«Οι φρόνιμοι δεν έχουν καλή τύχη. Να το λάβεις σοβαρά υπόψη σου αυτό» την ακούω να γελά πάνω από την κατσαρόλα της στο Skype. «Σήμερα πήγα να κουρευτώ στο σπίτι της κομμώτριάς μου στο Παγκράτι. Ύστερα μπήκα στη διπλανή αυλή, συντρόφισσα την έχει, ήπιαμε τσίπουρο και τσακίσαμε και μια μερίδα φρικασέ να πάει κάτω. Ακούσαμε και ρεμπέτικα». «Και τι έγραψες, βρε θηρίο στο εξοδόχαρτο;» «Πώς ψάχνω φαρμακείο για γάζες, τι να γράψω; Ότι παρά μέρα πρέπει να παίρνω τον αέρα μου; Πριν δυο μέρες πήγα στο μοναστήρι της Καισαριανής να μαζέψω χόρτα. Με πετυχαίνει μια περίπολος «Τι κάνετε;» με ρωτά «Χόρτα μαζεύω, παιδάκι μου» απαντώ, «γιατί δεν έχουμε τίποτα να φάμε. Με τα πόδια ήρθα ως εδώ από του Ζωγράφου. Με λυπηθήκανε, μου είπανε ότι είμαι εκτός περιοχής ευθύνης και να μην το ξανακάνω, υποσχέθηκα να κουρεύω τις γλάστρες μου, να βράζω τα παράσιτα και να κάνω το ζουμί τους γαργάρα, με πιστέψανε, φύγανε και ύστερα μπήκα στο αυτοκίνητο και ντουγρού για το σπίτι. Γλύτωσα το ξύλο στο Πολυτεχνείο, το έσκασα από την κλούβα και θα πληρώσω πρόστιμο 150 ευρώ;» «Η Βάσω Κατράκη σου λείπει, κυρία Εθνική Αντίσταση» απαντώ ξελιγωμένη στα γέλια. «Άσε τη γέφυρα του Γοργοποτάμου θα την ανατινάξω, σε λίγο καιρό που θα πάρω σβάρνα τα Φάληρα να ρίξω καμιά απλωτή. Εκεί φώναξε και τον Σεμερτζίδη που ζωγράφιζε τους αντάρτες να με ζωγραφίσει ολόσωμη με μαγιώ! Κράτα το αντισηπτικό το μαντηλάκι καλά, νέος άνθρωπος να μη σου πέσει και γεμίσει μικρόβια». «Ξέρεις πόσο υποχόνδριος με την καθαριότητα ήταν ο Μαγιακόφσκι; Λένε ότι άγγιζε με πανάκι τα πόμολα και κρατούσε πάντα με μαντήλι στο αριστερό του χέρι το ποτήρι της μπύρας». Δε μου απαντά.

Εκείνη την ώρα έρχεται μήνυμα από το κινητό. «Πάρε τώρα». Παίρνω. «Θα τα πνίξω» ακούω την άγρια φωνή μαινάδας. «Ψυχραιμία» συνιστώ «η φόνισσα σκότωνε κορίτσια και ήταν γιαγιά. Εσύ είσαι αγορομάνα» «Τρώνε. Όλη μέρα τρώνε. Πριν τελειώσει το πιάτο μου ζητάνε άλλο. Και αφού κατεβάσουν ένα κουτί μερέντα, δυο χυμούς πορτοκάλι το καθένα, ομελέτες, ζαμπόν, τοστ, ζητάνε κυρίως γεύμα, μετά θέλουν φρούτο και στο τέλος μου ρίχνουν τη λυπητερή: θέλουν να βγουν έξω να παίξουν. Αλλά δεν βγαίνουν και τσιρίζουν ώσπου να κοιμηθούν ότι ο κορονοϊός είναι δική μου εφεύρεση, για να μην τα αφήνω να πάνε βόλτα. Και δεν μπαίνουν στο skype να κάνουν μάθημα. Εγώ ακούω τη δασκάλα μαζί με τα άλλα παιδάκια. Αυτοί;