Πάντα είχα το ερώτημα πώς είναι δυνατό όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί να υποστηρίζουν πως κινούνται από το ειλικρινές ενδιαφέρον για την πατρίδα και την επιθυμία να τη σώσουν από την καταστροφή και αυτή όλο και περισσότερο να κινδυνεύει! Την απάντηση ήρθε να μου τη δώσει ο ποιητής Γ. Σουρής που λέει πως διαχρονικά σκοπός των πολιτικών είναι η σωτηρία της πατρίδας, αλλά ποτέ δεν την σώζουν, γιατί τότε δεν θα υπήρχε λόγος για την ύπαρξή τους!

Το ίδιο συμβαίνει και με κάτι άλλο: την έξαρση των φασιστικών καθεστώτων και ιδεολογιών στην Ευρώπη και τη χώρα μας. Όλοι επιτίθενται εναντίον της «Χρυσής Αυγής» που προσβάλλει τα δημοκρατικά τους αισθήματα, αλλά δεν κάνουν τίποτε, για να την εξαφανίσουν ή να την περιορίσουν. Η δίκη, για παράδειγμα, που διεξάγεται γι’ αυτή διαιωνίζεται και ένας Θεός ξέρει πότε θα τελειώσει! Η κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση πως δήθεν αυτή με την πολιτική της «ρίχνει νερό στον μύλο της ακροδεξιάς»! Στην πραγματικότητα η ίδια η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει ανάγκη από την ύπαρξη της ακροδεξιάς, για να την προβάλλει ως φόβητρο και να πετυχαίνει έτσι τον εμβολισμό των άλλων κομμάτων και την κομματική συσπείρωσή της. Είναι αυτό μια πάγια τακτική που είδαμε πρόσφατα να την εφαρμόζει και ο «φίλος» μας, ο «πολύς» Νίμιτς. Κοιτάξτε, είπε, να τελειώσετε με τη συνθήκη των Πρεσπών, γιατί ενδεχόμενη καταψήφισή της εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τη χώρα σας! Αν είναι δυνατό οι αποφάσεις να λαμβάνονται κάτω από πίεση και η δημοκρατία να μετατρέπεται σε πολίτευμα που λειτουργεί μέσω του εκφοβισμού!

Όλοι γνωρίζουν πως η τυραννία, όπως είχε παρατηρήσει ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, είναι παιδί της δημοκρατίας, και αυτή την παρέκκλιση από τη γνήσια δημοκρατία μόνο τα δημοκρατικά κόμματα μπορούν να αποτρέψουν. Κανείς δεν θα διανοηθεί να ανατρέψει τη δημοκρατία, αν η ίδια δεν δώσει το δικαίωμα. Και κανείς δεν θα διανοηθεί να ψηφίσει « Χρυσή Αυγή», αν δεν τον σπρώξουν σε αυτή τα δημοκρατικά κόμματα με την πολιτική τους. Και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό για το νησί μας, όπως φαίνεται από το άρθρο του Διευθυντή του «Εμπρός» κ. Μανόλη Μανώλα, που δημοσιεύεται στο φύλλο της εφημερίδας της 2-2-2019 και αναφέρει κατά λέξη: «Κινδυνεύει το ‘κόκκινο νησί’ ….. να μετατραπεί σε ‘μαύρο’ ελέω προσφυγικού. Και γι’ αυτήν την εξέλιξη, αν συμβεί, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, κυρίως στο κυβερνητικό στρατόπεδο, γιατί με την αδράνεια και την αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση του προσφυγικού επέτρεψε να διογκωθούν τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά φαινόμενα…».

Αλλά και γενικότερα δεν μπορεί κανείς αντικειμενικός κριτής να καυχηθεί πως σήμερα η δημοκρατία που εφαρμόζεται είναι η καλύτερη δυνατή. Δεν μπορεί να είναι ικανοποιητική μια δημοκρατία στην οποία κόλακες πολιτικοί και συκοφάντες, συμφεροντολόγοι και υπολογιστές, επιτήδειοι, πονηροί και γεμάτοι θρασύτητα εκμεταλλεύονται τον λαό και τον παρασύρουν σε λαθεμένες, ασύμφορες και καταστροφικές για την πατρίδα αποφάσεις. Δεν μπορεί να είναι ικανοποιητική μια δημοκρατία στην οποία κυριαρχεί η φτώχεια, η ανηθικότητα, η προβολή των ατομικών συμφερόντων, η αδιαφορία για τα «κοινά» και τις δημόσιες υποθέσεις. Δεν μπορεί να είναι ικανοποιητική μια δημοκρατία στην οποία κυριαρχεί η καχυποψία ανάμεσα στους πολίτες, στην οποία τα δικαστήρια είναι φορτωμένα από δουλειά, στην οποία φουντώνει η συκοφαντία και η ψευδομαρτυρία. Δεν μπορεί να είναι ικανοποιητική, τέλος, μια δημοκρατία στην οποία παραγκωνίζονται οι ικανοί και διαλεχτοί πολίτες και κάποιοι τιποτένιοι και πονηροί καταφέρνουν με τη ρητορική τους δεινότητα και με απάτη να καταλαμβάνουν τις υψηλές και νευραλγικές θέσεις του δημοσίου, πράγμα που ο Ευριπίδης θεώρησε «αρρώστια της πόλης» (Ικέτ., 423-425: Η δη νοσώδες τούτο τοις αμείνοσιν,// όταν πονηρός ανήρ αξίωμα έχηι// γλώσση κατασχών δήμον, ουδέν ων πριν).

Η κατάσταση θυμίζει την Αθήνα τον 4^ο αι. π.Χ., τότε που η αθηναϊκή δημοκρατία περνούσε βαθιά κρίση και οδήγησε την πόλη στον Πελοποννησιακό πόλεμο και την «πανωλεθρία», όπως λέει ο Θουκυδίδης. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που λέει ο Ισοκράτης στον Παναθηναϊκό του. Αυτός τονίζει πως σημασία δεν έχει το πολίτευμα αλλά αυτοί που το εκφράζουν και το εκπροσωπούν και προσθέτει: «Με οποιοδήποτε από τα πολιτεύματα θα ζουν καλά οι πολίτες, αν βγάζουν άρχοντες και βάζουν σε όλα τα έργα τους ικανούς κι όσους πρόκειται να υπηρετήσουν τα δημόσια πράγματα με τον πιο καλό και δίκαιο τρόπο. Αν όμως σε οποιοδήποτε από τα πολιτεύματα χρησιμοποιούνται οι πιο θρασείς και οι πιο πονηροί, αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για το κοινό συμφέρον, αλλά νοιάζονται μόνο για το πώς θα εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους και θα ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες και την πλεονεξία τους, τότε όμοιοι με αυτούς θα γίνουν και οι πολίτες όλοι» (πργφ. 132-133). Δυστυχώς οι σημερινοί μας ηγέτες δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη και αισιοδοξία για καλύτερη εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα μας…