Η γλώσσα τιμά το πρόσωπο...

11/07/2022 - 11:00

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουνίου του 2019 όλοι όσοι εκλέχτηκαν ως εκπρόσωποι του ελληνικού λαού τόνιζαν με στόμφο πως στόχος τους είναι η «δουλειά, δουλειά, δουλειά». Τότε, στις 31-8-2019, έγραψα ένα άρθρο στο Εμπρός με τίτλο « Ήθος, ήθος, ήθος» στο οποίο υποστήριζα πως ασφαλώς χρειάζεται «δουλειά», για να πάει η χώρα μας μπροστά, αλλά εκείνο που πρωτίστως απαιτείται είναι το «ήθος» αυτών που κλήθηκαν από τον ελληνικό λαό να τον εκπροσωπήσουν. Δεν είμαι πολύ σίγουρος πως αυτό επιτεύχθηκε και πως οι βουλευτές μας, πολλοί από αυτούς, επέδειξαν το απαραίτητο για τον ρόλο τους «ήθος».

Τώρα η τετραετία βαδίζει στο τέρμα της. Τα κόμματα προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις επερχόμενες εκλογές και διαμορφώνουν τις στρατηγικές τους. Δυστυχώς, αυτό που από την αρχή βλέπουμε είναι πως καλλιεργούν ένα διχαστικό και τοξικό περιβάλλον, γιατί φαίνεται πως αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Εξάλλου, είναι γνωστή η τοποθέτηση ηγετικού στελέχους κόμματος πως «η κανονικότητα δεν ευνοεί τα συμφέροντα του κόμματός του». Είναι «ηλίου φαεινότερον» πως αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τα κόμματα είναι το κομματικό συμφέρον και το συμφέρον αυτών που ανήκουν στους κομματικούς μηχανισμούς. Γιατί ο λαός επιδιώκει πάντα την «κανονικότητα» και αυτή επιζητεί από τα κόμματα. Δικαιούται να υποθέσει κανείς πως τα κόμματα όχι μόνο επινοούν τρόπους, για να τορπιλίσουν κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να πετύχει την πολυπόθητη «κανονικότητα», αλλά ίσως και να χαίρονται, όσες φορές αυτή αποτυγχάνει στην προσπάθειά της. Δεν νοιάζονται για τίποτε το πνευματικό, αν δεν έχουν ταυτόχρονα και το σχετικό τους υλικό αντάλλαγμα.

Οι κ.κ. βουλευτές οφείλουν να συνειδητοποιήσουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο ως πολιτικοί και να τον παίξουν σωστά. Αλλιώς δεν προσφέρουν τίποτε στην ελληνική κοινωνία. Το είχε πει ο Πλάτων στον Μενέξενό του, ότι η Πολιτεία είναι τροφή των ανθρώπων «καλή μεν αγαθών, η δε εναντία κακών» (VIII 238 c). Και όταν λέμε «Πολιτεία», δεν εννοούμε ασφαλώς το Κοινοβούλιο ως κτήριο, που μπορεί να είναι μεγαλοπρεπές και επιβλητικό, αλλά εννοούμε κυρίως τους ανθρώπους, αυτούς που δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτό. Και το παράδειγμα, η στάση ζωής τους είναι το ισχυρότερο παιδαγωγικό μέσο. Ο Ξενοφών έλεγε πως δεν αρκεί τα παιδιά να διδάσκονται υπακοή στους άρχοντες…. αλλά πρέπει και να παραδειγματίζονται σ’ αυτό από αυτούς» (Κύρου Παιδεία, Α ΙΙ 8). Καλό θα ήταν οι πολιτικοί μας να διαβάσουν λίγο Θουκυδίδη και να δουν πώς ο ιστορικός διαγράφει αυτό το χρέος τους. Μιλώντας αυτός για τον Περικλή και προβάλλοντάς τον λέει: «Κάθε φορά που αντιλαμβανόταν πως αυτοί (δηλ. οι Αθηναίοι) είχαν μεγάλο θάρρος εξαιτίας της αλαζονείας τους παρά τις κρίσιμες περιστάσεις τούς επέπληττε, για να είναι προσεκτικοί, και όταν πάλι φοβούνταν υπερβολικά τους επανέφερε ξανά στο θάρρος» (ΙΙ 65: Οπότε γουν αίσθοιτό τι αυτούς παρά καιρόν ύβρει θαρσούντας , λέγων κατέπλησσεν επί το φοβείσθαι, και δεδιότας αυ αλόγως αντικαθίστη πάλιν επί το θαρσείν).

Στην εποχή μας το κοινό έχει υποστεί τόσο μεγάλη φθορά συνειδήσεων με ευθύνη και των κομμάτων που, όπως λέει ο δημαγωγός Κλέων για τους σύγχρονούς του Αθηναίους στην ομιλία του για την αποστασία των Μυτιληναίων, έχουν συνηθίσει «να γίνονται θεατές των λόγων και ακροατές των έργων» (Θουκ. ΙΙΙ 38.4: οίτινες ειώθατε θεαταί μεν των έργων γίγνεσθαι, ακροαταί δε των έργων». Με λίγα λόγια, αφού οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να δώσουν στον λαό αυτά που αυτός θέλει ή αυτά που του υπόσχονται, αλλάζουν τη φύση του και τον κάνουν να αποδίδει στα λόγια τη σημασία των έργων και το αντίστροφο.

Και εδώ υπεισέρχεται η έννοια του «ύφους» των πολιτικών. Παλαιότερα είχε επικρατήσει η έννοια του «Αυριανισμού» που εξέφραζε μια εφημερίδα που υποστήριζε κάποιο κόμμα. Σήμερα έχει επικρατήσει η έννοια «Πολακισμός» που εκφράζει το ύφος ενός συγκεκριμένου βουλευτή. Βέβαια, θα πει κανείς πως αυτή είναι μία εξαίρεση, αλλά η εξαίρεση πάντα επιβεβαιώνει τον κανόνα. Η Βουλή είναι σαν μία τάξη και αρκούν δυο τρεις απείθαρχοι μαθητές, για να διαλυθεί και να αποκλίνει από τον σκοπό της. Και υπάρχουν πολλοί που έχουν λησμονήσει πως σημασία δεν έχει τι λέει κανείς, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το λέει. Το πιο αθώο πράγμα μπορεί να το πει κανείς με τρόπο που να το καθιστά απαίσιο και απεχθές, μισητό και αποκρουστικό.

Το «ύφος» είναι ο χαρακτηριστικός στον καθένα τρόπος να εκφράσει τη σκέψη του. Με το γράψιμο ο συγγραφέας, με τον λόγο ο ρήτορας. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, Η ένωση μεταξύ του χαρακτήρα και του ύφους ενός ανθρώπου είναι τόσο τέλεια και τόσο απόλυτη που μπορεί να πει κανένας χωρίς φόβο να πέσει έξω πως το ύφος είναι ο άνθρωπος. Είναι η προσωπική σφραγίδα , το σήμα του ταλέντου του καθενός. Και όπως λέει μια παροιμία «η γλώσσα υψώνει τον άνθρωπο κι η γλώσσα τον ταπεινώνει». Στοιχεία και ιδιότητες του «ύφους» είναι η διαύγεια, η καθαρότητα, η ορθότητα, η κομψότητα, η δύναμη, η φυσικότητα, η ευγένεια , ο πλούτος, η μεγαλοπρέπεια. Κι αν έχει κανείς όλα τα άλλα, αλλά δεν έχει ευγένεια στον λόγο του, τότε δεν έχει τίποτε! Ο Αισχύλος είχε πει πως η γλώσσα η πικρή πρέπει να πληρώνεται με πικρή γλώσσα. Μπορείτε να φανταστείτε πού θα κατέληγε η Βουλή, αν εφαρμοζόταν αυτή η αρχή;

Ο Ευριπίδης έλεγε πως «είναι αρρώστια της πόλης, αν κάποιος τιποτένιος πονηρός καταφέρει τον λαό με τη ρητορική του δεινότητα να πάρει κάποια θέση στην πολιτεία (Ικέτιδες, 423-425). Πρόκειται για πολιτικούς που τους λείπει η πολιτική επιστήμη, που δεν έχουν πολιτική μόρφωση και πολιτικό ήθος. Πρόκειται για πολιτικούς « στασιαστικούς», όπως έλεγε ο Πλάτων, που είναι υπαίτιοι ταραχών για δημοκοπικούς λόγους κι όχι ηγήτορες που κατευθύνουν τον λαό εκεί που πρέπει. Ο Ιάκωβος έλεγε πως «εάν κάποιος φαίνεται πως είναι θρήσκος ανάμεσά σας, αλλά δεν μπορεί να συγκρατήσει τη γλώσσα του, τότε η θρησκεία του είναι άχρηστη» (Καθ. Γ΄11: εί τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν, μη χαλιναγωγών την γλώσσαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία). Εγώ θα έλεγα πως είναι άχρηστη η πολιτική αυτού που φαίνεται πως είναι πολιτικός ανάμεσά σας, αλλά δεν χαλιναγωγεί τη γλώσσα του.

Τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι που έχουν γλώσσα «μεστήν ιού θανατηφόρου» αποτελούν «ακατάσχετον κακόν» και δεν έχουν καμιά θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Το είχε πει και ο Κύριλλος: να μη δεχόμαστε στα σπίτια μας χελιδόνια, δηλαδή «λάλους» ανθρώπους, και να μην κάνουμε «ομορόφιους» ανθρώπους που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη γλώσσα τους. Δυστυχώς, όμως, είναι τόσο μεγάλη η φθορά των συνειδήσεων των ψηφοφόρων που πάντα αυτοί κατορθώνουν να εκλέγονται και μάλιστα να πρωτεύουν, προς δόξαν της δημοκρατίας!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey