχων που αρέσκονται να ζουν στα βαλτόνερα, υπάρχει μια ελπίδα να γυρίσει ο -σκουριασμένος- τροχός της προόδου!

Αλλιώς; Θα συνεχίσουμε να ζούμε τη μια «αυταπάτη» μετά την άλλη, τη μια «καθαρή» ή ακάθαρτη «έξοδο από τα μνημόνια» μετά την άλλη. Και οι «καταληψίες» της εξουσίας θα συνεχίζουν να φτύνουν κατάμουτρα την Δημοκρατία, να χλευάζουν την αριστεία και την αξιοκρατία, να φτιάχνουν «γέφυρες» με όλους τους άχρηστους της πολιτικής.

Και το πιο πικρό: θα βλέπουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να γερνάνε πρόωρα στις καφετέριες και κάποια να χάνονται στα σκοτεινά λαγούμια της αναρχίας…