«Οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε παρατάξεις, διακρίνονται σε ποιότητες», γράφει ο Άγγελος Τερζάκης. Και η ρήση του αυτή επιβεβαιώνεται διαχρονικά, από την πολιτική μας ιστορία. Οποιαδήποτε απόπειρα έγινε να παρουσιαστεί κάποια πολιτική παράταξη ως διαθέτουσα το αγγελικό… πρόσημο του «ηθικού πλεονεκτήματος», οδηγήθηκε στην αυτογελοιοποίηση, διότι σύντομα αποκαλύφθηκε ότι οι φανταχτερές ταμπέλες των κομμάτων με τις οποίες διαφημίζεται το «κατάστημά» τους πως, τάχα, διαθέτει το πιο σπάνιο και καθαρό« υλικό», δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο της ηθικής αλλά ούτε και της δημοκρατικότητας των στελεχών τους -και πολύ περισσότερο των οπαδών τους- κι ας αυτοπροβάλλονται ως οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της ηθικής και της Δημοκρατίας (Τσίπρας: «Eίμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας»!).

Ο κάθε πολίτης που έχει μελετήσει τη νεοελληνική μας Ιστορία ή έχει βιώσει κάποια κεφάλαια της σύγχρονης πολιτικής μας Ιστορίας, έχει συναντήσει πρόσωπα που διαδραμάτισαν θετικό ή αρνητικό ρόλο στην Ιστορία, πρόσωπα που ανήκαν στη δεξιά παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την πίστη τους στις αξίες της Δημοκρατίας και τις αρχές της ηθικής και πρόσωπα που προέρχονταν από την ίδια παράταξη, τα οποία, αντίθετα, στιγματίστηκαν στην ιστορική διαδρομή τους για τις αντιδημοκρατικές και ανήθικες πράξεις τους.

Και κατά τον ίδιο τρόπο, έχουμε συναντήσει πρόσωπα από την αριστερή παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την ειλικρινή πίστη τους στη Δημοκρατία και τα οποία επέδειξαν, ως πολιτευόμενοι, άμεμπτη ηθική. Και, αντίθετα, πρόσωπα από την ίδια παράταξη που βίασαν βάναυσα τη δημοκρατία και την ηθική.

Και, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην πολιτική ηθική δεν αρκεί να ρίχνεις το μεγαλύτερο νόμισμα στον δίσκο της εκκλησίας ούτε είναι δημοκρατία το «μπάτε σκύλοι κι αλέσετε κι αλεστικά μη δώσετε». Ηθική είναι και ο σεβασμός στην αξιοκρατία και το να βάζεις πάνω από το κομματικό σου συμφέρον ό,τι ωφελεί την κοινωνία -χωρίς αποκλεισμούς και ανόητα «πρόσημα».

Και η δημοκρατικότητα των πολιτευόμενων, τόσο των πολιτικών ηγετών, όσο και των απλών πολιτών -εκτός από την πιστή τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων- αποδεικνύεται και από τον σεβασμό στην αντίθετη γνώμη, την αναγνώριση ότι άξιοι, έντιμοι και πολύ χρήσιμοι άνθρωποι δεν είναι μόνον αυτοί που συμφωνούν μαζί μας.

Η παράταξη, λοιπόν, δεν προσδιορίζει την ανθρώπινη ποιότητα. Γιατί, απλούστατα, το ποιόν του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικός άθλος, προϋποθέτει εσωτερική καλλιέργεια, αυτογνωσία και αυτοπειθαρχία, προσωπικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αποκτώνται στα «κατηχητικά» των κομμάτων (και φοβάμαι ούτε και της Εκκλησίας).

Αλλά η μελέτη της Ιστορίας οδηγεί και σε ένα ακόμα συμπέρασμα: η ανωτερότητα μιας πολιτικής παράταξης και η θετική της συμβολή στην βελτίωση της κοινωνικής ζωής και την πρόοδο της χώρας, δεν έχει σχέση με το πώς αυτοπροσδιορίζεται μια παράταξη ως Δεξιά ή Αριστερά, ως Συντηρητική ή Προοδευτική, Δημοκρατική ή Πατριωτική. Υπήρξαν παρατάξεις που υποσχέθηκαν την πρόοδο και έφεραν την οπισθοδρόμηση, και παρατάξεις που χαρακτηρίστηκαν ως συντηρητικές, οι οποίες με βαθιές και χρήσιμες τομές απάλλαξαν τη χώρα από χρόνιες παθογένειες που την κρατούσαν καθηλωμένη στην υπανάπτυξη.

Και υπήρξαν διάφοροι «…ισμοί» που εισέβαλαν στην πολιτική κραδαίνοντας την ρομφαία της μεγάλης ανατροπής και της κάθαρσης, που υποσχέθηκαν ένα νέο κόσμο «αγγελικά πλασμένο» και οι οποίοι επέβαλαν στους λαούς τα πιο απάνθρωπα, φασιστικά καθεστώτα.

Και για το «ποιόν», λοιπόν, ή κατά την «αριστερή» ορολογία για το «ηθικό πλεονέκτημα» των πολιτικών παρατάξεων, ισχύει η λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παππά», «ο εστί μεθερμηνευόμενον»: εάν η ηγεσία και τα στελέχη του κόμματος είναι απαίδευτοι κι ανίκανοι, λαοπλάνοι και τυχοδιώκτες, αρχολίπαροι και θεσιθήρες, κανένα ιδεολογικό «ένδυμα» δεν μπορεί να κρύψει την ηθική γύμνια και καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ηθική υπεροχή του κομματικού οργανισμού.

Και ούτε μπορούν να πείσουν -για πολύ- τους πολίτες για το «ηθικό πλεονέκτημα» της παράταξης.

Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί ότι είναι «γυμνός ο βασιλιάς» και θα φυσήξει ο άνεμος της λαϊκής οργής που θα γκρεμίσει τις ψεύτικες ταμπέλες.

Υ.Γ. Στη γειτονιά μας, έβαλε λουκέτο και το μοναδικό ΠΡΟΠΟτζίδικο που είχε απομείνει. Σημάδι πως κι η τελευταία ελπίδα πεθαίνει!