«Των φρονίμων τα παιδιά, λέει μια σοφή παροιμία, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». 

Η πείνα εν προκειμένω είναι ο πόλεμος. 

Το μαγείρεμα και η συνετή προετοιμασία αφορούν τις επιλογές της ειρήνης, που πολλές φορές είναι λανθασμένες. 

Και εάν οι απώλειες επί του πεδίου είναι οικτρές, οι απώλειες επί του βαθέος οικονομικού ορίζοντος όλης της ανθρωπότητας είναι τρομακτικές και επί δικαίων και αδίκων. 

Κάτι δεν έχουμε σχεδιάσει σωστά, και σίγουρα μας έχει εξαπατήσει η κλέφτρα αλεπού, η «κερδώ» των αισωπείων μύθων, που έκανε όλες τις πονηριές για να αποκομίσει πρόσκαιρο όφελος και συχνά εις βάρος των συντρόφων της. 

Οι κακοί σχεδιασμοί των Οικονομικών Ενώσεων (όπως είναι η Ε.Ε.) και οι διεθνοποιημένοι κανόνες τού παγκόσμιου κέρδους, που διαμορφώθηκαν με βάση και ανάμνηση του παλιού μερκαντιλισμού, έχουν διαμορφώσει ανάπηρες οικονομίες, οικονομίες που επιδίδονται σε επιλεκτικούς τομείς χαμηλού ή προνομιακού κόστους (ενέργεια, τρόφιμα, εξοπλισμοί κλπ) εκτιθέμενες στις ορέξεις άλλων χωρών. 

Ο σχεδιασμός και τα διαρθρωτικά προβλήματα κάθε οικονομίας έχουν πάει περίπατο. 

Έχουμε λ.χ. την ανώτερη ποιότητα μαλακού σταριού στον κόσμο (Θεσσαλία) και όμως εισάγουμε, όπως όλοι, από την Ουκρανία. 

Το εύκρατο κλίμα και η πλουτοδότρα φύση μάς έχουν επιδαψιλεύσει όλα του κόσμου τα αγαθά, και μεις είμαστε υποχρεωμένοι να κυνηγάμε παγκόσμια ευτελή προϊόντα χαμηλού κόστους. 

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει φτάσει στο παρανοϊκό σημείο να επιδοτεί την ... αγρανάπαυση! 

Μας έβαλε και πρόστιμα να σταματήσουμε τον λιγνίτη, για να γίνουμε βορά των μεγιστάνων του πετρελαίου. 

Είχαμε γράψει παλιά και σε χρόνο ανύποπτο γι αυτόν τον χαμένο ελληνικό παράδεισο. 

Λάδια, όσπρια, εσπεριδοειδή, σταφύλια, λαχανικά, φρούτα, μέλι, ψάρια, ζώα εκτροφής, γαλακτοκομικά, γούνες, τρούφες, κρόκο, μαστίχα, βαμβάκι, υφάσματα, μέταλλα, δομικές ύλες, φάρμακα, τεχνολογικά προϊόντα, μια ατέλειωτη σειρά αγαθών και προϊόντων διεθνούς κύρους που έχουν μπει σε κρίση και σε ανυποληψία λόγω κακού ή διατεταγμένου σχεδιασμού. 

Στη χώρα με την σπουδαιότερη ναυτιλία και τον ασύγκριτο ενάλιο πλούτο, υποχρεωθήκαμε να βουλιάξουμε τις τράτες μας! 

Σ’ αυτή τη χώρα που επί πέντε χιλιετίες μεγαλούργησε και δοξάστηκε το κρασί, ήρθαν οι Ευρωπαίοι και επιδότησαν την εκρίζωση αμπελώνων! 

Σιγά-σιγά βέβαια εκριζώνονται και οι συνειδήσεις. 

Είναι πολλοί που πίστεψαν ότι τις επιδοτήσεις μάς τις έδιναν να τις φάμε στης νύχτας το κουμάρι και στα τριπλοκάμπινα. 

Βέβαια πρέπει να ομολογήσουμε ότι πάντοτε υπήρχαν κοστολογικές προκλήσεις κι αυτό είναι ένα κομβικό στοιχείο της οικονομίας, είχαμε όμως τον τρόπο να τις αντιμετωπίσουμε. 

Το παλιό μοντέλο της οικονομικής μας αυτάρκειας είχε ένα ποιοτικό σήμα, ιδίως στη γεωργική και βιοτεχνική παραγωγή, που λεγόταν «ντόπιο». Επρόκειτο για προϊόντα κάπως ακριβότερα, αλλά ασυγκρίτως ποιοτικότερα, και παράλληλα τόνωναν και το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, που είναι η προϋπόθεση της ύπαρξης μέσα σε έναν αλλοπρόσαλλο και εχθρικό κόσμο. 

Σήμερα η Κίνα αλωνίζει τις παγκόσμιες αγορές, και μεις ξημεροβραδιαζόμαστε σε καφετέριες και γυμναστήρια, μέχρι την αποτρόπαιη στιγμή που έρχεται ένας πόλεμος και μας λένε δεν θα έχετε, όχι πετρέλαιο αλλά, ούτε ψωμί να φάτε! 

Έρχεται δηλαδή δυστυχώς ένας πόλεμος να μας μάθει πώς να διαχειριζόμαστε τον χρόνο της ειρήνης, και, με τα λόγια του μύθου, να μας ρωτήσει γιατί τραγουδούσαμε, ανέμελοι τέττιγες, όλο το καλοκαίρι. 

Η Ευρώπη πρέπει να αντιληφθεί (με καταστατικό τρόπο) ότι και η στρατηγική και η οικονομική της αυτοτέλεια στηρίζονται στην αυτοτέλεια και την επάρκεια κάθε κράτους- μέλους.